By 
Για τη τελευταία φορά που ο Παναθηναϊκός βρέθηκε στους χρυσοφόρους ομίλους του Champions League αλλά και το στόχο του να πετύχει εκ νέου την είσοδό του στη κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση γράφει ο Απόστολος Μιχαηλίδης.
Γεγονός πως η ομάδα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας πέραν του ότι έχει τη μεγαλύτερη Ευρωπαϊκή ιστορία περισσότερο απ’ όλες τις έτερες Ελληνικές ομάδες, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι ως καλή (αν όχι μεγάλη) ομάδα και του ίδιου του Champions League, διότι όταν ένα club έχει βρεθεί 5 φορές στα προημιτελικά, 3 φορές στα ημιτελικά και 1 φορά στο τελικό της συγκεκριμένες διοργάνωσης, αν μη τι άλλο δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις ως “κακό”. Το θέμα είναι όμως πως ο Παναθηναϊκός λείπει από το Champions League εδώ και χρόνια.
Η τελευταία του παρουσία ήταν τη περίοδο 2010-2011 και πραγματικά δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε νομίζω κάπως διαφορετικά από αποτυχημένη. Αν και η ομάδα του τριφυλλιού ξεκίνησε στο πρώτο της αγώνα κόντρα στην αδιαμφισβήτητα καλύτερη ομάδα εκείνης της περιόδου (και μία απ’ τις καλύτερες όλων των εποχών στο ποδόσφαιρο), τη Μπαρτσελόνα, παρόλο αυτά κατάφερε από ένα μαγικό τακουνάκι του Σισέ στον Γκοβού να προηγηθεί μέσα στο Καμπ Νου. Όμως, δυστυχώς και ενώ δεν είχε περάσει ούτε ένα λεπτό από την επίτευξη αυτού του γκολ, ο Λιονελ Μέσσι ήρθε, ισοφάρισε για τη Μπάρτσα και παράλληλα έριξε στο ναδίρ την ψυχολογία του Παναθηναϊκού, ο οποίος εν τέλει υπέστη βαριά ήττα με 5-1. Στη συνέχεια ήρθε η ήττα μέσα στο ΟΑΚΑ από την Κοπεγχάγη με 0-2 και πάλι εντός έδρας μια λευκή ισοπαλία με τη Ρούμπιν Καζαν που την διαδέχτηκε επίσης μια λευκή ισοπαλία στη Ρωσία και εν συνεχεία 2 ήττες από τη Μπαρτσελόνα (0-3) και από την Κοπεγχάγη (3-1), έκαναν το Παναθηναϊκό να παρουσιάσει μία από τις χειρότερες γενικά Ευρωπαϊκές του εμφανίσεις και εκείνη τη χρονιά να αποχωρήσει από τη διοργάνωση όντας τελευταίος με μόλις 2 βαθμούς και με τα γκολ να είναι συντριπτικά κατά του (2-13).
Από τότε και ως σήμερα όλοι οι φίλοι των πρασίνων περιμένουν να ξαναδούν την ομάδα τους σε αυτή τη τόση σπουδαία και λαμπρή διοργάνωση που ονομάζεται, Champions League. Αλλά όταν την δούνε εκ νέου, σίγουρα δεν επιθυμούν ανάλογη εμφάνιση του 2010 αλλά θέλουν μια ομάδα σαν εκείνες του Δομάζου και του Αντωνιάδη η του Βάντσικ και του Βαζέχα η ακόμα και του Μπασινά και του Καραγκούνη.
Καλώς η κακώς, ο Παναθηναϊκός έχει με τα επιτεύγματά του “υπογράψει” μια για πάντα το “συμβόλαιο” που τον υποχρεώνει να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη και ακόμα και αν πέρασε και περνάει το δίχως άλλο μια μεγάλη κρίση που έχει φέρει πολλές ανακατατάξεις στην ομάδα, το περήφανο τριφύλλι που φόρεσαν στο στήθος τους τόσοι και τόσοι μεγάλοι παίχτες θα επιστρέψει και θα πρωταγωνιστήσει ακόμα και αν τα πράγματα τώρα μοιάζουν θολά. Είναι η ιστορία και η ευλογία παράλληλα που χει ο Παναθηναϊκός όπως και διάφορες άλλες ομάδες στο κόσμο που όσο πεσμένες και να βρίσκονται, το πεπρωμένο τους είναι να ξανασηκωθούν και να πρωταγωνιστήσουν ξανά και έτσι σε λίγα χρόνια ευελπιστούμε και πιστεύουμε θα γίνει και με τον Παναθηναϊκό.
