Ο αξιότιμος κύριος Νίκος Νταμπίζας

    Συνήθως πάντα στον αδηφάγο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, τα φώτα της δημοσιότητας αλλά και η ίδια η καθημερινότητα του ποδοσφαίρου εστιάζονται γύρω από το τρίγωνο πρόεδρος-προπονητής-παίκτες. Η εξέλιξη όμως του αθλήματος τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έδωσε θέση και σε κάποιους άλλους αφανείς ήρωες, πού όμως είναι πλεόν απαραίτητοι για την εύρυθμη λειτουργία ενός αθλητικού οργανισμού.

    Έχοντας ζήσει από κοντά τον τεράστιο Τάσο Στεφάνου στο τμήμα μπάσκετ του Παναθηναικού, δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω το πόσο σημαντικός ήταν και είναι ο τεχνικός διευθυντής της Παε Νίκος Νταμπίζας. Ο γεννημένος στο Αμύνταιο Νίκος Νταμπίζας υπήρξε ένας από τους πιό ταλαντούχους ποδοσφαιριστές της γενιάς του. Η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό το 1994, σε μιά εποχή πού ό,τι κινούνταν το αγόραζε ο Κόκκαλης, αποτέλεσε το σημαντικότερο εμπόδιο στην νέα του σχέση με τον Παναθηναικό.Δυστυχώς άν και έν έτει 2013 την πρώτη φορά και 2018 την δεύτερη κάποιοι αρνούνται ακόμα να παραδεχτούν ότι ζούμε στην εποχή του απόλυτου επαγγελματισμού, και σηκώνοντας το λάβαρο μιάς δήθεν αγνότητας, προβάλλουν τις ενστάσεις τους. Ενστάσεις όμως πού θα καταρρεύσουν μπροστά στην επιτυχία.

    Ο Νταμπίζας θεωρώ ότι είναι αυτήν την στιγμή ο πιό επιτυχημένος έλληνας τεχνικός διευθυντής. Και το κατάφερε αυτό έχοντας κάποια βασικά όπλα στην δουλειά του, πού ασφαλώς του τα δίδαξε η εξάχρονη θητεία του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, πού είναι η πρέμιερ λίγκ, ώς ποδοσφαιριστής μιάς πολύ καλής Νιουκάστλ της εποχής. Εκεί ο Νίκος κατάλαβε ποιά είναι τα βασικά συστατικά για την εύρυθμη λειτουργία ενός ποδοσφαιρικού οργανισμού. Και η ικανότητα του πόσο σημαντικό είναι να παίρνεις γρήγορες και αποτελεσματικές αποφάσεις ανεξαρτήτου της οικονομικής κατάστασης ενός συλλόγου. Άλλωστε οι αγγλικές ομάδες φημίζονται γι αυτήν τους την αποτελεσματικότητα. Δεν είναι τυχαία η φετινή του δουλειά στον Παναθηναικό, πού είναι φώς φανάρι ότι είναι προιόν της εμπειρίας του στην Αγγλία. Και το σημεντικότερο είναι ότι ο Νταμπίζας ούτε κωλλυσιέργησε ούτε πρόβαλε αντιρρήσεις. Και αυτό είναι αποτέλεσμα της μεθοδικότητας και του τρόπου σκέψης του.

    Γνωρίζοντας την κατάσταση στον σύλλογο, εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι τον βοήθησε πάρα πολύ ο Γιώργος Δώνης πού επίσης είχε παραστάσεις από την πρέμιερ λίγκ και παρουσίασαν αυτό πού απολαμβάνει φέτος ο κόσμος του Παναθηναικού. Μια ομάδα πού γουστάρεις να την βλέπεις όχι γιατί θα κατακτήσει τίτλους αλλά γιατί θα πάς δύο ωρίτσες στο γήπεδο και θα ξεκαυ……σεις μ αυτο πού θα δείς. Είναι η ίδια παράσταση πού παρατηρείται και με τον μέσο άγγλο οπαδό κάποιας Γούλβς ή κάποιας Φούλαμ πού πάει στο γήπεδο για να δεί την καψούρα του. Πρός θεού δεν παρομοιάζω τον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο με τα μεγέθη αυτά αλλά δυστυχώς κάποιοι άλλοι πού δεν φρόντισαν να είναι συνεπείς μας οδηγούν σ αυτά τα συμπεράσματα. Ξέρω ότι όλο αυτό είναι κάπως άδικο για την γενιά των παιδιών πού σήκωσαν ευρωπαικό το 2004 και αποκαλέστηκαν Γκουμομπασινάδες αλλά είναι αυτοί οι ίδιοι δημοσιογράφοι πού τους βαφτίσαν έτσι και τώρα τρέχουν να κρυφτούν μπροστά στην θέα των μπουζουκοχατζηγιοβάννηδων. Αλλά να ξέρετε όπως λέει κι η παροιμία ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.

    Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Νίκος Νταμπίζας θα συνεχίσει το έργο του έτσι όπως μόνο αυτός ξέρει έτσι αθόρυβα και μεθοδικά… Και τα καλύτερα έρχονται.