By 
Η αγωνιστική εκκίνηση των play off στην Superleague έλαβε χώρα χθες το απόγευμα στη Νέα Σμύρνη, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός φιλοξενήθηκε από τον Πανιώνιο. Ο Δημήτρης Δημόπουλος προσπαθεί να μοιραστεί μαζί σας όλα όσα είδε από τους «πράσινους» που για μια ακόμα φορά φέτος έδειξαν να είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Καταρχάς προτού αρχίσω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου για το παιχνίδι και γι’ αυτό το τελικό 1-1 στην Νέα Σμύρνη, θα ήθελα να αναφέρω πως πολλά από αυτά που θα ειπωθούν σε αυτό το άρθρο, τα έχω γράψει και σε προηγούμενα κείμενα. Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός έχει φτάσει σ’ ένα σημείο που να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι και να κοιτάξει την κορυφή. Κάποιοι ευθύνονται περισσότερο και κάποιοι άλλοι λιγότερο γι’ αυτή την κατάσταση. Προς το παρών όμως δεν είναι δουλειά μου να επικεντρωθώ σε λάθος θέμα σε αυτό το άρθρο.
Η χρονιά φέτος για το τριφύλλι έχει πάει από το κακό στο χειρότερο και όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό. Πρόωροι και ντροπιαστικοί αποκλεισμοί από τα προκριματικά του Champions League και Europa League, χαμένο πρωτάθλημα από τον Οκτώβριο, χαμένο κύπελλο από τον Ιανουάριο και μοναδικός στόχος… η πρώτη θέση στα play off. Όπως είχα γράψει και παλιότερα, είναι πραγματικά ντροπή μια ομάδα του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού να έχει στόχο την πρώτη θέση στα play off και όχι το ίδιο το πρωτάθλημα. Ωστόσο έτσι όπως εξελίσσεται η ιστορία στο σύλλογο, ο Παναθηναϊκός είναι παγιδευμένος να παλεύει για μια θέση που θα τον οδηγήσει στα προκριματικά του Champions League.
Όπως τα περισσότερα χρόνια (από τη σεζόν 2007-08) έτσι και φέτος ο Παναθηναϊκός μπήκε στο μίνι πρωτάθλημα των τεσσάρων ομάδων με μοναδικό στόχο την πρώτη θέση (ουσιαστικά τη δεύτερη στην κανονική βαθμολογία της Superleague). Απέναντι του ήταν ο Πανιώνιος για την πρώτη αγωνιστική των φετινών play off. Μια ομάδα που έχει ξαναπεράσει από τη συγκεκριμένη διαδικασία άλλη μια φορά, δηλαδή τη σεζόν 2007-08. Αυτό σημαίνει πως είχε παραστάσεις κι εμπειρίες από τα play off, όχι όμως σαν τον Παναθηναϊκό που σε αυτά τα οχτώ χρόνια έχει λάβει μέρος έξι φορές.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, είχαμε να κάνουμε πριν την έναρξη του παιχνιδιού με δύο εντελώς διαφορετικής φύσεως ομάδες. Από την μια ο γηπεδούχος Πανιώνιος με την φοβερή φετινή του υπέρβαση που έφτασε (αγωνιστικά πάντα) στην πέμπτη θέση και μπήκε με το σπαθί του στα play off. Ενώ από την άλλη ο Παναθηναϊκός που τερμάτισε στην τρίτη θέση έχοντας πίσω του αλλαγή προπονητή και πολλά κακά αποτελέσματα, τα οποία συνδυαζόντουσαν με κακές εμφανίσεις. Στη Νέα Σμύρνη το κλίμα ήταν γιορτινό για τον «ιστορικό» που έψαχνε τη νίκη, με τους «πράσινους» να θέλουν να αποδείξουν κυρίως στον κόσμο τους ότι μπορούν να υποστηρίξουν σωστά τον τελευταίο στόχο της χρονιάς.
Ωστόσο εγώ προσωπικά θα έλεγα ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένος που έφυγε με την ισοπαλία από το γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Για μια ακόμα φορά το τριφύλλι παρουσιάστηκε πολύ κατώτερο των περιστάσεων και έτσι όπως είδα την ομάδα, οι αδυναμίες της είναι φανερές σε κάθε παιχνίδι χωρίς να υπάρχει λύση για να διορθωθεί η κατάσταση. Δηλαδή ο Παναθηναϊκός έχει φανερά προβλήματα στο κέντρο του. Η κατάσταση τόσο στην ανασταλτική όσο και στην επιθετική λειτουργία της συγκεκριμένης γραμμής πάσχει πάρα πολύ. Όπως σε κάθε παιχνίδι έτσι και χθες το πρόβλημα αυτό ήταν κάτι παραπάνω από φανερό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κέντρο του Πανιωνίου με Κόρμπο, Σιώπη και λίγο πιο μπροστά τον Μπακασέτα να δημιουργήσει άπειρα προβλήματα στους Ζέκα, Λοντ, Εβαντζελίστα και άλλοτε Βιγιαφάνες.
Είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει μπροστά μια άλφα ποιότητα με Μπεργκ και Λέτο, ωστόσο κανείς από το κέντρο δεν μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες στο επιθετικό κομμάτι και να μεταβιβάσει την μπάλα μπροστά με σωστές επιλογές. Είτε δηλαδή να την μοιράσει στις πτέρυγες (αριστερά-δεξιά), είτε στον άξονα. Έτσι, ο Παναθηναϊκός μοιάζει κομμένος στα δύο με τους επιθετικούς να είναι αποκομμένοι από το κέντρο και την άμυνα. Από εκεί και πέρα είναι φανερό επίσης ότι λείπει ο κλασικός κόφτης που θα κόβει ότι πάει να περάσει από το κέντρο. Στην πίεση του Πανιωνίου αλλά και γενικά στην σοβαρή πίεση οποιασδήποτε ομάδας, οι «πράσινοι» δεν έχουν αμυντική απάντηση με αποτέλεσμα η μπάλα να περνάει από το κέντρο πολύ εύκολα.
Μέσα σε όλη αυτή την ταραχή που δημιουργείται στο κέντρο, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο «αστείος» ήταν ο προγραμματισμός της ομάδας στο μετεγγραφικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι έφερε τον Μάικλ Εσιέν για να δώσει λύσεις και εμπειρία στο χώρο του κέντρου αλλά και γενικά στην ομάδα. Από τον Ολυμπιακό και μετά όμως ο παίχτης κρίθηκε ακατάλληλος λόγω των κακών επιδόσεων του. Φυσικά είναι απόλυτα λογικό ένας ποδοσφαιριστής με ταλαιπωρημένα από τραυματισμούς πόδια, όταν δεν έχει καλή μεταχείριση (έπαιζε μαζεμένα 90λεπτα) να βγει νοκ-άουτ κάποια στιγμή. Στον Παναθηναϊκό όμως αυτό δεν το παρατήρησε κανείς. Την ίδια εποχή οι «πράσινοι» έφεραν και τον ελπιδοφόρο Φιλανδό, Ρόμπιν Λοντ, τουλάχιστον αυτό πίστευε και ο Γιόνας Κόλκα όταν ήρθε. Οι εμφανίσεις του συμπατριώτη του όμως δεν έχουν πείσει κανέναν ότι μπορεί να ηγηθεί στο κέντρο του Παναθηναϊκού και να κάνει παιχνίδι στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας. Τέλος, στο τριφύλλι φέτος ήθελαν με μένος να φέρουν πίσω τον Μεχντί Αμπέντ. Ένας παίχτης που στην πρώτη του θητεία έκανε όντως τη διαφορά στο κέντρο. Πλέον όμως είναι σκιά του εαυτού του και δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση τον παλιό Αμπέντ. Άραγε που οδηγούμαστε; Ότι κανένας παίχτης δεν κρίθηκε κατάλληλος. Γεγονός που χαρακτηρίζεται… τραγικό!
Από εκεί και πέρα και χθες όπως και γενικότερα φέτος φάνηκε το πρόβλημα στο αριστερό άκρο της άμυνας. Ο Νάνο αποτελεί κι αυτός σκιά του εαυτού του και σε πολλές περιπτώσεις αν δεν είχε τον Καθάριο αντίπαλο αλλά κάποιον πιο σοβαρό δεξιό χαφ, τότε τα προβλήματα θα ήταν άπειρα. Ακόμα κι έτσι όμως, ο Ισπανός μπακ ήταν συμμέτοχος στο γκολ του Πανιωνίου με μια κάκιστη πάσα προς τον Στιλ. Ο Παναθηναϊκός του Στραματσόνι δεν μπορεί να πάρει παιχνίδι από την αριστερή πλευρά ούτε όταν παίζει ο Πράνιτς, ούτε όταν μπαίνει ο Νάνο. Επιθετικά είναι και οι δύο κάκιστοι, ενώ αμυντικά έχουν πολλά προβλήματα. Ακόμα και σήμερα ο Ιταλός coach ψάχνει λύσεις και δεν μπορεί να κατασταλάξει κάπου. Το κεφάλαιο «Διαμαντής Χουχούμης» δεν το προχωράω καν σε ανάλυση, νομίζω είναι περιττό.
Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν εδώ αλλά συνεχίζονται και για μια ακόμα φορά εκτίθεται και ο γενικότερος μετεγγραφικός σχεδιασμός της ομάδας. Αν θυμάμαι καλά η ομάδα διαθέτει κάτω από τα δοκάρια τέσσερις τερματοφύλακες (Στιλ, Γιαννακόπουλος, Κοτσόλης, Ο. Βλαχοδήμος). Τον τελευταίο καιρό ο Λουκ Στιλ δεν είναι σε καλή κατάσταση και το απέδειξε και με τη χθεσινή του γκάφα, όταν και έδωσε το γκολ στον Πανιώνιο (με τη βοήθεια και του Νάνο), ενώ πήγε να μοιράσει απλόχερα κι άλλο ένα γκολ. Κι όμως συνεχίζει να είναι βασικός στην ομάδα, διότι οι υπόλοιποι τερματοφύλακες όσες φορές έχουν αγωνιστεί έχουν υποπέσει κι αυτοί σε σοβαρά λάθη, με αποτέλεσμα να δεχθούν χαζά γκολ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Τέλος, μέσα σε όλα αυτά ο Παναθηναϊκός «πληγώνεται» περισσότερο κι από τον ίδιο του τον προπονητή. Ο Ιταλός coach φαίνεται μπερδεμένος ακόμα και τώρα και πολλές φορές στην πορεία του αγώνα γίνεται μοιραίος. Κάτι που συνέβη και στο χθεσινό παιχνίδι. Ας πάρουμε λίγο τα πράγματα με τη σειρά. Αρχικά ο Στραματσόνι στήνει την ομάδα του έχοντας ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του. Συνήθως αυτό είναι καλό και του βγαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όπως και χθες. Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε καλά το ματς, όχι εντυπωσιακά αλλά θετικά, και έδειχνε να ελέγχει το παιχνίδι και να μην κινδυνεύει. Ωστόσο τις περισσότερες φορές η ομάδα θα πάθει black out και η πλημύρα αρχίζει και δεν μπορεί να σταματήσει. Αψυχολόγητες ενέργειες, πολλά λάθη και ένας Παναθηναϊκός που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Βασικό πρόβλημα που δεν έχει βρει τρόπο λύσης ακόμα ο «Στράμα». Επιπλέον ένα ακόμα βασικότερο φάουλ του είναι το γεγονός ότι δεν έχει καταλήξει ακόμα σε μια σταθερή ενδεκάδα. Πολλές αλλαγές στο αρχικό σχήμα και έχοντας τον Γενάρη φέρει οχτώ νέους παίχτες είναι αδύνατον να υπάρξει χημεία. Από εκεί και πέρα ο Στραματσόνι έχει και την ικανότητα να χαλάει με τις επιλογές των αλλαγών του το καλό διάβασμα που έχει κάνει στο παιχνίδι του. Παραδείγματα; Άπειρα! Ένα ακόμα και χθες. Σωστή η κίνηση του Μπουμάλ στη θέση του Εβαντζελίστα, σωστή η κίνηση του Αμπέντ στη θέση του Λοντ (δεν έχει κι άλλους στο κέντρο). Ωστόσο από το πουθενά σαν Παναθηναϊκός και χωρίς να πιέζεις τον αντίπαλο, η μπάλα φτάνει στον Λέτο κι εκείνος αποδεικνύει με το γκολ του πόσα κιλά μπάλας γνωρίζει. Αλήθεια μπορεί να μου εξηγήσει ο ίδιος ο Ιταλός γιατί αποφάσισε να βάλει στη θέση του τον Μαμούτε; Κι αν ανατρέξω στο πρόσφατο παρελθόν ο Μαμούτε δεν ήταν φευγάτος;
Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός όταν πιέστηκε σοβαρά από τον Πανιώνιο, ο οποίος σταμάτησε να τον περιμένει στην άμυνα του με σκοπό να φύγει στην κόντρα (παιχνίδι στο οποίο αρέσκεται κιόλας), είχε τρομερά προβλήματα. Σ’ εκείνο το σημείο η έλλειψη προσωπικότητας στο κέντρο ήταν φανερή, ενώ αν ο Στιλ δεν σταματούσε το τετ-α-τετ στο 1-0, τότε η ψαλίδα του σκορ ίσως να είχε ανοίξει περισσότερο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και ο Λέτο απέδειξε πόσο μεγάλος παίχτης είναι με το υπέροχο τελείωμά του και έσωσε την παρτίδα. Όμως για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, στον Παναθηναϊκό έχουν πολύ δουλειά για να γίνει ο σύλλογος και πάλι όπως ήταν παλιότερα, δηλαδή μεγάλος.
