By 
O εξάσφαιρος γράφει για τα πραγματικά οφέλη από την εικόνα του Παναθηναϊκό στα φιλικά και στο ματς με τον Ολυμπιακό Κάθε φορά μετά το τέλος των παιχνιδιών του εξάστερου, κάνω ένα γενικού review στο μυαλό μου. Τι είδα, τι μ’ άρεσε, τι ένιωσα, τι δεν μ’ άρεσε και τα γνωστά. Μόλις το έκανα, έμεινα έκπληκτος από τον εαυτό μου.
Και ταυτόχρονα έβγαλα ένα τρανό συμπέρασμα. Το άκουγα που λέτε από το ραδιόφωνο και συνήθως όταν το κάνω, η καρδιά μου βαράει ταμπούρλο. Ειδικά στο τελευταίο 10λεπτο, είναι σαν να τεντώνω και τον τελευταίο μυ του σώματός μου για να καταλάβω αν το σουτ ήταν εύστοχο ή όχι.
Μιλάμε για παράνοια! Στο συγκεκριμένο ματς όμως, αν εξαιρέσουμε τα πρώτα λεπτά, η αντίδρασή μου ήταν εντελώς διαφορετική. Παρ’ όλο που μέχρι το 34’ πηγαίναμε χέρι με χέρι με τον Ολυμπιακό, η ομάδα μου έβγαζε μια παράξενη σιγουριά για το αποτέλεσμα. Ουσιαστικά ήλεγχε το παιχνίδι και περίμενε την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει και να στείλει τον αντίπαλο στο καναβάτσο. Αυτήν την ηρεμία και την πραότητα, έχω να την δω από εποχής Ομπράντοβιτς. Ναι μάλιστα! Η ομάδα μου θύμισε τον παλιό καλό Παναθηναϊκό, που κυριαρχούσε επί του αιωνίου σε όλα τα επίπεδα.
Που έπαιζε εκτός έδρας και ήταν ακράδαντο φαβορί. Αυτό μου θύμισε! Θα μου πείτε, μα ρε συ κι άλλα διπλά κάναμε στο ΣΕΦ! Και με Αλβέρτη και με Πεδουλάκη. Κι όμως, το προχθεσινό ήταν αλλιώς. Και αυτό ήταν που με χαροποίησε περισσότερο από οτιδήποτε. Στα του παιχνιδιού τώρα, η ομάδα αν και σκουριασμένη από την έλλειψη πραγματικής αγωνιστικής δράσης και παρά το μουδιασμένο ξεκίνημα, κατάφερε σταδιακά να επιβάλλει τον ρυθμό της.
Δεν έπαιξε πολύ από το τρίποντο, εκμεταλλεύτηκε την ανετοιμότητα του Ολυμπιακού και οδηγήθηκε πολλές φορές στις βολές. Στο τέλος με αιχμή του δόρατος τους Πάβλοβιτς, Γιάνκοβιτς και Φελντέιν πήρε την διαφορά και εξασφάλισε τη νίκη-πρόκριση. Τρομερή προσήλωση από όλους, τα λάθη δεν ήταν από επιπολαιότητα, αλλά από την φυσιολογική έλλειψη χημείας.
Είναι δεν είναι 2 βδομάδες που είναι όλοι μαζί. Αν μη τι άλλο, αρκετά ελπιδοφόρο το γεγονός πώς δεν χάναμε τα ριμπάουντ. Είμαι της άποψης πώς ένα χαμένο ή ένα κερδισμένο ριμπάουντ παίζουν σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία της ομάδας. Εκεί που τα προηγούμενα χρόνια «αγκομαχούσαμε», με τα ημίψηλα πεντάρια (Λάσμε 2.03, Μπατίστα 2.08, Σόφο 2.08), φέτος ελπίζω να κυριαρχήσουμε.
Η ρακέτα μας άλλωστε είναι αρκετά γεμάτη. Ο Κούζμιτς στο φιλικό με την ΤΣΣΚΑ, πήρε 11 ριμπάουντ από τον αλτικότατο Χάινς, συχνά χωρίς καν να πηδήξει. Αυτό κάτι δείχνει. Εκπληκτικό κοουτσάρισμα από τον Τζόρτζεβιτς, η νίκη ήρθε από την εκπληκτική μας άμυνα, αφού ήταν ξεκάθαρο πώς δεν είχαμε επιθετικό ρυθμό. Νίκησε τον Σφαιρόπουλο κατά κράτος, έχοντας βασικούς πυλώνες (Ραντούλιτσα, Γκιστ) σε μέτρια βραδιά. Πρώτο μεγάλο credit γι αυτόν.
Επίσης, είχα καιρό να δω τόσο φρέσκο τον αρχηγό. Τρομερή όρεξη σε άμυνα και επίθεση. Νομίζω πώς το δίδυμο με τον Καλάθη είναι το καλύτερο στην Ευρώπη. Μένει να το αποδείξουν και μέσα στη χρονιά. Επίσης μ’ αρέσει πάρα πολύ το δίδυμο Πάβλοβιτς-Γιάνκοβιτς στο 3. Ο πρώτος έχει τεράστιες παραστάσεις και τρομερή ποιότητα, χωρίς μάλιστα να στερείται σε αθλητικότητα και προσόντα, ο δεύτερος όρεξη για δουλειά, εξαιρετικό σουτ και ριμπάουντ και φυσικά ταλέντο. Εν ολίγοις, τα δείγματα γραφής από τον εξάστερο μέχρι στιγμής, είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικά. Φαίνεται να επέστρεψε για πρώτη φορά μετά το 2012, εκεί που πάντοτε άνηκε. Στην ελίτ.
Προσοχή, δεν λέω πώς θα τα σαρώσουμε όλα. Αλλά σε αντίθεση με τα τελευταία 3-4 χρόνια, έχουμε όλα ΜΑ όλα τα φόντα να το κάνουμε. Υγιείς να είμαστε, να επιστρέψουν δυνατοί ο Λευτέρης και ο Νικόλας κι όλα θα γίνουν.
Υ.Γ. Ο Ραντούλιτσα μόλις βρει ρυθμό, θα ναι ασταμάτητος. Στο Ευρωμπάσκετ, έβαλε 20 στους Ερντέν-Αλντεμίρ, 14 στον Μπαρνιάνι, 16 στον Βέσελι, 11 στον Γκομπέρ και 10 στον Βαλαντσιούνας, κάνοντας μάλιστα ανάλογο, φτωχό ξεκίνημα.
Υ.Γ.2 Ο Νικ επέστρεψε ώριμος, βελτιωμένος και κυρίως έτοιμος. Θα τρίβουμε τα μάτια μας και θα μακαρίζουμε τον Γιαννακόπουλο που τον έκλεισε από πέρσι.
