By 
“Κάθε ομάδα έχει έναν “δαίμονα”, μία άλλη ομάδα που όποτε την συναντάει, είτε είναι καλύτερη, είτε χειρότερη από εκείνη ως σύνολο της στερεί τίτλους, διακρίσεις κλπ. Αν υπάρχει μία τέτοια ομάδα για τον Παναθηναϊκό είναι σίγουρα ο Άγιαξ.
Δύο φορές ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στην πηγή αλλά δεν ήπιε νερό. Δύο φορές έφτασε πιο μακριά από κάθε άλλη Ελληνική ομάδα και δύο φορές η ομάδα από την Ολλανδία ήταν εκεί για να του στερήσει το όνειρο” γράφει ο Απόστολος Μιχαηλίδης.
Άγιαξ-Παναθηναϊκός 1970-1971
Η ομάδα των πρασίνων κάνει ένα συγκλονιστικό επίτευγμα, ένα επίτευγμα που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα πάψει ποτέ να αποτελεί για τον κόσμο του Ελληνικού αθλητισμού γενικότερα πηγή έμπνευσης και καλών αναμνήσεων. Φτάνει λοιπόν στο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (όπως λεγότανε τότε το Champions League) και τα όνειρα όλων γιγαντώνονται για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Παναθηναϊκός έχει διανύσει με επιτυχία όλο το ποδοσφαιρικό έτος στην Ευρωπαϊκή αυτή διοργάνωση και δεν έχει βρεθεί καμία ομάδα που να είχε καταφέρει να τον σταματήσει. Όμως, τώρα πια είχε να αντιμετωπίσει την “Ολλανδική μηχανή” του Γιόχαν Κρόιφ αλλά και πάλι η στόφα εκείνων των παικτών δεν φοβότανε και όπως είπε και ο “μεγάλος”-προπονητής τότε- Φέρεντς Πούσκας για εκείνο τον αγώνα “11 αυτοί, 11 εμείς” και αυτό ήταν ένα γενικότερο πνεύμα που είχε εισχωρήσει ο άλλοτε “καλπάζων Συνταγματάρχης” που ήταν προ των πυλών από το να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών και σαν προπονητής.
Ο αγώνας ξεκίνησε λοιπόν! Μόλις ολοκληρώνονται οι πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές ο Ντικ Βαν Ντίικ έρχεται και “προσγειώνει” απότομα το Παναθηναϊκό στην πραγματικότητα γράφοντας το 1-0 για τους Ολλανδούς και δείχνοντας τους εξ’ αρχής πως ο Άγιαξ δεν έχει καθόλου φιλικές διαθέσεις. Εν συνέχεια ο Παναθηναϊκός ισορροπεί τον αγώνα και λίγα λεπτά αργότερα από βολέ του Οικονομόπουλου και συνεχόμενα λανθασμένα διωξίματα των αμυντικών του Άγιαξ, ο Αντωνιάδης σηκώνεται σχεδόν προ κενής εστίας και παίρνει κεφαλιά όπου περνάει λίγο out. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία των πρασίνων σε όλο τον αγώνα. Έπειτα ήρθαν αρκετά σουτ των Ολλανδών που εξουδετέρωσε ο Οικονομόπουλος, μία κατά διαστήματα υπεροχή της Ελληνικής ομάδας με τον Γράμμο, τον Δομάζο και τον Ελευθεράκη στο κέντρο να έχουν κατοχή χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω.
Στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα δεν άλλαξαν και πολύ. Σιγά σιγά είχε αρχίσει να φαίνεται και η κόπωση των παικτών όσο πλησιάζαμε προς την λήξη και στο 87ο λεπτό το αυτογκολ του Άνθιμου Καψή έβαλε οριστικά “ταφόπλακα” στις ελπίδες του Παναθηναϊκού σε εκείνο τον αγώνα και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η μαγευτική πορεία εκείνης της χρονιάς που θαρρείς πως ήταν βγαλμένη από σελίδες παραμυθιού.
Άγιαξ-Παναθηναϊκός 1995-1996
Έχουν περάσει πολλά χρόνια (25 για την ακρίβεια) από εκείνη τη μαγική βραδιά που ζήσανε παίκτες και οπαδοί στο Γουέμπλεϊ και ο Παναθηναϊκός ονειρεύεται ξανά έναν τελικό όπως τότε. Φτάνει μέχρι τα ημιτελικά και απέναντί του βρίσκει και πάλι τον Άγιαξ. Η ομάδα από την Ολλανδία σίγουρα δεν είναι όπως εκείνη του 70, αλλά και πάλι είναι ένα πάρα πολύ δυνατό σύνολο και ο Παναθηναϊκός ξέρει πως πρέπει να υπερβάλλει εαυτόν προκειμένου να καταφέρει και 2.5 δεκαετίες μετά να ξαναβρεθεί σε ένα τελικό. Πηγαίνει λοιπόν στην Ολλανδία όπου και πραγματοποίειται ο πρώτος αγώνας για να διεκδικήσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα και οι Ολλανδοί πιέζουν αρκετά, όμως ο Βάντσικ και η εξαιρετική αμυντική λειτουργία της ομάδας της Λεωφόρου κρατάει ζωντανές τις ελπίδες αφού δεν μπαίνει κάποιο γκολ. Και η μαγική στιγμή έρχεται! Λίγα δευτερόλεπτα έπειτα από ευκαιρία που χάνει ο Άγιαξ, ο Γιώργος Δώνης παίρνει τη μπάλα και κάνει μία κούρσα αρκετών μέτρων και πραγματοποίει μία εξαιρετική μπαλιά για τον Κριστόφ Βαζέχα που έχει απέναντί του το “θηρίο” ύψους 2.01, Φαν Ντερ Σααρ που πραγματοποίει έξοδο προκειμένου να εμποδίσει τον Πολωνό, όμως εκείνος χωρίς να το σκεφτεί λεπτό περνάει τη μπάλα πάνω από το σώμα του Ολλανδού και την στέλνει να αναπαυτεί στο βάθος της εστίας. Λίγα λεπτά αργότερα ο διατητής σφυρίζει την λήξη του παιχνιδιού. Ο Παναθηναϊκός έχει φύγει νικητής! Οι ελπίδες για έναν νέο τελικό είναι πλέον και επίσημα βάσιμες όσο ποτέ.
Παναθηναϊκός-Άγιαξ 1995-1996
Ο Παναθηναϊκός πια πίστευε υπέρ του δέοντος ότι θα προκριθεί. Οι καρδιές όλων το θεωρούσανε έστω και αν δεν το παραδεχόντουσαν δημόσια ως δεδομένο μετά την τόσο επική νίκη μέσα στην Ολλανδική έδρα και ίσως αυτό έπαιξε και έναν αρνητικό εν τέλει ρόλο στη βραδιά που ακολούθησε. Ο Λιτμάνεν μόλις στο 4ο λεπτό ανοίγει το σκορ για τον “Αίαντα” και “γκρεμίζει” με μιας όλη την προσπάθεια που είχε κάνει η ομάδα των πρασίνων στην Ολλανδία και το τόσο κόπο που είχε πραγματοποιήσει για να χει αυτό το προβάδισμα. Το πιο άσχημο απ’ όλα όμως είναι πως δεν υπάρχει καμία επιθετική αντίδραση μέχρι το τέλος του παιχνιδιού από τους πράσινους. Ο Άγιαξ επιτίθεται ανελέητα και ο Παναθηναϊκός κάνει ότι μπορεί κυριολεκτικά για να μην δεχτεί δεύτερο γκολ. Μέχρι το 77ο λεπτό ο Βάντσικ, η τύχη και οι αμυντικοί κρατάνε μακριά από την εστία την στρογγυλή θεά, όμως τότε έρχεται εκ νέου ο Λιτμάνεν και εξ’ επαφής σημειώνει το 0-2 καταβαραθρόνοντας πλήρως όλα τα όνειρα του Παναθηναϊκού. Λίγα λεπτά αργότερα έπειτα από απόκρουση του Βάντσικ έρχεται ο Βόουτερ να γράψει το 0-3 και να κλείσει αυτή την άσχημη βραδιά αφήνοντας το Παναθηναϊκό εκτός τελικού.
Δεν είναι πως ο Παναθηναϊκός έχει βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπος με τον Άγιαξ, μα είναι η κρισιμότητα των αγώνων και αυτά που του στερήθηκαν από την Ολλανδική ομάδα. Το σίγουρο είναι πως η ιστορία χρωστάει κάτι στο Παναθηναϊκό στην Ευρώπη και κάποτε ευελπιστούμε όλοι πως θα του το προσφέρει.
