By 
Για έναν άνθρωπο που δεν έγινε ποτέ “αστέρι” όπως ο Δομάζος ή ο Αντωνιάδης, όμως πάντα ήταν εκεί για να κάνει καλά την δουλειά του και να κόβει όλους τους αντίπαλους επιθετικούς θα μας μιλήσει σήμερα ο Απόστολος Μιχαηλίδης στο τελευταίο του άρθρο γι’ αυτή την σεζόν (2015-2016) κι αυτός δεν είναι άλλος απ’ τον Φραγκίσκο Σούρπη.
Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1943 και σπούδασε ορθοπεδικός, όπου ήταν και το επάγγελμα που ακολούθησε καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, όμως πέραν της ιατρικής είχε και μία άλλη αγάπη και αυτή ήταν το ποδόσφαιρο και υπηρέτησε καλά από την θέση του λίμπερο (τελευταίου αμυντικού) το εν λόγω άθλημα. Βέβαια αξίζει να αναφέρουμε πως είχε κλίση και σε αγωνίσματα του στίβου όπως άλμα επί κοντό, ενώ διέπρεψε και ως πασαδόρος στην Εθνική Ομάδα Βόλεϊ, συνεπώς ο αθλητισμός γενικότερα αποτέλεσε κανόνα στην ζωή του, όμως ας επανέλθουμε στα ποδοσφαιρικά κατορθώματα κλπ του εν λόγω μεγάλου παίκτη. Να σημειωθεί πως αγωνίστηκε σε όλη του τη μακρά, το δίχως άλλο, καριέρα, στην ομάδα του τριφυλλιού και μόνο και έπαιξε σε συνολικά 310 αγώνες (πραγματικά τεράστιος αριθμός αν αναλογιστούμε την εποχή επιπροσθέτως). Γεγονός όπως αναφέρουμε και άνωθεν πως δεν ήταν ο παίκτης- φαινόμενο, δεν συγκλόνιζε με τις ενέργειές του στο γήπεδο, όμως πάντα έκοβε χωρίς πολλές φαμφάρες τον αντίπαλο επιθετικό, μάλιστα ήταν τόσο καλός σε αυτό που βγήκε και η φράση: “Στάση Σούρπης” για να υποδηλώσει πως όποιους και αν είχες περάσει προηγουμένως εκεί θα σταμάταγες απ’ τον εξαιρετικό αμυντικό του Π.Α.Ο και θα σου αποσπούσε την στρογγυλή θεά. Συνολικά κατέκτησε σε όλη του την πορεία με την ομάδα του τριφυλλιού οχτώ τίτλους, οι οποίοι είναι οι εξής ακόλουθοι: Πρωτάθλημα Ελλάδος (1962, 1964, 1965, 1969, 1970, 1972) και Κύπελλα Ελλάδος (1967, 1969), ενώ αποτέλεσε και βασικό στέλεχος της ομάδας του Γουέμπλεϊ με την οποία πέραν όλων των άλλων έκανε και ο ίδιος προσωπικά έναν εξαιρετικό τελικό, επικρατώντας σε αρκετές φάσεις έναντι του παγκόσμιου αστέρα Γιόχαν Κρόιφ και αποδεικνύοντας το πόσο δυσκολοκατάβλητος ήταν και ο ίδιος προσωπικά, αλλά κι όλη εκείνη η αξέχαστη ομάδα που θα μνημονεύεται από όλες τις ακόλουθες ποδοσφαιρικές γενιές των Ελλήνων όχι μόνο για το τι πέτυχε, αλλά και για την προσπάθεια, την τεχνική της και γενικά ως σύνολο σε μια περίοδο που το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ήταν ακόμη καν επαγγελματικό (θα γινότανε πολλά χρόνια μετά).
Τέλος, να σημειώσουμε πως ο Σούρπης αγωνίστηκε από το 1964 ως και το 1967 σε 6 αγώνες και με την Εθνική Ελλάδος και μπορούμε ως συμπέρασμα να αντιληφθούμε γι’ αυτό τον παίκτη πως κάνοντας μια ζωή την δουλειά του αθόρυβα, αλλά και αποτελεσματικά ήταν μία απόδειξη του ότι στο ποδόσφαιρο μετράει περισσότερο η ουσία, παρά το “φαίνεσθαι” που στις μέρες μας επικρατεί κατά κόρον και δυστυχώς αυτή η κατάσταση όσο περνάνε τα χρόνο διογκώνεται και οι ποδοσφαιριστές αποτελούν ένα Star System και όχι ανθρώπους που ιδρώνουν τη φανέλα και παλεύουν για την ομάδα όπως έκανε σε όλο του τον ποδοσφαιρικό βίο ο Φραγκίσκος Σούρπης!
