By 
Σαν σήμερα (7/6), πριν από 27 χρόνια, ο Ντράζεν Πέτροβιτς άφηνε την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας, λίγες ημέρες προτού υπογράψει στον Παναθηναϊκό του Παύλου Γιαννακόπουλου και του Νίκου Γκάλη. Γράφει ο Αριστοτέλης Μπενόγλου.
Μόλις είχε ολοκληρωθεί ο αγώνας της Εθνικής Κροατίας για τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ και ο «Μότσαρτ» επιβιβαζόταν στη θέση του συνοδηγού στο Volkswagen Golf που οδηγούσε η κοπέλα με την οποία ήταν ερωτευμένος εδώ και δύο περίπου μήνες, η πρώην Μις Γερμανία, Κλάρα Ζάλαντζι. Αρχικός προορισμός το Μόναχο. Και μετά η Αθήνα. Ένα ηγεμονικό συμβόλαιο, με ποσό που θα επέλεγε ο ίδιος, περίμενε τον Ντράζεν Πέτροβιτς από τον Παύλο Γιαννακόπουλο για να φορέσει ο Κροάτης σούπερ σταρ τη φανέλα με το Τριφύλλι στο στήθος. Η μοίρα, όμως, δεν θέλησε να ντύσει στα πράσινα τον τότε παίκτη των Νετς….
Στις 7 Ιουνίου 1993, αποφράδα ημέρα για το παγκόσμιο μπάσκετ, ένα φρικτό τροχαίο δυστύχημα στη βρεγμένη άσφαλτο της Autobahn 9, στο Ντένκεντορφ της Βαυαρίας, έμελλε να κοστίσει τη ζωή στον άτυχο Ντράζεν. Μια ολόκληρη χώρα θα θρηνήσει τον μεγαλύτερο σουτέρ που είδαν ποτέ τα ευρωπαϊκά γήπεδα, τον παίκτη ο οποίος έκανε καθημερινά επτά ώρες προπόνηση, τον χρυσοχέρη Κροάτη, που ζούσε και ανέπνεε για τη «σπυριάρα» μπάλα.
«Κάναμε μαζί σχέδια και όνειρα για τον Παναθηναϊκό και, ξαφνικά, σήμερα το πρωί με ξύπνησε η μητέρα μου από το Ζάγκρεμπ και μου είπε ότι είναι νεκρός. Τα έχω χαμένα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι χάθηκε ο βασιλιάς του μπάσκετ. Του τηλεφώνησα στις δύο μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής στο Βρότσλαβ και συζητούσαμε για τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, μου είπε ότι θα ερχόταν στην Αθήνα αυτές τις μέρες, μέχρι το Σάββατο, για να συναντηθεί με τον πρόεδρο. Κατά 95% είχαν συμφωνήσει και θα φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού»…
Τάδε έφη ο τότε προπονητής του Τριφυλλιού, Ζέλικο Παβλίσεβιτς, στενός φίλος του Πέτροβιτς. Αδερφικός του φίλος ήταν και ο «πράσινος» σέντερ, Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο οποίος, στο άκουσμα του χαμού του καλού του φίλου, δεν άντεξε και από τη στενοχώρια του χτύπησε με δύναμη ένα πιάνο, με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα στο δεξί του χέρι. Ο «Στόικο» είχε προειδοποιήσει τον Ντράζεν να ακολουθήσει την αποστολή της ομάδας στην Κροατία με το αεροπλάνο και να μην ταξιδέψει με Ι.Χ. στη Γερμανία. Το προαίσθημά του βγήκε αληθινό… Τραγική ειρωνεία: ο Πέτροβιτς αρνήθηκε να πετάξει με τους συμπαίκτες του, απαντώντας αστειευόμενος στον Βράνκοβιτς ”you fly, you die”…
Ο Σλόμπονταν Σούμποτιτς είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο πρώτος στην Ελλάδα ο οποίος πληροφορήθηκε την είδηση του θανάτου του Πέτροβιτς.
«Το τηλέφωνό μου χτύπησε στις επτά το πρωί. Ήταν ο Βράνκοβιτς από το Ζάγκρεμπ. Με τρεμάμενη φωνή και κλαίγοντας μου είπε ότι ο Ντράζεν είχε σκοτωθεί. Μου είπε ακόμα ότι ο Ντράζεν θα ερχόταν σίγουρα στην Ελλάδα και θα έπαιζε στον Παναθηναϊκό…».
«Ας ζούσε και ας μην ερχόταν ποτέ στον Παναθηναϊκό», θα πει, λίγες μέρες αργότερα, ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ο οποίος έμεινε στήλη άλατος στο άκουσμα του μοιραίου δυστυχήματος.
Ήταν μόλις 29 ετών (γεννημένος στις 22 Οκτωβρίου 1964), ίσως στην καλύτερη ηλικία για πρωταθλητισμό. Προερχόταν από μία εξαιρετική χρονιά στο ΝΒΑ με τους Νετς, αλλά η συμπεριφορά των συμπαικτών του στο πρόσωπό του, καθώς και το γεγονός ότι η διοίκηση αργούσε να τον καλέσει για ανανέωση του συμβολαίου του τον είχαν κάνει να σκέφτεται σοβαρά την επιστροφή στην Ευρώπη.
Ξεκίνησε την καριέρα του στη Σιμπένκα, κατόπιν μετεγγράφηκε στην Τσιμπόνα του Ζάγκρεμπ, με την οποία κατέκτησε δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, το 1985 και το 1986 και το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1987. Το καλοκαίρι του 1988 μεταπήδησε στη Ρεάλ Μαδρίτης, στην οποία παρέμεινε μόνο για μία σεζόν (κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1988-89, στο περίφημο Ρεάλ Μαδρίτης – Σναϊντέρο Καζέρτα 117-113 του ΣΕΦ, πετυχαίνοντας 62 πόντους, έναντι 44 του Οσκάρ Σμιντ), μέχρι που το 1989 πραγματοποίησε το μεγάλο άλμα για τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και το Πόρτλαντ. Η πρώτη χρονιά του όμως δεν ήταν καλή και ο λιγοστός αγωνιστικός χρόνος που έπαιρνε τον απογοήτευσε. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1991, πήρε μετεγγραφή για το Νιου Τζέρσεϊ, όπου πραγματοποίησε τρεις εξαιρετικές σεζόν, με απίστευτα ποσοστά ευστοχίας.
Το 1989 στέφθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης με την ενωμένη τότε Γιουγκοσλαβία (με φιναλίστ την Ελλάδα), ενώ το 1990 πάτησε με τους «πλάβι» την κορυφή του κόσμου στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής.
Τα ρεκόρ που πέτυχε ήταν ασύλληπτα. Πραγματική καλαθομηχανή, σε παιχνίδι του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος πέτυχε κάποτε 112 (!) πόντους, ενώ σπάνιες ήταν οι φορές που έπεφτε κάτω από τους 30 πόντους και τις 10 ασίστ. Ένας αξεπέραστος «μύθος» του ευρωπαϊκού -και όχι μόνο- μπάσκετ και μέλος -από το 2002- του Basketball Hall of Fame.
Εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό του Ιουνίου του 1993, «πάγωσαν» και πολλοί φίλοι του Παναθηναϊκού, μαθαίνοντας από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις για τον χαμό του Ντράζεν. Και μπορεί ο «γιος του Διαβόλου» να μην έμελλε να αγωνιστεί ποτέ με το Τριφύλλι στο στήθος, αλλά εκείνο το μοιραίο απόγευμα, λίγο προτού το κόκκινο Golf σφηνωθεί κάτω από την νταλίκα, ο ίδιος κοιμόταν στη θέση του συνοδηγού. Και ποιος ξέρει… Ίσως ένα χαμόγελο να είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του, ονειρευόμενος μία φάση όπως αυτή:
«Ο Βράνκοβιτς μαζεύει το ριμπάουντ, δίνει γρήγορα την μπάλα στον Γκάλη που μοιράζει μια εκπληκτική ασίστ πίσω από την πλάτη στον Πέτροβιτς, ο οποίος σηκώνεται για τρεις στον αιφνιδιασμό και…
(Η παραπάνω ιστορία είναι η 129η από τις 160 που περιέχονται στο βιβλίο «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 160» των Αριστοτέλη Μπενόγλου και Ανδρέα Οικονόμου, που κυκλοφορεί σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία και στο www.vivliapao.gr)
Πηγή: SDNA.gr
