By 
«Karma is a bitch» που λένε και στο χωριό μου. Οι φίλοι του Ολυμπιακού έσπευσαν να πανηγυρίσουν με τους Τούρκους στην «Etihad Arena» και να… ξεσαλώσουν στα social media, όμως είχαν λογαριάσει χωρίς την ομάδα του αγαπημένου τους, Βασίλη Σπανούλη. Γράφει ο Χάρης Χαμακιώτης.
Στο πρώτο σκέλος θα αφιερώσουμε ένα -μικρό- κομμάτι για τους Πειραιώτες που κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιτελικού φώναζαν και στο τέλος πανηγύριζαν παρέα με τους οπαδούς της Φενέρμπαχτσε. Ναι, οι ίδιοι «πατριώτες» που πριν από λίγες μέρες έκαναν μαθήματα ηθικής για την ανάρτηση του Τσέντι Όσμαν. Πως τα φέρνει ο καιρός…
Ο ελληνικός τελικός που… διατυμπάνιζαν όλοι τόσο καιρό θα γίνει! Απλώς θα είναι ο μικρός τελικός, αυτός που σου δίνει την τιμητική τρίτη θέση και κανείς δεν θυμάται μετά από λίγες μέρες. Ίσως αυτό να άξιζε και στις δύο ελληνικές ομάδες.
Δημοσιογράφοι, οπαδοί, ακόμα και οι ίδιες οι ομάδες πιθανότατα είχαν δέσει… κόμπο ότι Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα βρεθούν αντιμέτωποι στον τελικό του Final Four της Euroleague. Λες και η Μονακό με τη Φενέρμπαχτσε θα ταξίδευαν για τουρισμό στο Άμπου Ντάμπι. Η έπαρση σε όλο της το μεγαλείο! Και η έπαρση πληρώνεται…
Οι μεν «πράσινοι» ήταν οι εν ενεργεία πρωταθλητές Ευρώπης και πίστευαν ότι επειδή πέρυσι πήραν το -μάγκικο- 7ο θα ήταν το ίδιο «εύκολο» και φέτος. Αμ δεν! Οι Τούρκοι κατέβηκαν πολύ καλά διαβασμένοι, ο Γιασικεβίτσιους νίκησε κατά κράτος στη «μάχη» των πάγκων τον Αταμάν και οι παίκτες του «τριφυλλιού», με εξαίρεση Γκραντ, τον Ναν (παρά την αστοχία του στο τρίποντο), τον Οσμάν στην 4η περίοδο και τον ανέτοιμο Λεσόρ… δεν υπήρχαν στο παρκέ.
Επιθετικό πλάνο; Κανένα! Ο Ναν μονίμως κλεισμένος από δύο παίκτες, με σκληρή άμυνα και χωρίς να του αφήνουν ελεύθερους διαδρόμους στο αριστερό χέρι. Το plan B για κάτι που ξέραμε από καιρό ότι θα συμβεί; Η μπάλα σε Γκραντ ή Οσμάν, ένα screen στην μπάλα και… ο Θεός βοηθός. Η μπάλα στους ψηλούς, με εξαίρεση τα λίγα λεπτά που αγωνίστηκε ο Γάλλος σέντερ, δεν πέρασε ποτέ. Χουάντσο, Μήτογλου, Γιούρτσεβεν και Γκέιμπριελ σαν να μην έπαιξαν σε αυτό το παιχνίδι.
Ο δε Ολυμπιακός βγήκε πρώτος, με σχετική άνεση, στην κανονική διάρκεια της Euroleague, πέρασε εύκολα τη Ρεάλ Μαδρίτης στα playoffs, άρα… θα προκρινόταν απευθείας στον τελικό. Ε, η Μονακό είχε αντίθετη άποψη. Στο παρκέ εμφανίστηκε μια καλοστημένη ομάδα, που ήξερε ακριβώς τι να κάνει, επιθετικά και αμυντικά.
Ο Βεζένκοφ για ακόμη ένα Final Four ήταν… άφαντος, ωστόσο σε αυτό βοήθησαν οι τρομερές αμυντικές ικανότητες των Μπλόσομγκεϊμ και Ντιαλό, αλλά και το αμυντικό πλάνο του Βασίλη Σπανούλη. Ορθολογικές επιθέσεις και παίκτες που εκτέλεσαν ακριβώς τα συστήματα του προπονητή τους, με τον Μάικ Τζέιμς να κάνει ένα μεστό παιχνίδι και να μοιάζει πιο ώριμος από ποτέ.
Συμπέρασμα; Στην Ελλάδα πρέπει να μάθουμε ότι το να έχεις έπαρση δεν σε βοηθά. Το να είσαι η καλύτερη ομάδα στα «χαρτιά» δεν σε κάνει αυτόματα νικητή. Χρειάζεσαι πλάνο και ψυχή, ειδικά στα δύο παιχνίδια του Final Four, που άδικα ή όχι, κρίνουν τον πρωταθλητή! Δεν αρκεί ούτε η φανέλα ούτε οι σούπερ σταρ.
Υ.Γ. Μάικ Τζέιμς καλή επιτυχία! Σου αξίζει να κατακτήσεις μία φορά την Euroleague!
Υ.Γ. 2 Βγάλτε ψυχή, έστω στον μικρό τελικό, γιατί έρχονται τελικοί…
Η αθλητική επικαιρότητα του Παναθηναϊκού με ένα κλικ εδώ!
Διαβάστε επίσης…
