By 
Κάποιοι παίχτες προσφέρουν λίγα και μνημονεύονται περισσότερο απ’ όσο τους αξίζει. Ο Απόστολος Μιχαηλίδης θα μας παρουσιάσει έναν παίκτη που μάλλον συνέβη το αντίθετο. Ασφαλώς και πρόκειται για τον Δημήτρη Παπαδόπουλο!
Γεννημένος το 1981 μετά την αρχική του συμμετοχή στην ομάδα του Ακράτητου και στην Μπέρνλεϊ, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος σε ηλικία 23 ετών πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό και μόλις την πρώτη σεζόν του, ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε στο ντάμπλ. Εκείνος συνέβαλλε καθοριστικά με πολλά γκολ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, καθώς επίσης ο MVP κατά κοινή ομολογία εκείνης της σεζόν για τους πράσινους άνοιξε το δρόμο για τη κατάκτηση του κυπέλλου, καθώς έβαλε το πρώτο γκολ των πράσινων κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο, τον Ολυμπιακό και βοήθησε τα μέγιστα για να επικρατήσει εν τέλει με 3-1 και να κατακτήσει όλους τους εγχώριους τίτλους εκείνης της σεζόν. Οι εκπληκτικές εμφανίσεις του, του χάρισαν μια θέση και στην Εθνική του 2004, συνεπώς την ίδια χρόνια πήρε κάτι που λίγοι παίκτες έχουν καταφέρει να πάρουν στη ζωή τους, πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρωπαϊκό (με τη χώρα του). Πραγματικά, μία απίστευτα τρελή εξέλιξη στην ζωή ενός 24χρονου παιδιού που επί της ουσίας έκανε ακόμα τα πρώτα του βήματα στο χώρο του ποδοσφαίρου, αλλά συνεχώς εξελισσόταν. Στα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πάντα ένα πολυεργαλείο για τους πράσινους και μέχρι που αποχώρησε το 2008 είχε 126 συμμετοχές και 50 φορές έστειλε την μπάλα στο πλεκτό.
Από την αποχώρησή του και έπειτα δεν επανήλθε ποτέ στην ομάδα της Λεωφόρου, όμως όπου και αν πήγε διακρίθηκε, σκόραρε, έδωσε την ψυχή του… Δεν μάθαμε ποτέ ποια είναι η κοπέλα του η κάθε πότε πηγαίνει στα μπουζούκια, ούτε πούλησε κανενός είδος στυλάκι, παρά μόνο έκανε πάντα σωστά την δουλειά του, δημιουργώντας απίστευτα προβλήματα στους αντίπαλους αμυντικούς και τερματοφύλακες. Σε όσο χαμηλές ομάδες και αν έχει αγωνιστεί, με ένα περίεργο τρόπο έχει τη δύναμη να της ανυψώνει και να τους “χαρίζει” πάντα μία το λιγότερο αξιοπρεπή πορεία και την τέχνη του να σκοράρει έστω και αν αισίως βρίσκεται πλέον στο 35ο έτος της ηλικίας του δεν την έχει ξεχάσει ακόμη.
Εν κατακλείδι, μπορούμε μετά βεβαιότητος να πούμε πως επειδή δεν προκάλεσε ποτέ με τα ντυσίματά του, τις συμπεριφορές του, τις επιλογές του, τις χειρονομίες (που δεν έκανε) και ήξερε απλά να κάνει τη δουλειά του και να σέβεται το ψωμί που τρώει τιμώντας την εκάστοτε φανέλα που αγωνίστηκε, είναι λιγότερο αναγνωρισμένος απ’ όσο θα του άξιζε, αλλά ίσως πρέπει να αναλογιστούμε ότι στην πραγματικότητα τέτοιους μαχητές και αγωνιστές χρειάζεται το ποδόσφαιρο και παίκτες όπως τον Δημήτρη Παπαδόπουλο να τους έχουμε περισσότερο ως πρότυπα από άλλους που τελικά είναι όλα τα υπόλοιπα εκτός από ποδοσφαιριστές. Παίκτης πρότυπο, καριέρα σπουδαία που δεν έχει τελειώσει ακόμη, αν και βρίσκεται προς την δύση της. Τίποτα άλλο!
