Ένα δίλεπτο ήταν αρκετό για να δείξει την πραγματικότητα.

Για ακόμα μια φορά φέτος ο Παναθηναϊκός έπεσε θύμα του θολωμένου του μυαλού σε κρίσιμα σημεία, της τύχης του αντιπάλου αλλά και του κακού του δαίμονα, της Λοκομοτίβ Κουμπάν και ηττήθηκε με 76-67 και πλέον τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα όσο αφορά το ταβάνι αυτής της ομάδας. Απόδειξη; Το τελευταίο δίλεπτο.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Δεν έχασε με τα χέρια ψηλά! Πάλεψε όσο μπορούσε και όσο γινόταν. Αλλά πλέον δεν προκαλεί εντύπωση η αποψινή ήττα αλλά κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Τεράστιες διαφορές στην απόδοση του καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ξεκίνησε απογοητευτικός, έγινε εξωπραγματικός, συνέχισε μέτριος, έγινε λίγο καλύτερος και μετά… η πραγματικότητα. Είναι ανώφελο να λέμε ξανά και ξανά που οφείλεται αυτό (κόπωση των γκαρντ κλπ κλπ) αλλά είναι η βασικότερη αιτία όλων.

Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο αναλυτικά. Ο Γιάνκοβιτς θύμισε… Γιάνκοβιτς και βοήθησε τον Παναθηναϊκό να κάνει ένα μεγάλο σερί για να αντεπιτεθεί στο δεύτερο δεκάλεπτο αλλά… κάτι τα φάουλ που ανάγκασε τον Σάλε να τον βγάλει νωρίς, κάτι ο ανύπαρκτος Πάβλοβιτς, δεν κατάφερε να κάνει περισσότερα από τους 12 πόντους και τα 5 ριμπάουντ. Θετικότατος ήταν ο Φώτσης που έβαζε μεγάλα σουτ και έκανε ίσως το καλύτερο φετινό του παιχνίδι με 12 πόντους και 5 ριμπάουντ. Στη θέση 5, ο Ραντούλιτσα έκανε ένα σχετικά καλό παιχνίδι (σίγουρα μπορούσε και καλύτερα και ειδικά αν τον άφηναν κάποιοι) χωρίς να υπάρχει κάποιος να τον βοηθάει σε αυτή τη θέση. Απογοητευτικός για ακόμα μια φορά ο Κούζμιτς αλλά και ο Γκιστ που είχε μόλις 5 πόντους σε περίπου 20 λεπτά. Για το τέλος άφησα τα 3 γκαρντ… Ο Φελντέιν έκανε ακόμα μια φορά παραπάνω από αυτά για τα οποία αποκτήθηκε (πρώτος σκόρερ με 13 πόντους, 3 ριμπάουντ, 5 ασίστ αλλά και 3 αστεία λάθη σε 33 λεπτά) ενώ οι δύο άσοι ήταν πολύ παθιασμένοι στην άμυνα χωρίς να μπορούν να κάνουν πολλά στην επίθεση. Και ειδικά ο απογοητευτικός Καλάθης. Παρά όμως τη συνολική μαχητική εικόνα του Παναθηναϊκού ας πάμε στον τρόπο που έχασε απόψε. Το τελευταίο δίλεπτο.

Τι και αν λεγόταν Ντρέιπερ, τι και αν λεγόταν Ντιλέινι, τι και αν λεγόταν Κλαβέρ, τι και αν λεγόταν… Ρωμανός Βαρδαξής στα τελευταία 2:30 έμπαιναν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για τους Ρώσους. Από τα 7, από τα 8, από τα 9 μέτρα, ελεύθερα, με άμυνα, εκτός ισορροπίας τα τρίποντα έμοιαζαν… πέναλτι και τον Παναθηναϊκό ανήμπορο να αντιδράσει. Την Λοκομοτίβ τη μάθαμε, ξέρουμε ότι μπορεί να βάλει τα πάντα σε πολύ λίγο χρόνο. Άρα δεν μπορούμε απλά να λέμε για τύχη της Λοκομοτίβ χωρίς να βλέπουμε την πραγματικότητα. Τρεις φορές σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση. Αυτά τα λεπτά ήταν αρκετά για να καταλάβουμε όλοι αρκετά συμπεράσματα. Ότι αυτό είναι το ταβάνι του Παναθηναϊκού πλέον. Δεν μπορεί πια να πάρει το μεγάλο παιχνίδι, να κάνει μια πορεία αντάξια της ιστορίας και των στόχων του. Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Φτάσαμε τέλη Γενάρη, είναι ανώφελο να περιμένουμε καλύτερη εικόνα. Είναι ανώφελο να περιμένουμε περισσότερα πράγματα πέρα από τους 8 της Ευρωλίγκας και το απέδειξε άλλη μια φορά. Το τι φταίει είναι μια άλλη ιστορία αν και όλοι λίγο πολύ την ξέρουμε. Ας το δούμε όμως και από την άλλη μεριά. Αν δεν έμπαιναν τα τρίποντα της Λοκομοτίβ και ο Παναθηναϊκός κρατούσε μια διαφορά 5 πόντων στα τελευταία 2,5 λεπτά. Πόσοι πιστεύουν ότι θα είχε το καθαρό μυαλό για να κρατήσει αυτή τη διαφορά;  Ο Παναθηναϊκός έκανε ακόμα μια φορά τα πράγματα πολύ δύσκολα και δεν υπάρχουν… Καρσίγιακα, Ζιελόνα Γκόρα και Ζαλγκίρις μπας και το σώσει! Ακολουθεί ένα δύσκολο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ και όλα δείχνουν ότι θα κριθούν πολλοί και πολλά από εκεί.