By 
Όσο κερδίζεις αναπνέεις, όσο αναπνέεις ζεις, όσο ζεις ελπίζεις και ονειρεύεσαι. Εγώ γιατί να μην ονειρεύομαι να σε δω στο Final 4; Γράφει ο Παναγιώτης Δημητρόγλου.
Ακόμη μία νίκη για το «τριφύλλι» στην φετινή Ευρωλίγκα, η δωδέκατη για την ακρίβεια σε είκοσι αναμετρήσεις. Παρ’ ότι σαν Έλληνες ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι και παρ’ ότι ακόμη και τώρα μου έρχονται στο μυαλό οι άστοχες προσπάθειες του Νικ απέναντι σε Αρμάνι και Βιλερμπάν αλλά και η Άλμπα… με μία ψύχραιμη ματιά ο Παναθηναϊκός διανύει μία εξαιρετική σεζόν μέχρι στιγμής.
Σίγουρα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το τριφύλλι πρέπει πάντα να βρίσκεται στην κορυφή, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές, πρέπει να είμαστε και από αυτό κάποιες (λίγες) φορές. Στην Ευρωλίγκα του 2020, στα αμύθητα ποσά που δαπανούν σύλλογοι από Τουρκία – Ρωσία – Ισπανία, σε περίοδο οικονομικής κρίσης που μαστίζει την χώρα μας, ο Παναθηναϊκός καταφέρνει να διατηρείται στην ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Δύσκολα θα καταφέρει η ομάδα φέτος να τερματίσει στην πρώτη τετράδα, χωρίς αυτό να είναι ακατόρθωτο, προσωπικά πιστεύω όμως πως θα είναι στην εξάδα. Τα γεγονότα έχουν δείξει πως η πρόκριση στο Final 4 δεν κρίνεται από το πλεονέκτημα έδρας καθώς οι «πράσινοι» δύο φορές απώλεσαν αυτό το προνόμιο τα τελευταία χρόνια και αποκλείστηκαν.
Πληρούνται οι προϋποθέσεις για να φτάσουμε στο Final 4; Θα σκεφτεί ο αναγνώστης. Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σ’ αυτό με βεβαιότητα, υπάρχουν μεταβλητές που δεν έχουν σταθεροποιηθεί ακόμη. Μία από αυτές είναι και ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο οποίος τις τελευταίες δύο αγωνιστικές δείχνει πως όταν θέλει μπορεί.
Τέλος πάντων… ας αφήσουμε τις αναλύσεις για τους ειδικούς και προπάντων να αφήσουμε τον Ρικ να δουλέψει, εκείνος ξέρει καλύτερα από εμάς. Οι επιτυχίες ενός συλλόγου είναι μία συλλογική προσπάθεια. Ο ιδιοκτήτης πληρώνει από την τσέπη του για να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μπάτζετ στην ομάδα. Ο προπονητής φέρνει τους καλύτερους παίχτες που μπορεί και προσπαθεί να τους βάλει σ’ ένα καλούπι. Οι παίχτες προσπαθούν να αποδώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Ο κόσμος στηρίζει με την παρουσία του και ασκεί εποικοδομητική κριτική… αλίμονο αν ένας σύλλογος έχει έναν παθητικό κόσμο που απλά επικροτεί.
Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Στο τρίπτυχο που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στην κορυφή της Ευρώπης, στο τρίπτυχο που κανείς δεν πρέπει να πολεμά και να αμφισβητεί τον έναν από τους τρεις κρίκους της σύνθεσης. Ας ελπίσουμε ο Παναθηναϊκός να γίνει ξανά ενιαίος σε όλα τα επίπεδα και να επιστρέψει στην φυσική θέση του που δεν είναι άλλη από την κορυφή.
ΥΓ 1: Κόσμος – Διοίκηση – Παίχτες! Ανίκητος συνδυασμός…
ΥΓ 2: Σάρας σοβαρέψου…
