Αντώνης Νικοπολίδης: Μία ιστορία που πονάει άπαντες!

    Σε μια από τις πιο περίεργες-παράξενες ιστορίες που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός, οι φίλαθλοι της ομάδας και η διοίκηση με έναν μόνο παίχτη. Ο Απόστολος Μιχαηλίδης ξετυλίγει το “κουβάρι” του χρονικού της παραμονής του καλύτερου (κατά κοινή ομολογία) Έλληνα γκολκίπερ τη σύγχρονη εποχή στην ομάδα των πράσινων αλλά και το τι πέτυχε (και τι απέτυχε) με τον Παναθηναϊκό.

    Εν έτει 1971, στις αρχές μάλιστα εκείνου του έτους γεννήθηκε ο Αντώνης Νικοπολίδης λοιπόν στην Άρτα και έμελλε να γίνει ένας άνθρωπος που θα αγαπηθεί και θα μισηθεί από πολλούς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά όπως γίνανε:

    Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στο χώρο του ποδοσφαίρου στην τοπική Αναγέννηση από το 1987 ως το 1989 και έπειτα πήγε στον Παναθηναϊκό. Σίγουρα, από την μία ο Νικοπολίδης έπρεπε να αισθανόταν πολύ τυχερός που σε ηλικία 18 ετών μετεγράφηκε σε μία τόσο μεγάλη ομάδα της Ελλάδος, πράγμα που έτεροι ποδοσφαιριστές όσο καλοί και να ναι το καταφέρνουν πολύ αργά στην καριέρα τους ή άλλοι ενδεχομένως μπορεί και ποτέ να μην κατορθώσουν κάτι παρόμοιο. Αυτά ήτανε τα θετικά νέα για το Νικοπολίδη! Τα αρνητικά ήτανε πως έτσι όπως εν τέλει διαμορφώθηκε το όλο σκηνικό θα είχε μεν την ευκαιρία να αγωνιστεί σε κάποιους αγώνες με την ομάδα της Λεωφόρου, όμως για να αποκτήσει θέση βασικού θα έπρεπε να περιμένει πολλά, μα κυριολεκτικά πολλά χρόνια! Αυτό βέβαια νομίζω κατανοείται και εσείς ότι είναι λογικό όταν είσαι νέος και ο βασικός τερματοφύλακας της ομάδας που είσαι λέγεται “Βάντσικ”…. Ναι, ακόμη και ο Νικοπολίδης δεν θα είχε την δυνατότητα να στείλει το “Βουνό” μόνιμα στο πάγκο και έτσι αναγκαστικά περίμενε την απόσυρσή του. Από την σεζόν 1997-1998 όμως η υπομονή του δικαιώθηκε και όταν ο Βάντσικ κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του γάντια, ο Νικοπολίδης έγινε το νούμερο ένα των πράσινων.

    Σημάδεψε το όνομά του με πολλές επιτυχίες εκείνης της φουρνιάς όπως την πορεία μέχρι τους 8 του Champions League την περίοδο 2001-2002, τις νίκες με μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες και την καθολική προσωπική επικράτησή του ως ο καλύτερος τερματοφύλακας που είχε γενικότερα τότε το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Όμως η περίοδος 2003-2004, ενώ όλο το πράσινο team πέταγε κυριολεκτικά από χαρά στο τέλος της περιόδου λόγω της κατάκτησης του νταμπλ, αντίθετα ο “Τζορτζ Κλούνεϊ” όπως ήταν το παρατσούκλι που του είχαν δώσει εξαιτίας της ομοιότητάς του με τον σταρ του σινεμά, βρισκόταν ίσως στη χειρότερη περίοδο της καριέρας του διότι λόγω της άρνησης του να υπογράψει νέο συμβόλαιο με το Παναθηναϊκό είχε χάσει από τα μέσα σχεδόν της περιόδου την θέση του βασικού από τον Κώστα Χαλκιά και η καριέρα του βρισκόταν σε ένα πολύ άσχημο κατήφορο, τουλάχιστον έτσι όπως φαινόντουσαν τότε τα πράγματα. Με τη λήξη λοιπόν εκείνης της περιόδου αποφάσισε να πάει στον Ολυμπιακό ως εκτός όλων των άλλων και έναν τρόπο εκδίκησης όπως έχει δηλώσει ο ίδιος για τον Παναθηναϊκό. Αυτή του η κίνηση έκανε το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων της ομάδας της Λεωφόρου να ξεχάσουν την αγάπη τους και τα όσα είχε προσφέρει στην ομάδα και το νέο συναίσθημα που τους διακατείχε για τον μέχρι πρότινος φύλακα της εστίας τους να ναι αντιπάθεια και μίσος. Ασφαλώς και ο Νικοπολίδης ως και σήμερα κατέχει τα ίδια αισθήματα για το σωματείο των πράσινων και όλα εκείνα τα χρόνια που πέρασε, ανδρώθηκε και διακρίθηκε σε αυτή την ομάδα τα έχει σβήσει από την μνήμη του η έστω τα χει κάπου ξεχασμένα μες το μυαλό του.

    Τελικά, ο Νικοπολίδης πήρε το Euro, ανακηρύχθηκε ο καλύτερος τερματοφύλακας εκείνης της διοργάνωσης και μάλιστα ήταν ο 5ος καλύτερος γκολκίπερ σε όλη την Ευρώπη για το 2004, μπροστά μάλιστα από τον “Τιτάνα” Όλιβερ Καν που εκείνη τη σεζόν είχε βρεθεί στην 6η θέση. Στην συνέχεια της καριέρας του έμεινε μόνο στον Ολυμπιακό όπου εκεί αν και κατέκτησε τα πρωταθλήματα με το “τσουβάλι” δεν είχε ποτέ ξανά ανάλογη πορεία στην Ευρώπη όπως αυτές που έκανε στον Παναθηναϊκό. Χαρακτηριστικό είναι ότι με τον Παναθηναϊκό από το 1989 ως το 2004 είχε συνολικά 189 συμμετοχές, ενώ με τον Ολυμπιακό από το 2004 μέχρι και το 2011 είχε 180. Τελικά, ουδείς μπορεί να απαντήσει με ποια από τις 2 ομάδες πέτυχε τα περισσότερα, σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι στην καρδιά των πράσινων οπαδών αυτή η μετακίνησή του δημιούργησε μια τεράστια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ, όπως και στο Νικοπολίδη η συμπεριφορά του σωματείου που για να τον εκβιάσει τον έστειλε στο πάγκο με πιθανότητα καταστροφής της καριέρας του. Εν τέλει και από τις δύο μεριές γίνανε λάθη, όμως όσο και αν δεν το θέλουν πολλοί και πιθανόν ούτε ο ίδιος ο Νικοπολίδης η γενιά του 80 και του 90 θα τον θυμάται περισσότερο ως τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, παρά του Ολυμπιακού και οι επιτυχίες που έκανε και στις δύο ομάδες ήταν εξίσου αξιόλογες και οι συμμετοχές που αναφέραμε νωρίτερα που είναι σχεδόν ίδιες, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε, τελικά σε ποια από τις 2 ομάδες “ανήκει” περισσότερο και ποια δικαιούται να έχει το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχιών στην καριέρα του; Σίγουρα το ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί ειδικά με την τροπή που πήραν τα πράγματα και ευελπιστούμε στο μέλλον να εξομαλυνθούν οι σχέσεις του Παναθηναϊκού, των φιλάθλων του και του Νικοπολίδη και τουλάχιστον να πάψει αυτή η σχέση σχεδόν μίσους που διαρκεί ως σήμερα, διότι σε κανέναν από τους δύο δεν αξίζει κάτι τέτοιο.

    0 0 Ψήφοι
    Article Rating
    Subscribe
    Notify of
    guest
    0 Comments
    Inline Feedbacks
    Δείτε όλα τα ασχόλια