Γκίντερ Μπένγκστον – Στέφανος Αρώνης: Δύο διαφορετικοί άνθρωποι μα τόσο κοντινοί μας…

    Τις τελευταίες μέρες η παναθηναική οικογένεια απώλεσε δύο ανθρώπους πού την υπηρέτησαν απλά και αθόρυβα. Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.

    Ήταν δύο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά στο δρομολόι της ζωής αυτές οι διαφορές εκμηδενίζονται, και παίρνουν την θέση τους, η αγάπη πρός τον κοινό αγώνα. Ο Σουηδός Γκίντερ Μπένγκστον ήρθε το 1988 έν μέσω μιάς περίεργης χρονιάς, πού από την μία είχε την παταγώδη αποτυχία στο πρωτάθλημα, που κόστισε στον Βασίλη Δανιήλ, και από την άλλη μια θριαμβευτική χρονιά στο τότε κύπελλο ουέφα που μέχρι τα μάτς του Μαρτίου με την Μπρύζ πού ο Σουηδός κάθισε στον πάγκο, προημιτελικοί του ουέφα θυμίζω, περιελάμβανε τον αποκλεισμό ομάδων κολοσσών της εποχής όπως η Οσέρ του Καντονά, η Γιουβέντους του Λάουντρουπ και της μισής εθνικής Ιταλίας πού είχε πάρει το Μουντιάλ του 82, και η Χόνβεντ η ουγγρική, πού ήταν η ραχοκοκκαλιά της κραταιάς τότε εθνικής ουγγαρίας!

    Ώς παιδί ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό πού είδα και άκουσα ένα βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου του 1987 στο οάκα, όταν ο Παναθηναικός τρείς μέρες μετά τον θρίαμβο του Τορίνο, υποδεχόταν τον Όφη στο πρωτάθλημα και γνώριζε την συντριβή με 2-5, όταν δίπλα από εμένα και τον πατέρα μου καθόταν ένας ηλικιωμένος κύριος πού βλέποντας την συντριβή έβριζε επί 90 λεπτά τον Δανιήλ με την γνωστή ελληνική βρισιά, ακόμα βουίζουν στα αυτιά μου 32 χρόνια μετά, το Δανιήλ μαλ….Χρόνια μετά σκεφτόμενος αυτό το περιστατικό συνειδητοποίησα ότι ο ίδιος πού τον έβριζε τρείς μέρες πρίν ο ίδιος θα τον αποθέωνε για τον άθλο με την Γιουβέντους…αιώνια ελληνική φυλή γάρ..Άς επιστρέψουμε όμως στον Μπένγκστον.

    Ο Σουηδός εκείνα τα χρόνια ήταν από τα πιο hot προπονητικά ονόματα της εποχής.Ένα χρόνο πρίν είχε κατακτήσει το κύπελλο ουέφα με την Γκέτεμποργκ πού την είχε καταστήσει την δεκαετία του 80 δυναστεία στην Σουηδία και υπολογίσιμη ευρωπαική δύναμη με συνεχόμενες διακρίσεις στα τότε ευρωπαικά κύπελλα!!Φανταστείτε με τα σημερινά δεδομένα να έφερνε ο Πάο τον Μουρίνιο στον πάγκο του. Τέτοιο όνομα ήταν ο Σουηδός. Στα δύο μάτς με την Μπρύζ η ατυχία και ένας ανεκδιήγητος διαιτητής στην ρεβάνς του Βελγίου, ο Πρόκοπ, στερούν από τον Παναθηναικό του Μπένγκστον ίσως και την χαρά ενός ευρωπαικού τίτλου, αφού άν έβγαινε έξω η Μπρύζ, δεν νομίζω η γερμανική Λεβερκούζεν ή η ισπανική Εσπανιόλ, ομάδες πού έφτασαν τότε στον τελικό, να τα κατάφερναν κόντρα σε εκείνον τον Παναθηναικό. Ο αποκλεισμός εκείνος σε συνδυασμό με το χαμένο από τον χειμώνα πρωτάθλημα δεν ήταν το καλύτερο κατευώδιο για τον Σουηδό, που η αλήθεια είναι ότι ο σκανδιναβικός αέρας πού έφερε δεν ταίριαζε με το γνωστό μεσογειακό πάθος. Κάτι πού φάνηκε ολοφάνερα, στο μοναδικό αλλά ιερό σκοπό πού είχε μείνει στην χρονιά. Ο περιβόητος τελικός κυπέλλου με τον Ολυμπιακό του Κοσκωτά.

    Το κλίμα ίσως ποτέ άλλοτε να μην ήταν τόσο οξυμένο στα χρονικά των αιωνίων, όσο σε εκείνον τον αγώνα.Όσα έγιναν πρίν και μετά είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Αυτό πού δεν πρόκειται όμως να ξεχάσω για τον Σουηδό, μέσα από την τηλεοπτική κάλυψη είναι ένα. Μόλις ο Χρήστος Δημόπουλος ισοφαρίζει στην παράταση σε 2-2 κι ενώ το γήπεδο κοχλάζει και είναι ένα πραγματικό ηφαίστειο, ο πάγκος όρθιος οι παλμοί όλων στο 200, η τηλεοπτική κάμερα ζουμάρει στον πάγκο και δείχνει τον Γκίντερ Μπένγκστον μόνο του καθισμένο και ήρεμο να σημειώνει κάτι στο ντοσιέ του. Τότε εκείνη την στιγμή κατάλαβα, ότι ο άνθρωπος αυτός είχε έρθει σε λάθος χώρα. Θα καθίσει άλλον έναν χρόνο στον πάγκο προσφέροντας άλλο ένα κύπελλο ελλάδος και θα αποχωρήσει αξιοπρεπώς όπως αξιοπρεπώς πρέπει να τον θυμόμαστε όλοι. Όσο για τον Στέφανο Αρώνη δεν θα πώ πολλά πράγματα γιατί δεν έχω πολλές παραστάσεις του. Ένα μόνο πράγμα θα πώ.

    Μιά και στις μέρες μας πολύ λόγος γίνεται περί επιφανών οπαδών του συλλόγου, εγώ θα πώ ότι η επιτομή των επιφανών οπαδών είναι άνθρωποι σαν τον Στέφανο Αρώνη και όχι κάποιοι νεόκοποι εφοπλιστές…….