By 
Η αντεπίθεση του Παναθηναϊκού είναι γεγονός και ο Ρωμανός Βαρδαξής αναλύει την μετάβαση στο επόμενο επίπεδο, τα προβλήματα που… μπαλώθηκαν, τον χρόνο που θα χρειαστεί για να λυθούν και εξηγεί ότι όταν εκτεθείς θα πρέπει να υποστείς και τις συνέπειες.
Η σιωπή είναι χρυσός λέει πολύ σωστά ο σοφός λαός. Αλλά μόνο σιωπή δεν προκάλεσε ο Παναθηναϊκός με την ολοκληρωτική του νίκη απέναντι στην αήττητη, μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς. Το βράδυ που ο παθιασμένος και υπέροχος κόσμος του Παναθηναϊκού αποθέωσε ξανά τον μεγάλο Ζοτς ενώ ζήταγε ρυθμικά άλλο ένα αστέρι στον πράσινο γαλαξία. Σπάνια βραδιά που θύμισε άλλες εποχές… Εποχές που έλεγες από μέσα σου “δε βλέπω την ώρα να έρθω ξανά στο ΟΑΚΑ να δω τον Παναθηναϊκό!” Όχι μόνο λόγο της νίκης αλλά και της ατμόσφαιρα.
Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ποιος ήθελε παραπάνω αυτή τη νίκη και αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός. Κυριάρχησε σε δημιουργία (17 ασίστ έναντι 13), ριμπάουντ (34 έναντι 30), έκανε πολύ λίγα λάθη (10 έναντι 13), αποδυνάμωσε σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι του Ντίξον (με τον Καλάθη αλλά και με τους Χέινς, Ουίλιαμς) ενώ με τη συνολικά καλή του άμυνα, ο Παναθηναϊκός κατέβασε κατά 15 πόντους τον μέσο όρο των Τούρκων. Βέβαια, υπήρχε ένα συνηθισμένο προβλημα ενώ ένα άλλο μοιάζει να φεύγει σιγά σιγά. Το πρόβλημα ήταν ο Ούντοχ (19 π.) ο οποίος κατάφερε να εκμεταλλευτεί τα πολύ αργά πόδια των Ραντούλιτσα-Κούζμιτς (ο πρώτος βέβαια έχει βελτιώσει αισθητά την άμυντική του συμπεριφορά αλλά ακόμα… μπάζει) και μόνο όταν ο Τζόρτζεβιτς αποφάσισε να βάλει τον Φώτση μαζί με τον Γκιστ στο δίδυμο των ψηλών, κατάφερε να αποδυναμώσει το παιχνίδι του Ούντοχ. Όπως επίσης και η πολύ κακή άμυνα του Γιάνκοβιτς πάνω στον Ντατόμε στο ξεκίνημα του αγώνα.
Το πρόβλημα λοιπόν στα αργά πόδια στη ρακέτα του Παναθηναϊκού εξακολουθεί να υπάρχει. Εξακολουθεί ο Παναθηναϊκός να είναι αργός. Βέβαια ο Σάλε κατάφερε να… μπαλώσει αυτή την τρύπα όπως το έκανε μέχρι τώρα αλλά με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Με το να τρέχουν οι υπόλοιποι 4 για τον σέντερ. Και γιατί κατάφερε να το κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία; Διότι έχει πλέον το βάθος στον πάγκο, τις απαραίτητες λύσεις και πολλές επιλογές για να αλλάζει πολλούς παίκτες και να μοιράζει τον χρόνο ιδανικά ώστε να μη… βγει η γλώσσα κανενός.
Πότε θα πάψει να θεωρείται μπάλωμα; Όταν προσαρμοστούν πλήρως οι νέοι παίκτες (και ειδικά ο Χάντερ) και θα μπορούν να δώσουν αυτά που έλειπαν μέχρι τώρα από τον Παναθηναϊκό. Ήδη Χέινς και Ουίλιαμς φαίνεται να προσαρμόζονται ταχύτατα και αυτό μόνο θετικά μπορεί να έχει. Συμπερασματικά, ο Παναθηναϊκός εκτός από πίστη και αφοσίωση στο πλάνο για 40 λεπτά είχε και το απαραίτητο βάθος στον πάγκο του για να μπορεί να ανταπεξέρχεται σε οποιαδήποτε περίπτωση, κάτι που δεν είχε ο Ομπράντοβιτς.
Είναι φανερό πλέον ότι δεν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό που βλέπαμε πριν περίπου ένα μήνα. Είναι μια ομάδα που έχει ανέβει ένα σκαλί πιο πάνω. Σίγουρα αυτή η νίκη κάνει τους πάντες να ονειρεύονται ψηλότερα. Δεν είναι κακό, όλοι νομίζω ότι ονειρευόμαστε το Βερολίνο… Όμως ακόμα ο Παναθηναϊκός δεν έχει προκριθεί, οπότε είναι πολύ νωρίς για να λέμε ότι μπορεί να πάει στο F4. Οπότε, όσο χαρούμενοι, αισιόδοξοι και ενθουσιασμένοι είμαστε πρέπει όλοι μας να είμαστε συγκατημένοι και να μην ανοίγουμε το στόμα μας. Οπαδοί, παίκτες, προπονητές, διοίκηση κλπ. Όλα είναι ανοιχτά, τίποτα δεν έχει τελειώσει, στο χέρι του Παναθηναϊκού είναι να κάνει το καλύτερο και το χειρότερο. Αν μπορώ να κρίνω όμως από τις τελευταίες εμφανίσεις και αν συνεχιστεί η καλή δουλειά θα βλέπουμε όλο και καλύτερα πράγματα. Γιατί όταν κάποιος ονειροπόλος εκτεθεί, πάντα θα βρεθεί μια… Μπαρτσελόνα να τον προσγειώσει απότομα και οι συνέπειες θα είναι ακόμα χειρότερες.
