Οι δύο ήττες που δεν μας έμαθαν τίποτα

    Δύο ήττες σε ντέρμπι με διαφορετική σημασία, σε διαφορετικά σπορ, αλλά σε τίποτα δε γίναμε σοφότεροι.

    Αρχικά για το μπάσκετ

    Ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι θα είναι διεκδικητής των τίτλων όταν είναι πανέτοιμος. Η περσινή χρονιά το απέδειξε περίτρανα, τη φετινή ο Παναθηναϊκός ξεκινάει πολλά βήματα μπροστά.

    Η προσαρμογή των Μπράουν, Οσμάν, Γιουρτσεβέν ως ενίσχυση του ρόστερ προσφέρουν την ξεκάθαρη εγγύηση ότι ο πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας θα είναι όπως πρέπει στην τελική ευθεία της σεζόν.

    Χωρίς να έχει την… τεράστια σημασία, ελπίζω και τον Φεβρουάριο στο Κύπελλο η εικόνα της ομάδας να είναι καλύτερη και να μην υπάρξει ήττα με κάτω τα χέρια.

    Όμως, πραγματικά αν τον Απρίλη και τον Μάη η ομάδα είναι έτοιμη για να διεκδικήσει το 8ο και το πρωτάθλημα, κανένας δε θα θυμάται την προετοιμασία με… μισή ομάδα ή μία ήττα στον πόντο από τον Ολυμπιακό για το Super Cup.

    Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο ένας «τραβάει» τον άλλον και ο Ολυμπιακός μετά τη μυθική χρονιά του Παναθηναϊκού πέρσι, επένδυσε σε όλα τα μέτωπα και έφτιαξε μία εξαιρετική ομάδα, κάτι που απέδειξε και σήμερα.

    Δε θα φανεί σε κανέναν παράλογο να υπάρξουν 4 τελικοί Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός φέτος, εξάλλου. Οπότε αν υπάρξει η περσινή μοιρασιά, θα είμαστε ευτυχισμένοι.

    Πάμε στο ποδόσφαιρο τώρα

    Το φετινό ρόστερ, κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη, είναι το καλύτερο ρόστερ από το 2010 και μετά. Συνεπώς ήταν υποχρέωση των πάντων στην ομάδα να δημιουργήσουν τις καλύτερες συνθήκες για πρωταθλητισμό και να εξηγήσουν στον κάθε έναν που έρχεται ότι τα 14 χρόνια είναι πολλά χωρίς πρωτάθλημα και ότι πρέπει η φανέλα να ματώνει σε κάθε παιχνίδι.

    Οι 8 πόντοι σε 6 παιχνίδια είναι μία αδιανόητα κακή επίδοση. Ειδικά αν σκεφτείς ότι μπήκε γκολ στο 96′ με τον Λεβαδειακό κσι στο 92′ με την Καλλιθέα για τους 4 από αυτούς.

    Δεν είναι το πρόβλημα τόσο οι βαθμοί (που είναι μεγάλο πρόβλημα) όσο η εικόνα. Αν ήταν να υπάρχει κάποιος στον πάγκο που να φωνάζει μόνο Vamos, αυτό μπορούσα να το κάνω κι εγώ που έχω πάθει έρωτα με την Ισπανία.

    Όταν:

    – Παίζεις με την Τρίπολη και κάνεις 9 αλλαγές σε ομάδα χωρίς συνοχή κάνοντας… 2 ευκαιρίες σε 90,

    – Ψάχνεις γκολ νίκης στο 96′ με τον Λεβαδειακό

    – Έχεις φάει 25 τελικές από την Καλλιθέα στη… Λεωφόρο και ισοφαρίζεις στο 93′

    – Δεν δημιουργείς πάνω από 2 ευκαιρίες στην Τούμπα με έναν πραγματικά κακό ΠΑΟΚ

    – Φτάνεις στο 80΄ βγάζοντας φανέλες επειδή κέρδισες τη χειρότερη (μέχρι στιγμής) ομάδα του πρωταθλήματος

    – Χάνεις με κάτω τα χέρια στη Φιλαδέλφεια

    Στα θετικά η νίκη και η προσπάθεια στον Άγιαξ και ότι κοιμήθηκε ο Θεός με τη Λανς.

    Η γενική εικόνα όμως λέει ότι… ΛΥΠΑΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΑΠΕΤΥΧΕΣ.

    Δεν είναι θέμα Γιοβάνοβιτς που δεν είχε τέτοιο ρόστερ ούτε στα τρελά του όνειρα.

    Δεν είναι θέμα Τερίμ που έκανε άπειρα λάθη με κυριότερα τα εγκλήματα στα play offs.

    Είναι θέμα Αλόνσο, αυτού που τον έφερε, που δε μπόρεσε να ξεφορτωθεί συμβόλαια που έπρεπε και έχει κάνει άπειρα λάθη.

    Η χρονιά είναι τεράστια, τώρα ξεκινάει, αλλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είναι ο Παναθηναϊκός -6 από αυτή την ΑΕΚ και -5 από αυτόν τον ΠΑΟΚ και αυτόν τον Ολυμπιακό.

    Η σεζόν τώρα ξεκινάει. Υπάρχει χρόνος να διορθωθούν εγκλήματα.

    ΥΓ. 100% σωστό το πέναλτι υπέρ της ΑΕΚ. Δικαιώνει ακόμα περισσότερο τις φωνές του Παναθηναϊκού στο περίφημο ντέρμπι του Νταμπάνοβιτς για το γνωστό χέρι του Χατζισαφί.

    Η αθλητική επικαιρότητα του Παναθηναϊκού με ένα κλικ εδώ!

    Διαβάστε επίσης…

    0 0 Ψήφοι
    Article Rating
    Subscribe
    Notify of
    guest
    0 Comments
    Παλιότερα
    Νεότερα Most Voted
    Inline Feedbacks
    Δείτε όλα τα ασχόλια