By 
Φτάνοντας στο τέλος άλλης μιάς χρονιάς, είθισται πάντα να κάνουμε έναν απολογισμό της. Με αφορμή την δημοσίευση της ψηφοφορίας πού κάνει το σάιτ μας, σχετικά με το πρόσωπο της χρονιάς στον Παναθηναικό μας, μου δόθηκαν αφορμές για πολλές σκέψεις σχετικά με τα πρόσωπα πού επιλέγησαν πρός ψήφιση. Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.
Βλέπετε και για τους πέντε υπάρχουν τόσα πολλά θετικά πού ειλικρινά η επιλογή είναι πολύ δύσκολη αλλά και φυσικά εδώ θα πρέπει να επαινέσουμε το Prasinoforos.gr, γιατί δικές του ήταν οι συγκεκριμένες επιλογές, και είχε την διαύγεια να πέσει επακριβώς μέσα. Η αλήθεια είναι ότι τα τέσσερα από τα πέντε πρόσωπα τυχαίνει να έχω και προσωπική άποψη αφού στο σάιτ όλοι γνωρίζετε ότι κάνω το ρεπορτάζ του μπασκετικού τμήματος, ενώ ενίοται και όταν μπορώ κάνω και ρεπορτάζ βόλει. Δεν θα μπορούσα όμως να αδικήσω σε καμία περίπτωση το τρένο μας, Γι αυτό άν πραγματικά γινόταν θα ψήφιζα και τους πέντε. Και θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί.
Ξεκινώ από τον μεγάλο μας ευεργέτη, την οικογένεια Γιαννακόπουλου, πού στις μέρες μας εκπροσωπείται από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Ο Δημήτρης το καλοκαίρι πού πέρασε, έκανε μιά κίνηση πού θα την μνημονεύουμε στο μέλλον για πολλά χρόνια. Ανέλαβε τις τύχες της μάνας του λόχου, του Ερασιτέχνη πού τα τελευταία δέκα χρόνια βολόδερνε μεταξύ αποτυχιών και ανυποληψίας έχοντας γίνει ο περίγελος του αιωνίου αντιπάλου. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος κατάφερε με σχέδιο αλλά πάνω από όλα με ρεαλισμό, να θέσει τις βάσεις πρωτίστως, της νοικοκυροσύνης των τμημάτων του ερασιτέχνη. Και ακολουθώντας επιχειρηματικούς κανόνες και όχι νεοελληνικές πατέντες(βλ.μελισσανίδης) ξεχρέωσε τις οφειλές πρός το δημόσιο και τους ιδιώτες. Έπειτα στελέχωσε τα τμήματα με ικανούς και έμπειρους παράγοντες και έκανε τις κινήσεις πού χρειάζονταν τμήμα τμήμα ώστε εκείνα να μπούν στον δρόμο τους. Και τα αποτελέσματα αχνοφαίνονται σιγά σιγά!!Είμαι σίγουρος ότι το αργότερο σε δύο με τρία χρόνια όλα τα τμήματα του ερασιτέχνη θα έχουν μπεί σε τροχιά πρωταθλητισμού και ευρωπαικών διακρίσεων, και αυτό για τον ιστορικό του μέλλοντος θα φέρει την υπογραφή…Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Και για να κάνω ονομαστική μεταφορά θα πάω απευθείας στον τεράστιο προπονητή της ομάδας βόλει, τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο. Και άν στο μέλλον ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πιστωθεί την αναγέννηση του ερασιτέχνη, ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος θα πιστωθεί την αναγέννηση όχι μόνο του Παναθηναικού αλλά ολόκληρου του ελληνικού βόλει όντας και εκλέκτορας της εθνικής μας ομάδας. Γιατί πέρα από τις αδιαμφισβήτητες προπονητικές του ικανότητες, ο Ανδρεόπουλος είναι και ένας πραγματικός μάγκας της ζωής. Πέρυσι κόντρα σε θεούς και δαίμονες κατόρθωσε να κρατήσει την ομάδα στην κατηγορία ενώ φέτος τολμω να πώ ότι βάσει μπάτζετ ο Παναθηναικός παίζει το καλύτερο βόλει κλείνοντας την χρονιά στην 3η θέση. Και επειδή το καλοκαίρι έγινα δέκτης παραπόνων σχετικά με το ότι δεν διαθέτουμε 4 ξένους, έχω να πώ ότι εδώ φαίνεται η μαγκιά και το σθένος του Ανδρεόπουλου, που πήρε το ρίσκο και πόνταρε πάνω σε νέους και εξελίξιμους ‘Ελληνες βολειμπολίστες.
Αλλά δίνω ασσίστ στον τρίτο της παρέας πού δεν είναι πιά νέος και εξελίξιμος, αλλά είναι η εμβληματική μορφή της ομάδας και φέτος στα 38 του διανύει μια περίοδο δεύτερης νεότητας. Και αναφέρομαι φυσικά στο σπλάχνο του συλλόγου μας, τον κορυφαίο μπλοκέρ του ελληνικού βόλει, τον βάζω πάνω και από τον Αμαριαννάκη, τον Σωτήραρο τον Πανταλέων. Επίσης τεράστιος μάγκας πού θα μπορούσε να απολαμβάνει τις διακοπές του και την προσωπική του ζωή, αλλά αυτός ενεργώντας σαν ένα γνήσιο τέκνο της 13 είχε το σθένος να βγεί μπροστά και να πάρει στις πλάτες του την ομάδα!!Για μένα ο Σωτήρης διαχρονικά θα είναι μέσα στην κορυφαία πεντάδα των βολειμπολιστών μας όλων των εποχών…Άλλωστε θα μας απασχολεί για δύο τρία χρόνια ακόμα ώς τα δεύτερα άντα.
Πάμε τώρα στον τέταρτο της παρέας, πού για μένα είναι ένα από τα καλύτερα παιδιά πού έχω γνωρίσει σε ήθος και αξία. Ο Νίκ Καλάθης πέρσι έκανε την κορυφαία χρονιά του στα πράσινα, και με οποιονδήποτε άλλον προπονητή θα ήταν και εκείνος πού θα σήκωνε στο Βελιγράδι την κούπα. Έκανε απίστευτα πράγματα δείχνοντας πώς παίζεται η θέση του πλέι μέικερ στο ευρωπαικό μπάσκετ από έναν αμερικανοθρεμμένο μπασκετικά παίκτη. Για τον Νίκ δεν έχω να πώ πολλά γιατί είμαι βέβαιος ότι θα είναι και του χρόνου και του παραχρόνου στις σχετικές ψηφοφορίες. Και παρά το ότι νιώθει αδικημένος από την επιλογή Λεκαβίτσιους, πού τον αναγκάζει να παίζει σαραντάλεπτα με όλες τις συνέπειες εκείνος δεν βγήκε ποτέ να διαμαρτυρηθεί, δείγμα του ήθους του και της αξιοπρέπειας του, πού μόνο σε αθλητές πού φορούν το τριφύλλι αρμόζουν.
Κλείνω με το τρένο, με τον Γιώργαρο μας τον Δώνη. Πρώτος κι αυτός μάγκας. Μπήκε όταν το καράβι βούλιαζε και παρόλα αυτά, όχι μόνο κράτησε το πηδάλιο αλλά κατάφερε σε έξι μήνες να πάει το καράβι σε απάνεμα νερά. Έχοντας εφόδια γερά έχοντας πίστη έχοντας πλάνο έφερε στον αφρό την νουβέλ βάγκ των ακαδημιών μας αλλά και προσθήκες και άλλων νεαρών, και ανάγκασε τους συνήθως δύσπιστους με το ποδοσφαιρικό τμήμα, οπαδούς του Παναθηναικού, να ανηφορίζουν πάλι τις κυριακές τους στο Οάκα. Γιατί αυτή η ομάδα βγάζει γούστα και τα καλύτερα έρχονται αλαφούζου ή οικογένειας ή όποιον άλλο θέλοντος… Καλή χρονιά σε όλους
