By 
Η ομάδα κινδυνεύει πλέον να πέσει και αγωνιστικά την ώρα που ο κόσμος παλεύει με τις εμμονές του. Γράφει ο Σπύρος Μπόσγας.
Όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα αγωνιστικά της ομάδας να ξέρει ότι σε αυτό το κείμενο δεν θα γίνει καμία αναφορά. Το ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε να παίζει με Κολοβέτσιο, Κουτρουμπή αμυντικό δίδυμο τα λέει όλα,και περιγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την διάλυση που παρουσιάζει η ομάδα σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Ακόμη δεν θα αναφερθούν τα συνθήματα που ακούστηκαν στο γήπεδο. Το σκηνικό θύμιζε εμφύλιο διχασμό με θύμα τον παρατημένο Παναθηναϊκό. Θα σας πάω λίγο πίσω τώρα. Η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου στην Λεωφόρο ήταν σε ένα ντέρμπι με την ΑΕΚ. Σκόρερ ο Ολισαντέμπε.
Τότε ήμουν σαν το παιδάκι της φωτογραφίας. Χωρίς να καταλαβαίνω αρκετά πράγματα ένιωθα ένα απίστευτο ρίγος κάθε φορά που η ομάδα έβαζε γκόλ. Ένιωθα πάντα ένα απίστευτο ρίγος κάθε φορά που έβγαινε η ομάδα στο παιχνίδι. Είχα πάντα την ίδια προσμονή πριν από τα παιχνίδια και το ίδιο άγχος κατά την διάρκεια τους. Μπορώ να καταλάβω το βλέμμα του πιτσιρικά στην φωτογραφία. Μπορώ να ερμηνεύσω την απορία που αποπνέουν τα μάτια του για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν λίγο μακριά του στο ίδιο γήπεδο.
Η Λεωφόρος δεν είναι πια η ίδια. Δεν είναι το γήπεδο που γνώρισα και αγάπησα στα παιδικά μου χρόνια. Δεν με ενδιαφέρει για το ποιος ευθύνεται που δεν μπορούν πλέον οι νέοι Παναθηναϊκοί να γαλουχηθούν με μια ομαλή διαδικασία σε ένα υγιές «Απόστολος Νικολαίδης». Δεύτερο μου παιχνίδι. Πύργος. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά τι σημαίνει να είναι πρωταθλητής ο Παναθηναϊκός. Μια πόλη καταπράσινη να είναι έτοιμη να ξεσπάσει πανηγυρίζοντας πρωτάθλημα μετά από αρκετά για το μέγεθος του τριφυλλιού χρόνια. Νίκη με γκολ του Μανωλάκη. Το διχτάκι από το τέρμα που έχω ακόμα θα μου θυμίζει για πάντα αυτόν τον Παναθηναϊκό.
Τον Παναθηναϊκό που κερδίζει τα πρωταθλήματα στο γήπεδο. Την ομάδα που εμπνέει στους οπαδούς της έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Όσοι ασχολούνται με Βαρδινογιάννηδες, Αλαφούζους και λοιπούς ας μείνουν στην μιζέρια τους. Όσοι θέλουν να επανέλθουν στην ομάδα ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που παρέδωσαν για δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα το ελληνικό ποδόσφαιρο στον Κόκκαλη και στον Ολυμπιακό καλό είναι να μείνουν μακριά. Είναι οι ίδιοι που δεν επέτρεψαν στους Γιαννακόπουλος να αγοράσουν και την ΠΑΕ το 1977. Είναι οι ίδιοι που φίμωσαν την Θύρα 13 και δεν άφησαν την πολυμετοχικότητα να ευδοκιμήσει στον Παναθηναϊκό. Παράλληλα «έφεραν» Άραβες και παρέδωσαν τις μετοχές στον Αλαφούζο έτσι ώστε ο τελευταίος να ικανοποιήσει τα δικά του πολιτικοοικονομικά συμφέροντα. Όσοι πάλι περιμένουν τον σωτήρα Γιαννακόπουλο ας κάνουν λίγη υπομονή μέχρι το καλοκαίρι αν και εκτιμώ ότι ο ερχομός του σε ΠΑΕ και Ερασιτέχνη βρίσκεται σε εμβρυϊκό επίπεδο στοχεύοντας παράλληλα στην ισχυροποίηση της θέσης του στην ΚΑΕ.
Η ομάδα θα επιβιώσει γι’αυτή την χρονιά και θα πάει ως το καλοκαίρι ζωντανή ως οργανισμός. Πλέον μετά και την δεδομένη αποδυνάμωση της το καλοκαίρι τίθεται εν’αμφιβολω η αγωνιστική παραμονή της ομάδας στην κατηγορία. Ο Παναθηναϊκός θα βγει πιο δυνατός από αυτήν την δοκιμασία. Και ελπίζω το παιδάκι της φωτογραφίας να νιώσει τα συναισθήματα που ένιωσα και εγώ στην δική του τρυφερή ακόμη ηλικία…
