Έμοιαζε σαν ένα ψέμα αλλά δεν ήταν…

    Συμπληρώθηκαν σήμερα 16 χρόνια από την ημέρα εκείνη, που εντελώς αναπάντεχα έφυγε από την ζωή ο σπουδαίος Γιάννης Κυράστας. Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.

    Ο Γιάννης Κυράστας ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις, στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που εκτός από μεγάλος ποδοσφαιριστής εξελίχθηκε και σε αξιόλογο προπονητή. Γεννήθηκε το 1952 και ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού, αν και οι τότε φήμες έλεγαν ότι ο μικρός Γιαννάκης παρόλο ότι έπαιζε στους μικρούς του Ολυμπιακού, είχε μία καταπράσινη καρδιά.

    Ο ερχομός στην τεχνική ηγεσία των ερυθρολεύκων του Λάκη Πετρόπουλου, άνοιξε την πόρτα της βασικής ενδεκάδας και για τον Κυράστα το 1972. Στον Ολυμπιακό ο Κυράστας έπαιξε 9 χρόνια και γεύτηκε την χαρά 5 πρωταθλημάτων και 3 Κυπέλλων Ελλάδος. Στον Ολυμπιακό κυρίως ο Κυράστας ήταν ένα τυπικό σκληροτράχηλο δεξί μπακ με κυρίως ανεπτυγμένες τις αμυντικές του ικανότητες, καμία σχέση με τον παίκτη που εξελίχθηκε αργότερα στον Παναθηναϊκό.

    Το 1981 καταφθάνει η ώρα που θα έρθει στην ομάδα της καρδιάς του, στην οποία θα αγωνιστεί έως το 1986, προσθέτοντας στην συλλογή του άλλα δύο πρωταθλήματα και 3 κύπελλα Ελλάδος. Στον Παναθηναϊκό όμως ο Κυράστας θα βρει την πραγματική Ιθάκη του, θα γίνει αρχικά το μοντέρνο δεξί μπακ που πολύ πρώιμα για την εποχή εκείνη θα επιχειρήσει και τις πρώτες προωθήσεις των πλάγιων μπακ στην επίθεση, αλλά κυρίως με την έλευση του Γιάτσεκ Γκμόχ, στην τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού, ο Κυράστας θα εξελιχθεί σε ένα από τα πιο μοντέρνα λίμπερο της εποχής του.

    Αυτό θα αποκωδικοποιηθεί στο χορτάρι, στην ονειρική ευρωπαϊκή πορεία του Παναθηναϊκού έως τα ημιτελικά της περιόδου 1984-85 του Κυπέλλου Ευρώπης Πρωταθλητριών Ομάδων. Με την σίγουρη παρουσία του Κυράστα στα μετόπισθεν, έδωσε την δυνατότητα στον Βέλιμιρ Ζάετς να αφοσιωθεί στην οργάνωση του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού από το κέντρο και μπροστά, και στην αξιοποίηση του Δημήτρη Σαραβάκου.

    Ο Κυράστας τολμώ να πω ότι ήταν ένα είδος ποδοσφαιρικού πλέι μέικερ της εποχής, με σπουδαία εγκεφαλικότητα στο παιχνίδι του, διάβαζε τις φάσεις πολύ πριν αυτές εξελιχθούν, και ήταν από τους πρώτους στυλοβάτες που οι προπονητές εφάρμοσαν την άμυνα σε βάθος, αυτό που ο ίδιος αργότερα ώς προπονητής θα εφαρμόσει ως ζώνη στο περίφημο 3-5-2 που θα εφαρμόσει και θα κάνει τον Παναθηναϊκό μια πραγματικά μεγάλη Ευρωπαϊκή ομάδα, που ελέω παράγκας δεν θα μπορέσει να κατακτήσει ένα ελληνικό πρωτάθλημα.

    Τελείωσε την καριέρα του το 1986, με έναν τρόπο που δεν κατάλαβε κανείς ποτέ αφού ήταν μόλις 34 ετών, αλλά αυτός ήταν πάντα ο Γιάννης Κυράστας, ένας ασυμβίβαστος με το σύστημα ιδεαλιστής. Αφού περιπλανήθηκε σε διάφορες ομάδες ξεκινώντας την νέα του καριέρα, αυτήν του προπονητή, προσφέροντας αξιόλογο έργο σε ομάδες όπως ο Πανιώνιος και ο Πανηλειακός, εκείνο το μεσημεριανό του 1999 παρουσιάζοντας τον ο Γιώργος Βαρδινογιάννης στην όπως θα αποδειχτεί τελευταία χρονιά του στην προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε μακροημέρευση του στον πάγκο της ομάδας.

    Υπήρχαν μάλιστα και δημοσιεύματα της εποχής άκρως ειρωνικά για εκείνη την επιλογή του Καπετάνιου. Όμως οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν σύντομα, αφού ο Κυράστας μπόρεσε να παντρέψει μερικούς έμπειρους παίκτες που είχε τότε ο Παναθηναϊκός με τα λεγόμενα παιδιά της Παιανίας και να παρουσιάσει ένα σύνολο που χαιρόσουν να το βλέπεις μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αλήθεια ποιος ξεχνάει το 2-0 επί του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ή το 3-1 μέσα στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ που είχε αναγκάσει 40000 κόσμο του ΠΑΟΚ στο τέλος να χειροκροτήσουν στο τέλος τον Παναθηναϊκό.

    Όμως βρισκόμενοι μεσούσης στην πιο βρώμικη συμμορία που λυμαινόταν τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο, την περιβόητη παράγκα, ο Παναθηναϊκός δεν θα καταφέρει να πάρει το πρωτάθλημα παρόλο ότι είναι γενική ομολογία όλων ότι έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο σε εκείνο το πρωτάθλημα. Είναι δεν χαρακτηριστικό ότι στα βραβεία του ΠΣΑΠ την επόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός θα ανακηρυχθεί ως η κορυφαία ομάδα της χρονιάς, και ο Κυράστας καλύτερος προπονητής. Αλλά ζώντας στην Κολομβία της Ευρώπης αυτά τα βραβεία δεν αποκρυσταλλώθηκαν σε πραγματικούς τίτλους.

    Έτσι ο Κυράστας με την αποχώρηση του Γιώργου Βαρδινογιάννη θα αναχωρήσει και εκείνος για τον Ηρακλή, όπου παρουσιάζοντας και εκεί μία πολύ σπουδαία ομάδα με τον γηραιό, θα αναγκάσει πάλι τους νέους διοικούντες την πράσινη ΠΑΕ, να του χτυπήσουν πάλι την πόρτα, ζητώντας την επιστροφή του. Και με την κατάλληλη μεταγραφική ενίσχυση ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος για την αγωνιστική περίοδο 2001-2002. Αυτό που επακολούθησε δεν το χώρεσε ανθρώπινο μυαλό.

    Ο Παναθηναϊκός στο Τσάμπιονς Λίγκ εκείνης της περιόδου θα γίνει η μοναδική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που θα παίξει ποδόσφαιρο κυριαρχίας απέναντι σε ομάδες όπως η Άσρεναλ, η Σάλκε και η Μαγιόρκα του Σαμουέλ Ετό παρακαλώ, θα τερματίσει πρώτος στον όμιλο 2 αγωνιστικές πριν την λήξη του, θα ανακηρυχθεί κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα για τον μήνα Οκτώβριο του 2001, θα αναγκάσει μεγάλα ευρωπαϊκά δίκτυα να κάνουν καθημερινό ρεπορτάζ από την Παιανία, αλλά η απειρία των νέων διοικούντων της πράσινης ΠΑΕ θα τον προδώσει.

    Ένα άσχετο περιστατικό στα αποδυτήρια του Σαντιάγκο Μπερναμπέου στην δεύτερη φάση των ομίλων και μετά από μία φυσιολογική ήττα από την Ρεάλ του τότε γαλαξία αστέρων, με πρωταγωνιστή γνωστό δημοσιογράφο της αυλής των νέων διοικούντων, και με αφορμή έναν μπουκάλι κρασί έφερε το ρήγμα. Όπως αποδείχτηκε αργότερα όμως η νέα διοίκηση του Παναθηναϊκού, δεν μπορούσε να δεχτεί μια Ολυμπιακοποίηση σύμφωνα με τους ιδίους του μετάλλου του Παναθηναϊκού.

    Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν ίσχυε σε καμία περίπτωση, απλώς αυτό ‘έδειχνε το πόσο βαθιά νυχτωμένη ήταν η τότε διοίκηση του Παναθηναϊκού όσον αφορά τα ποδοσφαιρικά θέματα. Άλλωστε και η μετέπειτα πορεία της το επιβεβαίωσε πανηγυρικά. Όμως ο εγωισμός του Γιάννη Κυράστα είχε πληγωθεί ανεπανόρθωτα κι έτσι μετά από μία εντός έδρας ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Λεωφόρο, έτσι απλά, έτσι αντρικά όπως έκανε ο ίδιος πάντα στην ζωή του, υπέβαλλε την παραίτηση του, προλαμβάνοντας μια σίγουρη διαπομπή του από την τότε διοίκηση του Παναθηναϊκού.


    Και η μεγαλύτερη νίκη του αποδείχτηκε τον Απρίλιο του 2002 όταν ένα Κάμπ Νού παρακαλούσε τον διαιτητή να λήξει τον αγώνα της προημιτελικής φάσης του Τσάμπιονς λίγκ μεταξύ του δικού του δημιουργήματος, του δικού του Παναθηναϊκού, όπου για μερικά εκατοστά δεν πέρασε στους τέσσερις της διοργάνωσης. Για την δικαιοσύνη όμως θα πρέπει να προσθέσω ότι εκείνον τον δικό του Παναθηναϊκό τον είχε διαχειριστεί άψογα ο άνθρωπος που τον διαδέχτηκε στον πάγκο, ο υπέροχος Σέρχιο Μάρκαριάν.

    Ο Κύραστας δεν ξανά δούλεψε ξανά σε ομάδα αλλά είμαι πεπεισμένος ότι περίμενε ακόμα μία τρίτη ευκαιρία για να πάρει την δική του ρεβάνς.
    Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ αφού προσβληθεί από μια σπάνια ασθένεια, την νόσο φουριέ, και εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο την πρωταπριλιά του 2004. Καμιά φορά σ αυτήν την ζωή δεν αποδίδεται σωστά η δικαιοσύνη σε ορισμένους ανθρώπους.

    Γιατί τον Γιάννη Κυράστα δεν τον αδίκησε δύο μάλιστα φορές ο Θεός του Ποδοσφαίρου…αλλά και ο αληθινός Θεός, παίρνοντας τον τόσο νέο κοντά του… Ίσως κάτι καλύτερα να ήξερε αυτός…