By 
Ο Αριστοτέλης Μπενόγλου γράφει ένα κείμενο για την ιστορική έδρα του Παναθηναϊκού και τους κίνδυνους που ελλοχεύουν από την ενδεχόμενη καταεδάφιση του «Απόστολος Νικολαϊδης».
Ένα κείμενο για τη Λεωφόρο μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα ενδέχεται να μην είναι συμπτωματική και να έχει σχέση με την πραγματικότητα…
Μια αγέλη από αδέσποτα σκυλιά αμφιβόλου ράτσας γαβγίζει χωρίς σταματημό. Ήχος από μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Ένας άνθρωπος με περίεργη, αφροαμερικανική προφορά μιλάει στο τηλέφωνο, ελαφρώς εκνευρισμένος. Παιδικές φωνές, γέλια, χαχανητά. Ένα μικρό κορίτσι τσιρίζει, μάλλον έχασε στο κυνηγητό από κάποιο πιο γρήγορο αγόρι. Στον δεύτερο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας, ο Carlos Santana σολάρει. Το ισόγειο απαντάει με Παντελή Παντελίδη στη διαπασών. Ο φοιτητής του τρίτου δοκιμάζει τα καινούργια του ντραμς. Ο απογευματινός ύπνος στα Πατήσια ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση…
Ο Σταύρος ζει μόνος του σε ένα στενοσόκακο της κακιάς συμφοράς. Χωρισμένος εδώ και πολύ καιρό, προσπαθεί να συμμαζέψει τη ζωή του. Αγγίζει τα 50, το μαλλί του έχει γκριζάρει για τα καλά, αλλά δεν ένιωσε ποτέ ότι τον πήραν τα χρόνια. Αντιθέτως, κάνει όνειρα. Χθες βράδυ, μάλιστα, είδε ένα τέτοιο. Ήταν, λέει, νέος, με πυκνά μαύρα μακριά μαλλιά και έπινε μπίρες με την παρέα του από τους «Cockneys» στο «Ψυχιατρείο», απέναντι από τη 13. Ήταν όλοι εκεί. Ο Αποστόλης, ο Ζαχαρίας, ο Παύλος, ο «Μπουλντόζας», ο Τάκαρος, ο Μάικ από τον Κολωνό, ο Θανάσης ο κοντός, ο Αντώνης με το fly μπουφάν και τις πολλές κονκάρδες και ο πολυλογάς Ανδρέας ο οποίος διηγείται την ιστορία από του Χαριλάου, όταν τις «μάζευε» από 20 «σκουλήκια». Το ξύλινο ποδοσφαιράκι έχει πάρει φωτιά. Κανείς δεν ασχολείται με τα κορίτσια της παρέας, τα οποία απόψε είναι στις ομορφιές τους. Ούτε η μελαχρινή -με κόκκινες ανταύγειες- Έλσα ούτε η καστανόξανθη Κέλλυ με το στενό τζιν και τα κατάμαυρα νύχια ερεθίζουν τα μυαλά των αρσενικών. Προέχουν πιο σημαντικά πράγματα, άλλωστε. Όπως η αυριανή οδική εκδρομή στην Ξάνθη για το ματς με τη Skoda. Ακούγεται ότι ετοιμάζουν καρτέρι τα Παόκια πριν από την Κατερίνη, πρέπει να οργανωθούμε…
Η γκαρσονιέρα του Σταύρου δεν βοηθάει να κάνει κάποιος όνειρα ζωής. Ενδείκνυται μόνο για αναμόχλευση του παρελθόντος και νοσταλγία. Στη βιβλιοθήκη του κείτονται στριμωγμένα παλιά οπαδικά περιοδικά, κάποια σκονισμένα βιβλία, τα κουκλάκια του Φοίβου και της Αθηνάς από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και παλιές φωτογραφίες από εκδρομές. Πάνω από το κρεβάτι κρεμιέται το παλιό, δίχρωμο κασκόλ του Σταύρου. Πόσες ιστορίες έχει να διηγηθεί… Τα ρούχα δεν πρόλαβαν να πεταχτούν στην ήδη φορτωμένη, από ένα σωρό αντικείμενα, πολυθρόνα. Ο Σταύρος ξάπλωσε φορώντας ακόμα και τα παπούτσια του. Ούτε το ραδιόφωνο δεν πρόλαβε να κλείσει. Η μελωδική φωνή του Robert Plant τον έχει ήδη νανουρίσει. «It’ s just a spring clean for the May Queen». Με τον Μάιο να έχει μπει για τα καλά και τα μέτρα για την καραντίνα να έχουν εξασθενήσει, ένα συγύρισμα το χρειάζεται το τσαρδί του Σταύρου, εν όψει κάποιας επικείμενης επίσκεψης ορισμένων από τους ελάχιστους φίλους της «παλιάς φρουράς», αυτούς που δεν παντρεύτηκαν, που δεν λογικεύτηκαν, που δεν μεγάλωσαν, ακόμα, τουλάχιστον… Εκείνων που ακόμα επιμένουν και ασχολούνται με την Τριφυλλάρα, των «αιώνια πιστών», που δεν ξενέρωσαν ποτέ. «Yes, there are two paths you can go by, but in the long run, there’s still time to change the road you are on», ψιθυρίζει ο Plant, προτού δώσει ζωτικό χώρο στη διπλή Gibson EDS-1275 του Page.
Το πρώτο γρατζούνισμα του Jimmy τον τίναξε από το κρεβάτι, λες και ήταν ελατήριο, ενώ ταυτόχρονα ο ψηφιακός λεπτοδείκτης του ρολογιού πάνω στο γραφείο μόλις άλλαξε από 19:07 σε 19:08. «Τα ρούχα μου, πού είναι τα ρούχα μου; Α! Τα φοράω. Άργησα, θα με περιμένουν τα παιδιά στο κλαμπ. Έφυγα!».
Το δυνατό κλείσιμο της παλιάς ξύλινης πόρτας του διαμερίσματος ήρθε να προστεθεί στην ήδη βεβαρημένη από ηχορύπανση γειτονιά της οδού Πανουργιά. Λίγες δρασκελιές αργότερα, ο πρωταγωνιστής μας βρισκόταν στην οδό Πατησίων, περιμένοντας ταξί. Δεν είχε προσέξει όμως ότι το ραντεβού είχε δοθεί για το Σάββατο 9 Μαΐου 2020. Και εκείνος μετρούσε ήδη σχεδόν πέντε χρόνια καθυστέρησης. Το ρολόι του κινητού του έγραφε 19:20, αλλά το ημερολόγιο είχε «παγώσει» στις 10 Μαρτίου 2025. Βρισκόμαστε στο μέλλον…
Μια παρέα παιδιών παίζει μπάλα στην πλατεία Αμερικής. Ο Σταύρος τα κοιτάζει ασυναίσθητα, σχεδόν μηχανικά. Τα οπτικά του νεύρα, όμως, ταράζει μια παράξενη εικόνα: δύο παιδιά φορούν ερυθρόλευκες ριγέ φανέλες του Ολυμπιακού. Στον αντίποδα, δεν υπάρχει ούτε ένα πιτσιρίκι με διακριτικά του Παναθηναϊκού. «Περίεργο», σκέφτεται. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν έδωσε πολλή σημασία. Άλλωστε, κύριο μέλημά του εκείνη τη στιγμή ήταν να μη «στήσει» την παρέα στο ραντεβού. Είχε και καιρό να τους δει, λόγω υποχρεωτικού εγκλεισμού, εξαιτίας του κορονοϊού…
Λίγα φανάρια αργότερα, στη διασταύρωση Πατησίων με Αλεξάνδρας, ο διακεκομμένος ήχος του φλας σπάει κάπως την ησυχία στο ταξί. «Δεν βρήκαμε κίνηση σήμερα», αποκρίνεται ο ταξιτζής. Ο Σταύρος παραμένει αμίλητος, μοναχά κοιτάζει έξω από το παράθυρο, κάπως νευρικά. Ο οδηγός καταλαβαίνει ότι ο πελάτης του δεν είναι πολύ «ζεστός» για κουβέντα και ανοίγει το ραδιόφωνο, πιάνοντας ένα τυχαίο σταθμό. Ένας γλυκός ήχος πιάνου, συνοδευόμενος από πενιές ηλεκτρικής κιθάρας, γεμίζει την καμπίνα.
«Έβγαλε βρόμα η Ιστορία ότι ξοφλήσαμε,
είμαστε, λέει, το παρατράγουδο στα ωραία άσματα»…
Στην αμίλητη παρέα των δύο, ήρθε τρίτος με φωνή. Λέγεται -ή μάλλον λεγόταν- Θάνος Μικρούτσικος. Πρώην κάτοικος Λεωφόρου, νυν Παραδείσου. Σαν να θέλει κάτι να πει, σαν να θέλει να προειδοποιήσει…
«Και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε»…
Είναι το «Ανεμολόγιο», σε στίχους Κώστα Τριπολίτη. Η ΕΜΥ, πάντως, πρόβλεψε σφοδρούς νοτιοδυτικούς ανέμους για σήμερα, αν αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι. Θέλουν προσοχή αυτοί οι αέρηδες. Τσακίζουν σημαίες, σπάνε κοντάρια, γκρεμίζουν ακόμα και σκέπαστρα. Ενίοτε, εισβάλλουν σε αυλές με τριφύλλια και τα μαραίνουν…
Στον τοίχο, έξω από το Πεδίο του Άρεως, κυριαρχεί ένα τεράστιο γκράφιτι με κίτρινο φόντο και μαύρα γράμματα. Το μήνυμά του αντανακλάται πάνω στα γυαλιά του Σταύρου: «ΠΑΝΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ – ΑΕΚ 21». «Τις προάλλες που πέρασα από εδώ δεν υπήρχε αυτό. Μα, καλά, τι κάνουμε εμείς; Πώς το επιτρέπουμε, δυο βήματα από το σπίτι μας;», σκέφτεται, εμφανώς θυμωμένος. Το βλέμμα του απομακρύνεται από τον τοίχο, αναζητώντας ανακούφιση στην άλλη πλευρά, εκείνη της ανόδου. Μάταια… Την ίδια στιγμή που το ρολόι του ταξί αλλάζει την ώρα του από 19:24 σε 19:25, ο Σταύρος διακρίνει μια κατακόκκινη σημαία με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο να κυματίζει σε ένα μπαλκόνι, λίγο πιο πάνω από το «Παρκ».
«Αυτά πρώτη φορά τα βλέπω εδώ πέρα», μονολογεί, πίνοντας την τελευταία γουλιά νερού από το μπουκάλι που κρατούσε.
«Αλεξάνδρας σε ποιο ύψος θέλεις;», ρωτάει ο ταξιτζής. «Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, ακριβώς απ’ έξω», του απαντάει ο ήδη αναστατωμένος Σταύρος.
«Στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτόν το θίασο μόνο ως φαντάσματα»…
Τη στιγμή εκείνη περνούσαν έξω ακριβώς από το τριώροφο «σπίτι» των οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού, στην κάθοδο της λεωφόρου, στον αριθμό 115. Το παλιό κτίριο είναι γεμάτο σκαλωσιές και μπάζα και το γνώριμό του χρώμα δεν φαίνεται πουθενά, ούτε υπάρχουν ζωγραφισμένα τριφύλλια. Πλέον, είναι φρεσκοβαμμένο, κατάλευκο και τίποτα δεν θυμίζει ότι εδώ κάποτε ήταν το «στρατηγείο» της Θύρας 13, το ορμητήριό της. Τα ελάχιστα απομεινάρια πράσινου στην ταράτσα καλύπτονται και αυτά από τις τελευταίες πινελιές του εργάτη, ο οποίος έχει ανεβεί για να φέρει εις πέρας τη δουλειά που του έχει ανατεθεί από τον καινούργιο ιδιοκτήτη.
«Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε.
Άλλαξαν, λέει, τα ανεμολόγια και οι ορίζοντες»…
«Ποιο γήπεδο του Παναθηναϊκού, ρε μάγκα; Το γήπεδο του Παναθηναϊκού είναι στον Βοτανικό πια! Αλλά θα του το πάρουν και αυτό, έτσι όπως πάει. Δεν ακούς ειδήσεις;».
Ακόμα ένα δυνατό ράπισμα, λεκτικό αυτήν τη φορά, κλόνισε την εύθραυστη ψυχολογία του Σταύρου. «Τι λες, ρε φίλε; Τι κουταμάρες είναι αυτές; Άφησέ με στο γήπεδο και πήγαινε στην ευχή του Θεού. Άντε και έχω αργήσει!», του απαντά. Με ένα σαρδόνιο, ειρωνικό χαμόγελο ο οδηγός πατάει το κουμπί του ταξίμετρου και σιγά σιγά βγαίνει το χαρτάκι της απόδειξης. «9 ευρώ και 20 λεπτά, αν τα έχεις ακριβώς θα με βόλευε».
Ένα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ, κόκκινο σαν το καπέλο του κυρίου, που εκείνη τη στιγμή σήκωνε το χέρι για να πάρει τη σειρά του στην πίσω θέση του ταξί, βγαίνει από την τσέπη του Σταύρου και σχεδόν πετιέται στο πρόσωπο του οδηγού. «Κράτα τα ρέστα και άντε παράτα μας». Η πόρτα κλείνει με δύναμη και ο Σταύρος πατάει πλέον τα «ιερά χώματα» της Αλεξάνδρας, στον αριθμό 160.
Η Αλεξάνδρας ζει και βασιλεύει. Μα… Για στάσου! Δεν υπάρχει Λεωφόρος!
Εκεί που κάποτε υπήρχε η τεράστια επιγραφή «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ Α.Ο. Π.Α.Ε.» μαζί με το σήμα του συλλόγου, τώρα δεσπόζει μια σιδερένια προχειροκατασκευή, η οποία γράφει με σπρέι «ΠΡΟΣΟΧΗ – ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ». Ο Σταύρος πιστεύει αρχικά ότι γίνονται έργα ανάπλασης του γηπέδου. Ένα βλέμμα στον ουρανό θα τον διαψεύσει πανηγυρικά. Κανένας από τους τέσσερις προβολές δεν υφίσταται, ενώ τα δύο στέγαστρα αγνοούνται. Μια πινακίδα στην οποία αναγράφεται «Έργα Διπλής Ανάπλασης – Ιδιοκτήτης: Δήμος Αθηναίων» και τρεις εργάτες που μαζεύουν κάποια πεταμένα διπλώματα και τρόπαια από έναν παραπλήσιο κάδο για να τα στοιβάξουν σε ένα απορριμματοφόρο πρωταγωνιστούν στο… χιτσκοκικό, σχεδόν απόκοσμο, πλάνο. «Δεν μπορεί, ονειρεύομαι. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια!», σκέφτεται τρεμάμενος, καθώς αποφασίζει να περπατήσει με γοργό βήμα προς την οδό Παναθηναϊκού, για να ελέγξει αν υπάρχει το «Οινομαγειρείο» ή αν έχει απομείνει κάτι που να θυμίζει την παλιά Θύρα 13. Και ξάφνου, μια χαραμάδα ελπίδας μπροστά του, σχεδόν σκοντάφτει πάνω της!
Κάτι σαν μικρό μνημείο και ένα άγαλμα, στη γωνία Αλεξάνδρας και Παναθηναϊκού, είναι στημένα ακριβώς έξω από τη σιδεροκατασκευή. Το μνημείο αποτελείται από μια μαρμάρινη πλακέτα, πάνω στην οποία αναγράφεται «Εδώ ήταν το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ‘‘Απόστολος Νικολαΐδης’’». Ή, μάλλον, αναγραφόταν. Με μαύρο σπρέι ένα «βαζέλες, μουνιά» κάλυπτε το «Παναθηναϊκού», ενώ το ξύλινο άγαλμα του Καλαφάτη δίπλα, το οποίο κατασκεύασαν με δικά τους έξοδα οπαδοί του Παναθηναϊκού, είχε γίνει «ερυθρόλευκο» από επίθεση βανδάλων με τα «7» να έχουν κυριαρχήσει από το κεφάλι έως τα πόδια του ιδρυτή. Ένα γκράφιτι με ένα τεράστιο «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΘΥΡΑ 7, WE RULE THIS LAND», στην απέναντι πολυκατοικία, έρχεται για να «δέσει το γλυκό», καταρρακώνοντας το ηθικό του Σταύρου.
«Δήλωσε η τσούλα η Ιστορία ότι γεράσαμε,
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα,
όνειρα ξένα, ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε από την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα»…
«Γρήγορα, γρήγορα, να φύγω από εδώ!», σκέφτεται και γυρίζει πλάτη στο αποκρουστικό θέαμα, γυρεύοντας εκ νέου ταξί. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, επιβιβάζεται. «Γουδή, στην πλατεία του Αγίου Θωμά και γρήγορα!».
Η παλιά του γειτονιά ίσως τον βοηθήσει να συνέλθει. «Δεν γίνεται να έχουν μαγαρίσει και την πλατεία που όταν ήμασταν μικροί ψάχναμε τους γαύρους με μεγεθυντικό φακό!», συλλογίζεται. «Είναι οι αθλητικές ειδήσεις των οκτώ», ανακοινώνει η φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού και ο Σταύρος ζητάει από τον ταξιτζή να αυξήσει την ένταση.
«Με λαμπρότητα θα ολοκληρωθούν απόψε σε Αθήνα και Πειραιά οι εορτασμοί για τα 100 χρόνια του μεγαλύτερου ελληνικού αθλητικού συλλόγου, του Ολυμπιακού. Με εντολή της διοίκησης των Πειραιωτών, αναμένεται να φωταγωγηθεί με κόκκινο χρώμα ο Ιερός Βράχος της Ακρόπολης, καθώς και όλα τα ιστορικά μνημεία της πόλης. Μεγάφωνα τοποθετημένα σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας θα παίζουν τον ύμνο των «ερυθρολεύκων», οι οποίοι παράλληλα πανηγυρίζουν τη μαθηματική κατάκτηση του έκτου συνεχόμενου τίτλου του πρωταθλητή Ελλάδας στο ποδόσφαιρο. Με ανακοίνωσή του, ο μεγαλύτερος σύνδεσμος οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, Θύρα 7, καλεί τα μέλη της στο σημείο που βρισκόταν το παλιό γήπεδο του Παναθηναϊκού, με σκοπό να φωνάξουν όλοι μαζί συνθήματα για την αγαπημένη τους ομάδα, σε μια συμβολική κίνηση ολυμπιακής επιβολής και κυριαρχίας, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται».
Νεκρική σιγή, απόγνωση, θρήνος. Και η φωνή συνεχίζει:
«Σε άλλα νέα, ‘‘σύννεφα’’ στον ουρανό του Βοτανικού για τον Παναθηναϊκό, καθώς ο Δήμος Αθηναίων, με έγγραφη επιστολή του, απειλεί να προσβάλει την οικονομική συμφωνία μεταξύ των δύο φορέων. Το άλλοτε όνειρο των φίλων του Παναθηναϊκού τείνει να μετατραπεί σε εφιάλτη, καθώς, προτού ακόμα ολοκληρωθεί η η κατασκευή του, χωρητικότητας 28 χιλιάδων θέσεων, ποδοσφαιρικού γηπέδου του αθηναϊκού, πάλαι ποτέ, κραταιού συλλόγου, οι ‘‘πράσινοι’’ επιδεικνύουν αδυναμία ανταπόκρισης στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, όπως είχαν συμφωνηθεί πριν από μερικά χρόνια.
Επίσης, τροχαίο ατύχημα, με έναν -ευτυχώς ελαφρά- τραυματία σημειώθηκε στις τρεις το μεσημέρι, ακριβώς έξω από το αθλητικό κέντρο του Παναθηναϊκού, στον Βοτανικό, όταν συγκρούστηκαν δύο απορριμματοφόρα του Δήμου Αθηναίων, τα οποία κατευθύνονταν στο Σταθμό Μεταμόρφωσης Απορριμμάτων που λειτουργεί στην περιοχή. Αυτό, όμως, δεν ήταν το μοναδικό ατύχημα στην ευρύτερη περιοχή του Ελαιώνα, καθώς, λίγες ώρες αργότερα, περίπου στις δέκα το βράδυ, σημειώθηκαν μεγάλης έντασης επεισόδια μεταξύ θερμόαιμων οπαδών, με απολογισμό, εκτός από σημαντικές υλικές φθορές σε Ι.Χ. αυτοκίνητα και καταστήματα, τέσσερις τραυματίες. Σύμφωνα με πληροφορίες, ένας εξ αυτών, πιθανότατα φίλος του Παναθηναϊκού, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στον Ευαγγελισμό»…
«Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε.
Είμαστε λάθος, μα στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος,
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος»…
«Καλά τα έλεγε πριν από λίγη ώρα ο Θάνος», μουρμουρίζει ο Σταύρος, σκεπτόμενος τους στίχους που δεν πρόλαβε να ακούσει στην προηγούμενη «μοιραία» κούρσα του.
Τα πράγματα γίνονται ολοένα και χειρότερα, ενώ έχει ήδη σουρουπώσει για τα καλά, όταν ο Σταύρος αποβιβάζεται από το ταξί. Ένα κρύο αεράκι διαπερνάει το σώμα του και η θερμοκρασία πέφτει αισθητά. Ευτυχώς, έχει προμηθευτεί το μπουφάν του, το οποίο και φοράει. Αποφασίζει να καθίσει σε ένα παγκάκι, να κλείσει για λίγο τα μάτια του και να ηρεμήσει. Τη στιγμή εκείνη, νιώθει ένα ελαφρύ χτύπημα στα πόδια του. Ανοίγει τα μάτια και βλέπει ένα πιτσιρίκι να τον πλησιάζει με απολογητικό ύφος.
– Συγγνώμη, κύριε. Μου δίνετε την μπάλα μου;
Ο Σταύρος σκύβει, μαζεύει την μπάλα με τα χέρια του και παρατηρεί ότι είναι πράσινη, έχει τριφύλλια και γράφει «Panathinaikos FC». Την κρατάει για λίγα δευτερόλεπτα, τη χαϊδεύει, βγάζει ένα χαρτομάντιλο από την τσέπη και του τη σκουπίζει. Στο μεσοδιάστημα, άλλος ένας μπόμπιρας ξεμακραίνει από το «μπούγιο» και έρχεται για να δει τι συμβαίνει.
– Άντε, ρε Γιώργο! Πάρε την μπάλα να συνεχίσουμε! Πρέπει να πάμε και στη γιορτή!
Το δεύτερο παιδί έμοιαζε πολύ στο παιδί που τον πλησίασε αρχικά.
– Γιώργο σε λένε;
– Ναι, κύριε. Και αυτός είναι ο αδερφός μου, ο Αλέξανδρος. Τώρα, έρχομαι, Αλέξανδρε!
– Και μένετε εδώ, στον Άγιο Θωμά;
– Όχι, στα Εξάρχεια. Αλλά εδώ έχουμε πολλούς φίλους και παίζουμε κάθε μέρα ποδόσφαιρο. Θα μου δώσετε την μπάλα, γιατί σε λίγο θα πρέπει να φύγουμε; Έχει γιορτή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, εδώ πιο πάνω, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας! Μας υποσχέθηκαν οι γονείς μας ότι θα μας πάνε και όπου να ’ναι έρχονται να μας πάρουν. Αλλά να βάλουμε το νικητήριο γκολ πρώτα. Είμαστε 9-9 και έχουμε επίθεση!
– Τι γιορτή; Αφού…
– Ο Παναθηναϊκός γιορτάζει σε λίγο! Δεν βλέπετε τόσο κόσμο ντυμένο στα πράσινα που ξεκινάει κατά κει, κύριε; Αφήστε τα παιδιά να παίξουν, πού ζείτε;
Ο κύριος από το διπλανό παγκάκι ένιωσε την υποχρέωση να ενημερώσει τον κάπως «χαμένο» στον κόσμο του, Σταύρο.
– Να, πάρτε και την εφημερίδα να διαβάσετε. Είναι ελεύθερη η εκδήλωση, μπορεί να πάει όποιος επιθυμεί δωρεάν. Θα έχει 40.000 μέσα και άλλους τόσους απ’ έξω! Βιαστείτε, γιατί δεν θα μπορέσετε ούτε να προσεγγίσετε τους Αμπελοκήπους σε λίγη ώρα!
Ο Σταύρος ευχαριστεί τον κύριο και διαβάζει τον βασικό τίτλο της εφημερίδας. «Σε νέες Λεωφόρους δόξας βαδίζει ο ενδοξότερος ελληνικός σύλλογος. Ολόκληρη η Αθήνα, με επίκεντρο το ολοκαίνουριο αθλητικό κέντρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, γιορτάζει για το καμάρι της. Με εντολή δημάρχου, φωταγωγείται η πόλη για τα 120 χρόνια του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου». Το βλέμμα του μεταφέρεται για λίγο στην πλατεία, η οποία αρχίζει και αδειάζει. Πλέον, από κάθε στενό της γειτονιάς ξεπροβάλλουν παρέες ντυμένες στα χρώματα του Παναθηναϊκού, ανηφορίζοντας προς την οδό Θηβών του Γουδή, με προορισμό τη Νέα Λεωφόρο. Προτού διπλώσει την εφημερίδα, ο Σταύρος ρίχνει μια τελευταία ματιά στο πρωτοσέλιδο: «3 Φεβρουαρίου 2028»…
Σε λίγα λεπτά έχει ήδη φτάσει στην οδό Φειδιππίδου. Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων έχει διακοπεί. Οι εκτυφλωτικοί προβολείς της Λεωφόρου σηματοδοτούν τον τερματικό σταθμό της αποψινής εκστρατείας. Ο Λυκαβηττός από πίσω θυμίζει επιτέλους το «φέγγον όρος» του Περίδη. Και ο ήχος από τα συνθήματα των «εθελουσίως ασκητών» σχίζει τον αθηναϊκό ουρανό. Δεκάδες καπνογόνα δημιουργούν ατμόσφαιρα γηπέδου, από εκατοντάδες μέτρα μακριά. Πράσινοι προβολείς, στραμμένοι στον ορίζοντα, παντού πράσινα και λευκά κασκόλ, αθλητές όλων των τμημάτων, ντυμένοι με τη στολή του Ομίλου, παρατάσσονται επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Όλα μυρίζουν Παναθηναϊκό. Όλα είναι πράσινα και άσπρα. «Έτσι γαμεί η Λεωφόρος, έτσι αγαπάνε οι ποιητές»!
Έξω από το εντυπωσιακό γήπεδο τίποτε δεν θυμίζει την εικόνα που επικρατούσε πριν από λίγα λεπτά. Το «ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ» έχει αλλάξει σε «Γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης». Σαν άλλοτε… Τα, γραμμένα στους τοίχους, «7» έχουν μετατραπεί σε «13». Το άγαλμα του Καλαφάτη υπάρχει, αλλά τώρα είναι καταπράσινο. Και δεν είναι μόνο του. Πλάι του δεσπόζουν άλλα τρία επιβλητικά ομοιώματα. Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς τι γράφουν πάνω τους. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι πρόκειται για τους Απόστολο Νικολαΐδη, Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο. Κάποιοι προσεύχονται, άλλοι εναποθέτουν τα κασκόλ τους ή λευκά γαρίφαλα στη βάση των αγαλμάτων. Εκείνα είναι ανέκφραστα, αυστηρά, αλλά οι ψυχές των τεσσάρων πιο σημαντικών μορφών της Παναθηναϊκής Ιστορίας σίγουρα χαμογελούν από κει ψηλά… Ο Σύλλογός τους είναι ξανά Μεγάλος. Όχι μόνο στον ύμνο του…
Παραδίπλα, στέκεται η ίδια πλακέτα με πριν. Αυτή στην οποία αναγραφόταν «Εδώ ήταν κάποτε το γήπεδο του Παναθηναϊκού», τώρα ενημερώνει γραπτώς τους περαστικούς ότι «Στο γήπεδο αυτό υψώθηκε για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα η ελληνική σημαία πριν από την Απελευθέρωση. Αθήνα, 8 Οκτωβρίου 1944». Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Ο Δήμος Αθηναίων αντιλήφθηκε επιτέλους τον μνημειακό χαρακτήρα του ιστορικότερου αθλητικού πολυχώρου της χώρας, τιμώντας την κοινωνική προσφορά του Τριφυλλιού στον τόπο…
Ο Σταύρος αποφασίζει να στρίψει στην οδό Παναθηναϊκού και να κατευθυνθεί στη Θύρα 13. Δύο κερκιδοπανό έχουν ξετυλιχτεί έξω από τη θύρα, ένα με τον Ζαχαρία Πυτιχούτη και άλλο ένα με τον Μιχάλη Φιλόπουλο. Το «Οινομαγειρείο» στη θέση του. Ωπ! Και το «Ψυχιατρείο», το οποίο άνοιξε ξανά! «Τι όμορφη βραδιά… Θεέ μου, σε ευχαριστώ που με αξίωσες να το ζήσω!», σκέφτεται ο Σταύρος. Ένα κλικ αργότερα, ξεκινάει το τραγούδι. Ένα σύνθημα που είχε χρόνια να ακούσει ξεστομίζεται από τους χιλιάδες συνοπαδούς του:
«Σε αγαπάω, σ’ ακολουθάω
όπου και αν παίζεις, μαζί σου πάω,
κερδίζεις-χάνεις, θα τραγουδάω,
τριφυλλάρα μου, σε αγαπώ».
Στο ρυθμό του «You Are My Sunshine»… Ενός κάντρι τραγουδιού από τη Λουιζιάνα, το οποίο χρονολογείται από τις αρχές των 30s, τότε που ο Άγγελος Μεσσάρης χόρευε σε ρυθμούς βαλς τους αντιπάλους της δαντελένιας ομάδας του Κιούνσλερ…
Και ξανά… «Σε αγαπάω, σ’ ακολουθάω…» Και ξανά… Μέχρι που τα μεγάφωνα πέριξ του γηπέδου σιγοντάρουν με ένα άλλο κομμάτι, του 1971. Από το 1930 φτάνουμε στο 1971. Αυτό και αν είναι συμβολικό. Και στις δύο αυτές εποχές γράφτηκε ιστορία στον ιερό αυτό χώρο για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Η βραδιά αυτή φαντάζει φιλική στα χωροχρονικά ταξίδια.
Κάπου ανάμεσα στον κάντρι ρυθμό του Billie Davis, έρχεται ξανά ο Jimmy Page με την κιθάρα του. «Stairway to heaven»… Σταδιακά, ο ήχος από τα συνθήματα αρχίζει να εξαφανίζεται. Οι ηλεκτρικές χορδές κλείνουν απαλά τα μάτια του Σταύρου και ο Robert Plant μπαίνει ξανά στη σκηνή για τα τελευταία φωνητικά. Τώρα, ένα θερμό αεράκι χτυπάει το πρόσωπο του ευτυχισμένου ήρωά μας. Ο εκκωφαντικός ήχος των μεγαφώνων έχει πια απομονωθεί σε ένα μικρό ηχείο. Το dolby surround μεταμορφώθηκε σε μονοφωνικό ήχο, ελαφρώς στραπατσαρισμένο από παρεμβολές, αλλά αρκούντως διακριτό.
«And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold
And if you listen very hard
The truth will come to you at last
When all are one and one is all»…
Έξω τα σκυλιά γαβγίζουν ακόμα, η μοτοσικλέτα χαλάει τον κόσμο με την εξάτμισή της, τα παιδιά φωνάζουν, ο φοιτητής «παλεύει» με τα κρουστά. Το όνειρο τελείωσε. Το ίδιο και το τραγούδι. Τα μάτια ανοίγουν.
«And she ’s buying a stairway to heaven»… Είναι η αποφώνηση.
Με το που πατάει το off στο ραδιόφωνο, ο Σταύρος κοιτάζει το κινητό του τηλέφωνο: 9 Μαΐου 2020. Λίγο dettol στα χέρια, το μπουφάν στον ώμο και βουρ για Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Την ίδια στιγμή, η ώρα αλλάζει από 19:07 σε 19:08. Ευτυχώς, ακόμα προλαβαίνουμε…
