Ο τελικός που του κλέψανε.

Για μία Ευρωπαϊκή πορεία που είχε ένα άδικο τέλος γράφει ο Απόστολος Μιχαηλίδης σχολιάζοντας την ομάδα που είχε τα φόντα να φτάσει ως το τελικό.

Ο Παναθηναϊκός τη περίοδο 1984-1985 είχε μια ομάδα όνειρο με προπονητή τον Γιάτσεκ Γκμοχ και αστέρια τους Σαραβάκο, Ρότσα και Ζάετς πραγματοποίει μια εντυπωσιακή πορεία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (το Champions League δηλαδή) και αποκλείει κατά σειρά τη Φέγενορντ, την Λίντφιλντ και την Γκέτεμποργκ φτάνοντας στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Εκεί η κληρωτίδα “φέρεται σκληρά” στους πράσινους βγάζοντάς τους αντιμέτωπους με την ισχυρότερη ομάδα που θα μπορούσε να τους πετύχει εκ των τριών, τη Λίβερπουλ (οι άλλες δύο ήταν Γιουβέντους και Μπορντό).

Ο Παναθηναϊκός πηγαίνει στο Άνφιλντ για να κυνηγήσει το όνειρο, έχοντας σεβασμό μεν, αλλά κανένα φόβο απ’ την άλλη για την ομάδα των κόκκινων. Στα πρώτα λεπτά του αγώνα η Λίβερπουλ ασκεί ασφυκτική πίεση όμως η άμυνα καταφέρνει και τα βγάζει πέρα στην αρχή τουλάχιστον με τα αστέρια της Λίβερπουλ όπως ο Dalglish και ο Ian Rush να τα βρίσκουν σκούρα απέναντι στην αρμάδα του Γκμοχ. Στη συνέχεια έρχεται η φάση “φάντασμα”. Από στημένη φάση ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να δημιουργήσει σύγχυση στη μεγάλη περιοχή των Άγγλων και έπειτα από διώξιμο των αμυντικών της Λίβερπουλ ο Ρότσα πραγματοποίει ένα πολύ ισχυρό σουτ και ενώ η μπάλα φεύγει μέσα από τα χέρια του Γκρόμπελαρ, εν τέλει ο διαιτητής ακυρώνει το γκολ και πραγματικά ούτε αυτός ξέρει το λόγο που έπραξε κάτι τέτοιο. Φαουλ δεν υφίσταται σε καμία των περιπτώσεων και οφσάιντ σε μια τέτοια φάση που κανείς δεν επηρεάζει τη πορεία της μπάλας, ούτε την αντίληψη του τερματοφύλακα είναι το λιγότερο ακατανόητο. Η φάση αυτή υπήρξε καθοριστική, διότι από κει και έπειτα ο Παναθηναϊκός έχασε τη ψυχολογία που είχε, διότι επί του πρακτέου του στέρησαν τη μεγάλη ευκαιρία να προηγηθεί μέσα στο Άνφιλντ και να πράξει ένα τεράστιο βήμα για το τελικό, πράγμα που και οι ίδιοι οι παίκτες ξέρανε πως είναι πολύ δύσκολο να ξανακάνουν (να σκοράρουν εκ νέου δηλαδή) και αντίθετα οι παίκτες της Λίβερπουλ αύξησαν ακόμα περισσότερο τη πίεσή τους εν συνεχεία ώσπου ο Wark στο 36 έπειτα από ασταθή απόκρουση του Θωμά Λαφτσή έρχεται να ανοίξει το σκορ για τη Λίβερπουλ και να στείλει την ομάδα του στα αποδυτήρια για το ημίχρονο προηγούμενη έχοντας ουσιαστικό, αλλά κυρίως ψυχολογικό αβαντάζ. Στο δεύτερο ημίχρονο τα πράγματα γίνανε εφιαλτικά. Δύο γκολ με την έναρξή του από τον Rush στο 48 και το 50 βάζουν “ταφόπλακα” στα όνειρα του Παναθηναϊκού για πρόκριση και ο Belgin στο 84 βάζει το κερασάκι στην τούρτα για την ομάδα του πραγματοποιώντας το 4-0.

Στον επαναληπτικό αγώνα μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην είχε κάποιον στόχο επί της ουσίας, αφού η πρόκριση είχε χαθεί, όμως πάλεψε τον αγώνα και κατάφερε να προσφέρει μια ωραία αναμέτρηση στους φιλάθλους του χάνοντας μεν 0-1, αλλά αποχαιρετώντας αξιοπρεπώς τη διοργάνωση και δείχνοντας πως οι παίχτες του είναι μαχητές.

Κανείς δεν ξέρει τι θα είχε συμβεί αν ο διαιτητής δεν έπαιρνε αυτή τη “τρελή” απόφαση να ακυρώσει ένα από τα πιο “καθαρά” γκολ κατά πάσα πιθανότητα που δεν έχουν μετρήσει στην ιστορία του Champions League. Πιστεύω πως σίγουρα οι δύο αγώνες θα ήταν εντελώς διαφορετικοί και ο Παναθηναϊκός θα είχε την ευκαιρία να αποκλείσει ίσως την καλύτερη Λίβερπουλ όλων των εποχών.