Ο Μέγας Αθανάσιος των Παναθηναϊκών!

    Καλά πέρασε ένας χρόνος; Κι όμως πέρασε ο άτιμος από κείνη την αποφράδα ημέρα που ο πανδαμάτωρ χρόνος, μας πήρε τον Τυφώνα μας. Ποιόν τον Τυφώνα μας; Τον Θανασάρα μας!

    Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.

    Λίγοι μένουν στην ιστορία γνωστοί με το μικρό τους όνομα. Και ένας από αυτούς ήταν και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Θέλει πολύ μεγάλη ψυχή και θέλω για να γίνει κάτι τέτοιο. Και ο Θανάσης τα είχε αυτά και σε πολύ μεγάλο βαθμό.

    Τι να πρωτοθυμηθείς για τον Θανάση; Γεμίζεις ολόκληρο βιβλίο. Είχα γράψει και πέρυσι δύο μέρες μετά αλλά ξέρετε όταν κάτι είναι πολύ φρέσκο φρακάρει και την καρδιά και το μυαλό και οι λέξεις δεν βγαίνουν. Ο χρόνος καλά λένε πως είναι ο καλύτερος γιατρός. Δεν χρειάζεται λοιπόν να αναλωθούμε σε πράγματα χιλιοειπωμένα για αυτό ας εστιάσουμε σε πράγματα πού είναι κάπως άγνωστα στον κόσμο του Παναθηναϊκού.

    Ο Θανάσης ήταν αυτό πού λέμε και του λιμανιού και του σαλονιού. Δεν δίστασε το 1991, ενώ έως αργά βρισκόταν σε σύσκεψη του εμπορικού συλλόγου πολύ σημαντική, να πάρει την λευκή μερσεντές την παλιά με τον αδερφό του και τον ανιψιό τους τον Παναγούλια, και να κατηφορίσουν στην φτωχομάνα Νίκαια. Ποιοι τώρα οι πιο σημαντικοί φαρμακοβιομήχανοι της χώρας, γιατί είχαν την πληροφορία ότι η ΑΕΚ είχε μπει σφήνα στην μεταγραφή ενός ταλαντούχου δεκαοκτάχρονου πού έπαιζε στον Ιωνικό Νικαίας.

    Ποίος ήταν αυτός; Μα φυσικά ο Νίκος Οικονόμου πού με τα μικρότερα κλιμάκια της εθνικής είχε εντυπωσιάσει όλη την Ευρώπη και οι Γιαννακόπουλοι ήθελαν να προλάβουν. Και τελικά αυτοί οι τρελοί με τον Παναθηναϊκό πήγαν στην οδό Λαοδικίας στην Νίκαια, μέσα στον Πειραιά και έπεισαν τον πατέρα του Νίκου, φανατικό Αεκτζή να δώσει το «οκ» και ο κανακάρης του να βάλει τα «πράσινα». Βλέπετε εν έτει 1991 δεν υπήρχαν ακόμα οι κάθε λογής μανατζαραίοι και για τους 18 χρόνους αποφάσιζε ο πατέρας τους.

    Ποίος ο Θανάσης; Πού όχι μία αλλά δύο φορές αψήφισε τον θάνατο προκειμένου να μην χάσει αγώνα του αγαπημένου του Παναθηναικού. Και μάλιστα η μία σε ξενοδοχείο ξένης χώρας της Κροατίας όπου, τον έσωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ο Ντίνο Ράτζα καλώντας εσπευσμένα το ασθενοφόρο. Παρόλο όμως ότι γλίτωσε από του χάρου τα δόντια στο πρώτο από τα τρία εγκεφαλικά πού τον βρήκαν, εκείνος απτόητος είδε την επόμενη μέρα έστω και από την τηλεόραση τον Παναθηναικό του.

    Ποίος ο Θανάσης ο Γιαννακόπουλος πού παρά τις ιαχές των οπαδών πάρε την ΠΑΕ ποτέ μα ποτέ δεν στάθηκε αρνητικός αλλά πάντα ήταν στο πλευρό όποιου είχε την τύχη του ποδοσφαιρικού τμήματος είτε ήταν ο «Καπετάνιος» είτε ο «Τζίγγερ» είτε οι πολυμετοχικοί έπειτα. Πάντα βοηθούσε φανερά και κρυφά το ποδοσφαιρικό τμήμα. Ακόμα και όταν επί «Καπετάνιου» ήταν αντιπρόεδρος της ΕΠΑΕ βοηθούσε τον Παναθηναϊκό αλλά ποτέ εις βάρος άλλης ομάδας, όπως κάνανε έπειτα νεόκοποι νεόπλουτοι παραγοντίσκοι.

    Ποιος ο Θανάσης ο Γιαννακόπουλος πού στην περίφημη πρώτη ομιλία Βγενόπουλου στην ΠΕΚ μπούκαρε σαν έφηβος και είπε τον καημό του ότι τα νέα παιδιά δεν γίνονται Παναθηναϊκοί, ένα θέμα πού 12 χρόνια μετά έχει γίνει μάστιγα για το «τριφύλλι». Αυτό το έντονο δημογραφικό πρόβλημα υπάρχει καθώς ο σύλλογος πλέον δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή, ίσως ούτε και την δεύτερη, για ένα νέο παιδί να τον ακολουθήσει, μιας και όλοι γνωρίζουμε πού έχει φτάσει η πλειονότητα του συλλόγου, κι άς μην κρυβόμαστε πίσω από το μικρό μας δάκτυλο.

    Ποιος ο Θανάσης ο Γιαννακόπουλος πού δέκα χρόνια μάτωνε μονάχα η δική του τσέπη για να κρατηθεί ζωντανή, όπως εκείνος βάφτισε, η «μάνα του λόχου». Και όλοι είδαμε τι απέγινε όταν εκείνος αποχώρησε. Και αποτελεί την μοναδική ελπίδα σήμερα το 2020 για την αναγέννηση του συλλόγου η παρουσία του ανιψιού του στα ηνία του Ερασιτέχνη.

    Αυτά και άλλα πιο πολλά πού όπως προείπα θα γέμιζαν βιβλίο. Αλλά ξέρετε γιατί όλα αυτά; Γιατί έζησε την ζωή από την αρχή με το κουτάλι όταν οι σημερινοί πιτσιρικάδες λιώνουν στα video games αυτός, ξυπόλητος πολλές φορές με τα αδέρφια του, μοίραζαν με τα ποδήλατα τους στις γειτονιές της Αθήνας τα φάρμακα πού τους έδινε ο πατέρας τους Δημήτρης. Γιατί όπως έχω ξαναπεί τίποτα δεν γίνεται τυχαία…

    Και κάτι πού είναι και των ημερών. Δεν ξέρω ειλικρινά πώς θα αντιδρούσε σήμερα αν ζούσε με την συμφορά πού έχει βρει την πατρίδα μας. Θα κλείσω όπως έκλεισα και πέρυσι με τον αγαπημένο του Ζαμπέτα. «Πού’σαι Θανάση, πού’σαι Θανάση ήθελα να σ’αντάμωνα η γρουσουζιά να σπάσει…»

    Υ.Γ Του Θανάση του Γιαννακόπουλου του είχα ιδιαίτερη αδυναμία γιατί είχε το ίδιο όνομα με τον μακαρίτη τον πατέρα μου επίσης παθιασμένου και αδιάλλακτου με τους εχθρούς του Παναθηναϊκού….