By 
Για το πιο δραματικό, αγχωτικό και συνάμα συναρπαστικό πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός στην σύγχρονη ιστορία του, επαναφέρει στην μνήμη μας μέσω της ηλεκτρονικής του πένας ο Απόστολος Μιχαηλίδης.
Ήταν η περίοδος 2003-2004. Ο Παναθηναϊκός διψούσε για ένα πρωτάθλημα έπειτα από τόσα χρόνια απουσίας από την θέση του πρωταθλητή. Την ακριβώς προηγούμενη χρονιά είχε βγει δεύτερος σε ισοβαθμία με τον Ολυμπιακό, που όμως δεν τον ευνοούσε και σε συνάρτηση με την ήττα 3-0 στην Ριζούπολη ήταν κάτι για το οποίο οι Πράσινοι “πονούσαν” και θέλανε να πάρουν το αίμα τους πίσω. Έχοντας διανύσει το μεγαλύτερο μέρος του πρωταθλήματος και με την ομάδα της Λεωφόρου στη πρώτη θέση βρισκόμαστε στην 26η αγωνιστική και υποδέχονται τον Ολυμπιακό στο γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης.
Ο Παναθηναϊκός θέλει νίκη η έστω ισοπαλία για να διατηρηθεί στην πρώτη θέση και ο Ολυμπιακός χρειαζότανε επιτακτικά τη νίκη και μόνο. Ο Παπαδόπουλος μόλις στο 6ο λεπτό του αγώνα κερδίζει πέναλτι από τον Βάλλα και ο Άγγελος Μπασινάς κάνει ένα εξαιρετικό σουτ στέλνοντας τον Κλεόπα Γιάννου απ’ την άλλη γωνία και ανοίγοντας τον σκορ για τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός όμως στο 45ο λεπτό με ένα γκολ που ακόμα αμφισβητείται λόγω του ότι δεν είναι ξεκάθαρο αν πέρασε η μπάλα την γραμμή, ισοφαρίζει με τον Ιεροκλή Στολτίδη.
Στο 54ο λεπτό τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο αφού ο Τζόρτζεβις έπειτα από πάσα του Γρηγόρη Γεωργάτου από φάουλ που είχε κερδίσει νωρίτερα η ομάδα του Πειραιά, σκοράρει με ένα πολύ ωραίο σουτ που νικάει τον Χαλκιά. Στο 70ο λεπτό οι ισορροπίες ανατρέπονται όταν σε φάση που ο Κυργιάκος και ο Τζιοβάννι χτυπάνε ο ένας τον άλλον, ο διατητής βγάζει κόκκινη κάρτα μόνο στον Τζιοβάννι (λανθασμένη απόφαση σίγουρα) και αφήνει την ομάδα του Ολυμπιακού με παίκτη λιγότερο για τα τελευταία λεπτά του αγώνα. Στο 80ο λεπτό και ενώ ο Olisadebe βγαίνει τετ α τετ με τον Γιάννου, ο διατητής δεν αφήνει τη φάση να εξελιχθεί και σφυρίζει φαουλ υπέρ των πρασίνων που είχε προηγηθεί νωρίτερα. Όμως, η τύχη αυτή τη φορά ευνοεί τον Παναθηναϊκό και από τη συγκεκριμένη φάση ο Γιάννης Γκούμας σκοράρει λυτρώνοντας τον Πάο, όμως αφήνοντας όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά ακόμα, διότι κατόπιν του αγώνα που έληξε ισόπαλος υπήρχανε ακόμα 4 αγωνιστικές και ο Παναθηναϊκός ήθελε μόνο νίκες.
Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΑΚΗ….
Είχε έρθει η ώρα της Τούμπας: Η ώρα που ο Πάοκ θα έκανε τα πάντα για να μην αφήσει το Παναθηναϊκό να επικρατήσει και ειδικά μέσα στην έδρα του. Ο Χάγκαν μόλις στο 7ο λεπτό ανοίγει το σκορ για την ομάδα της Θεσσαλονίκης και βάζει σε πολλούς προβληματισμούς την ομάδα των πρασίνων. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου ο Δημήτρης Παπαδόπουλος κάνει το 1-1 και στο 76ο λεπτό γίνεται η αλλαγή που δίνει το “εισιτήριο” του Παναθηναϊκού για ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στον τίτλο. Ο Μιχάλης Κωνσταντίνου αποχωρεί και την θέση του παίρνει ο Εμμάννουελ Ολισαντέμπε! Τα λεπτά κυλάνε βασανιστικά και φτάνουμε λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη του παιχνιδιού στο 93ο λεπτό και εκεί ο Μανωλάκης της εξέδρας έρχεται και μετά από ωραίο συνδυασμό των παικτών των πρασίνων
κεραυνοβολεί τον Τοχούρογλου κάνοντας το 1-2 και στέλοντας τον Παναθηναϊκό στους 7 ουρανούς από χαρά.
Ο επόμενος αγώνας είναι σχετικά εύκολος και ο Παναθηναϊκός επικρατεί 4-1 του Ακράτητου εντός της κατάμεστης Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ακολουθεί ο αγώνας με την Προοδευτική όπου στα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Γκονζάλες ανοίγει το σκορ, όμως η Προοδευτική στο 44 ισοφαρίζει κάνοντας εκ νέου καρδιακούς τους φίλους του Παναθηναϊκού. Έχουμε φτάσει στο 89ο λεπτό. Όλοι είναι παγωμένοι, το όνειρο χάνεται, όμως ο Μανωλάκης είναι και πάλι εκεί και έπειτα από πάσα με το κεφάλι του Κωνσταντίνου εισέρχεται στην περιοχή της Προοδευτικής και σουτάρει εξαιρετικά χωρίς να αφήνει περιθώρια ιδιαίτερης αντίδρασης στον τερματοφύλακα και καταφέρνει έτσι ο Παναθηναϊκός να αποδράσει από το Κορυδαλλό με τους 3 υπερπολύτιμους βαθμούς της νίκης.
Αυλαία στον Πύργο:
Ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στην αυλαία του πρωταθλήματος να αντιμετωπίσει με στόχο αποκλειστικά την νίκη απέναντι τον Πανηλειακό για να κατακτήσει το πολυπόθητο τίτλο εκείνης της περιόδου. Για έναν περίεργο λόγο όμως η μπάλα κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα επιλέγει να μην μπει στα δίχτυα της ομάδας του Πύργου. Ο Παναθηναϊκός έχει δοκάρια, ο Γκούμας στέλνει κεφαλιά άουτ σχεδόν πάνω στην γραμμή, ο τερματοφύλακας αποκρούει και η στρογγυλή θεά αρνείται πεισματικά να μπει στα δίχτυα. Όλα αυτά μέχρι το 75ο λεπτό όταν ο (ποιος άλλος;) Ολισαντέμπε “πείθει” την μπάλα με ένα ξερό σουτ έξω από την περιοχή να αναπαυθεί στο βάθος της εστίας. Στα λεπτά που απομένουν δεν αλλάζει τίποτα! Είναι γεγονός πια πως ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής και μάλιστα πρωταθλητής σε ένα απ’ τα πιο δύσκολα πρωταθλήματα και αμφίρροπα παράλληλα που συνέβησαν ποτέ. Όμως, μπορεί η δουλειά να ταν συνολική αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Από εκείνη τη χρονιά θυμόμαστε μόνο ένα όνομα και αυτό είναι ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ ΟΛΙΣΑΝΤΕΜΠΕ.
Κλείνοντας, να σημειώσουμε πως ο Παναθηναϊκός κατέκτησε και το κύπελλο εκείνης της περιόδου νικώντας με 3-1 τον Ολυμπιακό στο τελικό και κάνοντας έτσι την χρονιά ακόμα πιο γλυκιά στις καρδιές και το μυαλό όλων των φιλάθλων του που θα τη μνημονεύουν για πολλά χρόνια ακόμα, όχι μόνο για τους τίτλους, αλλά κυρίως για τον τρόπο που επετεύχθησαν αυτοί.
