Βασίλης Ντούτσης: 2,5 χρόνια στο «Prasinoforos.gr»

    Στα ιωβηλαία και στα επετειακά δεν ήμουν ποτέ καλός, ίσως γιατί ανήκω στην γενιά των δημοσιογράφων, πού ακόμα τους συναρπάζει το ρεπορτάζ και η είδηση της ώρας, και αυτό το προνόμιο γιά μένα κλήθηκε να αναπληρώσει επαρκώς η ένταξη μου στο «Prasinoforos.gr», πρίν 2,5 χρόνια. Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.

    Όταν έφτασε η πρόσκληση, οφείλω ότι αιφνιάστηκα, αλλά μετά την πρώτη συζήτηση πού είχα με τον ιδιοκτήτη του σάιτ, πείστηκα ότι εδώ κάτι καλό γινόταν. Η περίοδος εκείνη με έβρισκε στα χαρακώματα με την διοίκηση Αλαφούζου και τις σχέσεις διαπλοκής πού φαινόταν ότι υπήρχε με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Από τότε δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στα διοικητικά του ποδοσφαιρικού Παναθηναικού, άλλαξε όμως η ζωή η δημοσιογραφική η δικιά μου.

    Σήμερα 2,5 χρόνια μετά έχω συνειδητοποιήσει ότι στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό συμβαίνουν δύο τινά. Ή ακόμα ελέγχει την ομάδα η γνωστή οικογένεια πού με τον τρόπο της, την εκδικείται για το συλλαλητήριο του 2008, ή όντως έχει αποχωρήσει και η ομάδα βαδίζει στα αγεωγράφητα νερά των απόνερων της πολυμετοχικότητας. Προσωπικά δεν με νοιάζει πλέον και ιδιαιτέρως διότι μέσα από το «Prasinoforos.gr» είχα την τύχη και την ευλογία να γνωρίσω δια ζώσης και από κοντά το μεγαλείο του μπασκετικού Παναθηναϊκού αλλά και της αντεπίθεσης του Ερασιτέχνη πού είναι σε εξέλιξη.

    Αυτά τα βιώματα φίλοι δεν είναι εύκολο να μεταφερθούν στο χαρτί γιατί είναι στιγμές πού μόνο αν της ζήσεις από κοντά μπορείς να καταλάβεις την μοναδικότητα τους. Και επαναλαμβάνω για μένα δημοσιογραφία ακόμα είναι αυτό, η καθημερινή επαφή με το σπορ, οι μεταδόσεις-πού φέτος για πρώτη φορά θα είναι και ραδιοφωνικές μέσω του σάιτ- οι δηλώσεις, η οσμή των αποδυτηρίων, η κουβέντα με τους αθλητές στις χαρές αλλά κυρίως στις λύπες, οι κουβεντούλες με τους παλαίμαχους, η επαφή κυρίως με τον απλό κόσμο της ομάδας,πού είναι το «ά» και το «ω» της, το να σας ακούω και να μεταφέρω τον παλμό σας στους αθλητές και τους προπονητές και τους παράγοντες, γιατί αδέκαστος κριτής θα είναι πάντα ο φίλαθλος, όσο και άν κάποιοι προσπαθούν να σας πείσουν για το αντίθετο.

    Παραδέχομαι ότι θα μπορούσα να είχα μεγαλύτερη αρθρογραφία αλλά ο όγκος του ρεπορτάζ είναι τέτοιος πού δεν μπορώ να κρατήσω όλα τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Καταλαβαίνω ο καημός του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού είναι μεγάλος, αλλά δεν είναι σε κανενός το χέρι να αλλάξει την συγκεκριμένη μοίρα, αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτό πού έμαθα κυρίως όμως σε αυτά τα 2,5 χρόνια πού κάνω το μπασκετικό ρεπορτάζ είναι να κρατάω καλά το στόμα μου κλειστό και να έχω προμετωπίδα την εχεμύθεια κυρίως όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά ή δεν ήταν αρεστά στον κόσμο.

    Και οφείλω να ομολογήσω ότι δικαιώθηκα έκ του αποτελέσματος αφού ο «εξάστερος», μπορεί ακόμα να μην έγινε «εφτάστερος» αλλά έγινε ο απόλυτος δυνάστης των εγχώριων και αφάνισε τον αιώνιο. Κάτι πού είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσει και στον ερασιτέχνη αφού κάτι τέτοιο αποτελεί εγγύηση η παρουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, της οικογένειας πού εδώ και πέντε δεκαετίες γαλουχεί νέες παναθηναϊκές γενιές.

    Κλείνοντας να υποσχεθώ από την πλευρά μου να συνεχίσω στο δυναμικό ρεπορτάζ-αστοχίες να ξέρετε έχουν και οι ογκόλιθοι της δημοσιογραφίας όχι εμείς τα μειράκια- και να τονίσω ότι θα προσπαθήσω για περισσότερες συνεντεύξεις που χωλαίνουμε λίγο και αρθρογραφία… και να ξέρετε εδώ γράφει ο καθένας ό,τι θέλει χωρίς φόβο και με πάθος…