Η ευκαιρία για το διηπειρωτικό

    Για μία σπάνια ευκαιρία, μοναδική για Ελληνική ομάδα ως σήμερα αλλά και το πως την διαχειρίστηκε και κατά πόσο την αξιοποίησε η ομάδα του Παναθηναϊκού γράφει σε αυτό το άρθρο του ο Απόστολος Μιχαηλίδης επαναφέροντας μνήμες που είναι βαθιά χαραγμένες στο μυαλό αλλά και την καρδιά κάθε φιλάθλου της ομάδας των πρασίνων.

    Ο Παναθηναϊκός έπειτα από την εκπληκτική σεζόν του την περίοδο 1970-1971 και κατόπιν της συμμετοχής του στο τελικό του Champions League εκείνης της χρονιάς, έστω και με την ήττα του ενάντια στον Άγιαξ είχε μια μοναδική ευκαιρία. Οι Ολλανδοί φοβούμενοι το σκληρό παιχνίδι των αντιπάλων τους αποφάσισαν να μην κατέβουν στο διηπειρωτικό κύπελλο για να διεκδικήσουν το τίτλο και έτσι ο κλήρος έπεσε στην ομάδα των πρασίνων. Αντίπαλος της αρμάδας του Φέρεντς Πούσκας ήταν οι Ουρουγουανοί της Νασιονάλ Μοντεβιδέο! Οι αγώνες τότε ήταν διπλοί και το πρώτο εκ των δύο ματς πραγματοποιήθηκε στις 15-12-1971 στο γήπεδο Καραϊσκάκης. Η ομάδα του Δομάζου, του Οικονομόπουλου, του Αντωνιάδη και των λοιπών αστεριών είχε ανάγκη ένα καλό σκορ για να έχει στον επαναληπτικό του Μοντεβιδέο την ευκαιρία να πάρει το κύπελλο.

    Πράγματι, ο Πάο ξεκίνησε πολύ δυνατά και σφυροκοπούσε από την αρχή του αγώνος τους Ουρουγουανούς που βλέπανε ιδίοις όμμασι ότι αντιμετωπίζουν μία άρτια τεχνικά και ταυτόχρονα ψυχωμένη ομάδα που δεν σκόπευε να τους χαριστεί σε τίποτα. Ο Αντωνιάδης ίσως στη μεγαλύτερη ευκαιρία του Παναθηναϊκού (πλην του γκολ που σημείωσε εν συνεχεία) σούταρε προ του Manga (τερματοφύλακα των Ουρουγουανών), αλλά ο Βραζιλιάνος Goalkeeper είδε μετά περισσής ανακούφισης να καταλήγει αουτ. Το επιθετικό κρεσέντο των πράσινων συνεχίστηκε και στο 48ο λεπτό έπειτα από λανθασμένο διώξιμο της μπάλας από το Manga, ο Τότης Φυλακούρης με πολύ όμορφη κεφαλιά άνοιξε το σκορ και οι πανηγυρισμοί ήταν έξαλλοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου. Ο Αρτίμε όμως στο 52 και ενώ οι πανηγυρισμοί δεν είχαν καν κοπάσει ισοφάρισε για τους Ουρουγουανούς και η ψυχολογία έπεσε στο ναδίρ, ενώ λίγα λεπτά αργότερα τραυματίστηκε εξόχως σοβαρά και ο Τομαράς, όπου δυστυχώς έχασε και τη ρεβανς. Με αυτά και με εκείνα ο συγκεκριμένος αγώνας έληξε χωρίς νικητή και πλέον η Ελληνική ομάδα είχε ένα καθ’ όλα δύσκολο πλην όμως όχι ακατόρθωτο έργο, να διεκδικήσει με σχετικό μειονέκτημα το τρόπαιο μέσα στην Ουρουγουάη.

    Έτσι λοιπόν λίγες μέρες πριν φύγει το 1971 και συγκεκριμένα στις 28 Δεκεμβρίου ο Παναθηναϊκός πήγε στο Μοντεβιδέο με στόχο να κάνει ότι καλύτερο μπορεί και τις ευχές όλων των Ελλήνων οπαδών να τον συνοδεύουν στη μεγάλη του προσπάθεια να φέρει το τίτλο στα Ευρωπαϊκά χέρια. Όμως, ο Αρτίμε άνοιξε το σκορ στο 34 και στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου πρώτα ο Δομάζος και εν συνεχεία ο Αντωνιάδης χάνοντας μεγάλες ευκαιρίες δεν κατάφεραν να ισοφαρίσουν. Έπειτα και συγκεκριμένα στο 71ο λεπτό, ο Αρτίμε εκ νέου φάνηκε ότι “κλειδώνει” οριστικά τη νίκη και παράλληλα το τίτλο για τους Ουρουγουανούς κάνοντας το 2-0. Όμως, τα τεράστια ψυχικά αποθέματα της ομάδας που είχε αφήσει άφωνους με την πορεία της όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους Ευρωπαίους βρήκε εκ νέου το κουράγιο, όπως είχε κάνει και σε πολλά ματς ως τότε να διεκδικήσει την ανατροπή και στο 89, ο Τότης Φυλακούρης έκανε το 2-1 αναπτερώνοντας τις ελπίδες για κάτι καλό, όμως δυστυχώς στα εναπομείναντα λεπτά ο Δομάζος έχασε 2 μεγάλες ευκαιρίες και κάπου εκεί το “κεφάλαιο” εκείνης της σπουδαίας και αλησμόνητης πορείας που είχε η ομάδα των Αθηνών έκλεισε οριστικά χάνοντας, αλλά όχι αμαχητί το τίτλο του International Cup.

    0 0 Ψήφοι
    Article Rating
    Subscribe
    Notify of
    guest
    0 Comments
    Inline Feedbacks
    Δείτε όλα τα ασχόλια