Η Ευρωλίγκα τώρα αρχίζει…

Πλέον, μετά και από τα τελευταία παιχνίδια, ολοκληρώθηκε η regular season με τον Παναθηναϊκό να ξεχνά το παρελθόν και να κοιτά το μέλλον και το TOP16.

Η κανονική περίοδος της Ευρωλίγκας έφτασε στο τέλος της και πλέον είναι γνωστοί οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού στον πέμπτο όμιλο του TOP16: Φενέρμπαχτσε, Ερυθρός Αστέρας, Εφές, Τσεντεβίτα, Λοκομοτίβ Κουμπάν, Μάλαγα και Νταρουσάφακα. Όμιλος που φαίνεται βατός αλλά δεν είναι τόσο βατός στην πραγματικότητα. Αυτό όμως εξαρτάται από την επίδοση του Παναθηναϊκού. Ας δούμε λίγο τι πρέπει να κρατήσει από την πρώτη αυτή φάση της Ευρωλίγκας και σε ποιους τομείς χρειάζεται βελτίωση.

Ξεκινώντας από τα θετικά, αξίζει να αναφέρουμε ότι πλέον μιλάμε για μια ομάδα που όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο έχει τις προσωπικότητες, έχει τον χαρακτήρα να παίρνει αυτό που θέλει. Είναι πολύ σημαντικό το ότι κατάφερε να γυρίσει το εις βάρος του 2-4 και να το μετατρέψει σε 6-4. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε αυτή την περίοδο ο Παναθηναϊκός της τελευταίας τετραετίας να κάνει 4 σερί νίκες στην Ευρωλίγκα, όπως αυτές ήρθαν. Μέσα από αυτό, λοιπόν, βγαίνει ένα ακόμα θετικό στοιχείο. Παρά την γενικότερα κακή του εικόνα, ο Παναθηναϊκός μπορεί πλέον να πάρει εκτός έδρας παιχνίδια. Προς Θεού, η εικόνα του Παναθηναϊκού εκτός του ΟΑΚΑ είναι πολύ μέτρια αλλά λαμβάνω ως θετικό ότι στα κρίσιμα σημεία θα πάρει τις σωστές αποφάσεις, δεν θα θολώσει και πλέον αποκτάται σιγά σιγά η αίσθηση ανωτερότητας από τους αντιπάλους του και έξω από το ΟΑΚΑ. Λείπει ακόμα ένα μεγάλο διπλό, μία ΚΑΛΉ εκτός έδρας εμφάνιση αλλά ο Σάλε καταφέρνει σιγά σιγά να δώσει στην ομάδα του την ψυχολογία που χρειάζεται, ότι δεν παίζει μόνο του το βάρος της εξάστερης φανέλας αλλά και οι παίκτες που τη φορούν, να επαναφέρει με λίγα λόγια το DNA πρωταθλητή του Παναθηναϊκού που το λείπει την τελευταία τετραετία. Και δεν είναι λίγο μια νέα ομάδα με το συγκεκριμένο πρόβλημα να παίρνει 2 συνεχόμενα διπλά όταν την τελευταία τριετία έχει πάρει μόλις 7. Στο καθαρά αγωνιστικό, το μόνο θετικό είναι η τριάδα που κουβαλάει τον Παναθηναϊκό μέχρι τώρα. Φυσικά αναφέρομαι τον ηγέτη του ΠαναθηναΪκού, από φέτος, τον ασυναγώνιστο Νικ Καλάθη, τον πάντα ετοιμοπόλεμο Τζέιμς Γκιστ αλλά και τον παίκτη-έκπληξη (για πολλούς αλλά όχι για τον Σάλε), τον Τζέιμς Φελντέιν. Και γιατί είναι οι κορυφαίοι; Γιατί κάνουν αυτά που πρέπει (και πολλά παραπάνω). Είναι ΣΤΑΘΕΡΆ καλοί και στις δύο μεριές του παρκέ και μπορούν να δώσουν πιο εύκολα και άμεσα τις απαραίτητες λύσεις ανά πάσα στιγμή.

Στα αρνητικά θα ξεκινήσω με το βασικότερο όλων, το οποίο προέρχεται από άλλα αρνητικά στοιχεία. Φυσικά μιλάω για τα ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ σκαμπανεβάσματα στην αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού, τόσο σε διάφορα χρονικά διαστήματα όσο και την ώρα του αγώνα. Εν μέρει, αυτό είναι λογικό για κάθε καινούρια ομάδα. Είναι παράλογο όμως όταν αυτό γίνεται παρατεταμένα. Αυτό σαν αποτέλεσμα έχει να υπάρχουν πολλά κενά διαστήματα σε άμυνα και επίθεση. Μερικές φορές το παρατηρούμε να εναλλάσσονται τα καλά και τα κακά διαστήματα μέσα σε έναν αγώνα αλλά και η συνολικά καλή και κακή εικόνα σε μια περίοδο αγώνων. Εκτός από τα σκαμπανεβάσματα συνολικά όμως υπάρχουν και ατομικά. Και θα αναφέρω τρία ονόματα που θεωρητικά θα έπρεπε να έδιναν το κάτι παραπάνω. Ραντούλιτσα, Πάβλοβιτς, Γιάνκοβιτς. Παρόλο που ο Κούζμιτς έχει ακούσει (και εξακολουθεί να ακούει) πολλά, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι κάνει αυτό που πρέπει, αυτά για τα οποία αποκτήθηκε και σε σταθερή βάση. Είναι ένας παίκτης που θα βάλει 6-8 πόντους, θα παίξει μια καλή άμυνα, θα δώσει κάποιες ανάσες στον Ραντούλιτσα και δείχνει ότι μπορεί να κάνει αυτά για τα οποία αποκτήθηκε. Για τον Ραντούλιτσα τα έχουμε ξαναπεί. Δεν υπάρχει ψηλός που να μπορεί να βάλει τόσο εύκολα την μπάλα στο καλάθι όπως ο Ραντούλιτσα σε όλη την Ευρώπη. Αλλά είναι τρομερά ασταθής. Για του λόγου το αληθές, 25 πόντους με τη Μπαρτσελόνα, 20 πόντους συνολικά με Ζαλγκίρις και Ζιελόνα Γκόρα. Δεδομένα αρνητικό επίσης ότι δεν μπορεί να παίξει άμυνα. Δεδομένη είναι επίσης και η ανάγκη προσθήκης ενός σύγχρονου αμυντικού ψηλού που τόσο έλειψε και λείπει από τον Παναθηναϊκό. Αλλά νομίζω ότι αυτή η λύση θα τελειώσει την υπόθεση “front line”. Πάμε στην θέση 3 που εκεί πλέον δεν μιλάμε για αστάθεια, μιλάμε για κανονική αδράνεια και στασιμότητα. Σίγουρα ήταν καλό το “ξέσπασμα” του Πάβλοβιτς στο Κάουνας αλλά δεν παύει να υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Προσωπικά δεν περιμένω τον Πάβλοβιτς να ξανακάνει σύντομα ένα τόσο καλό παιχνίδι. Αντίστοιχα και με τον Γιάνκοβιτς, ο οποίος μάλλον δεν μπορεί να παίξει καλά όταν είναι δεύτερο 3άρι στο ροτέισον του Παναθηναϊκού. Δεν ξέρω αν φταίνε οι παίκτες, αν ο ένας ή ο άλλος δεν κάνουν αρκετά στις προπονήσεις ώστε να τους εμπιστευθεί ο Σάλε, αν φταίει ο Τζόρτζεβιτς καθαρά απο θέμα “κολλήματος” (που το θεωρώ τελείως απίθανο) αλλά χρειάζονται επειγόντως μια αφύπνιση εν όψει της δύσκολης συνέχειας. Τέλος, η λειψανδρία στη θέση 1. Με την επιστροφή του Παππά βλέπουμε να μειώνεται ο χρόνος του Φελντέιν και του Διαμαντίδη. Δυστυχώς όμως όχι και για τον Καλάθη. Είναι λογικό από τη στιγμή που ένας παίκτης παίζει 30 λεπτά (το λιγότερο) ανά παιχνίδι να έχει και διάφορα black out μέσα στο παιχνίδι. Και όταν αυτό το παθαίνει ο “μαέστρος” είναι λογικό να υπάρχουν… παραφωνίες και φάλτσα από όλη την ομάδα. Νομίζω ότι ορθώς ο Παναθηναϊκός ψάχνει για πόιντ γκαρντ αλλά δεν νομίζω να είναι η μόνη μεταγραφή που χρειάζεται για να κερδίσει αυτά που θέλει.

Προφανώς και στόχος του Παναθηναϊκού είναι να τερματίσει στην πρώτη 2άδα του ομίλου του και να πάρει το πλεονέκτημα έδρας στα play off, κάνοντάς του τον δρόμο πιο βατό προς το Βερολίνο. Υπάρχει χρόνος για δουλειά, φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί ενισχυμένος στο TOP16, επιβάλλεται να είναι σοβαρός, να δείξει ότι έχει υψηλούς στόχους φέτος, ότι μπορεί να κοιτάξει οποιονδήποτε αντίπαλο στα μάτια για να καταφέρει τον στόχο του. Το πλεονέκτημα έδρας. Καλείται λοιπόν να ξεπεράσει τα προβλήματά του και να δείξει την αξία του. Γιατί η Ευρωλίγκα τώρα ξεκινα…