By 
Η Κυριακή του Πάσχα πέρασε και ο Παναθηναϊκός έπειτα απο αρκετά χρόνια βρίσκεται σε τέτοια εποχή στη κορυφή του Πρωταθλήματος ξυπνώντας μού, μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια. Γράφει ο Τέλης Παπαδόπουλος.
Έπειτα από πολλά χρόνια η Κυριακή του Πάσχα ήρθε και η διακοπή αυτή βρήκε τον Παναθηναϊκό να είναι στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Προσωπικά, είχα χρόνια να νιώσω αυτό το συναίσθημα σε αυτή τη περίοδο διακοπών για τον ποδοσφαιρικό «Τριφύλλι».
Αν δεν με απατάει η μνήμη μου τελευταία χρονιά που ο Παναθηναϊκός ήταν την περίοδο του Πάσχα πρώτος, ήταν στο… μακρινό, πλέον, 2010, χρονιά όπου κατέκτησε και το τελευταίο του Πρωτάθλημα.
Έκτοτε, με εξαίρεση κάποιες ελάχιστες «αναλαμπές», υπήρξε ένα μαύρο σκοτάδι στην «πράσινη» ψυχή μου. Όντας μικρό παιδί και μετέπειτα έφηβος, θυμάμαι τον εαυτό μου, να μη θέλει να τελειώσουν οι διακοπές του Πάσχα, γιατί πέρα από τις σχολικές «υποχρεώσεις», θα ζούσα στο σχολείο και στις παιδικές- εφηβικές παρέες, τον χλευασμό για το Παναθηναϊκό εκείνο, που για μια ακόμη χρονιά θα ήταν εκτός στόχων και εκτός διεκδίκησης του τίτλου.
Έπειτα από πολλά χρόνια και όντας πλέον ενήλικας, το παιδικό συναίσθημα εκείνου το 2010, επέστρεψε. Ο Παναθηναϊκός, αν και έχουμε γίνει κουραστικοί να το λέμε, χάρις, πρωτίστως, στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, επέστρεψε εκεί που ανήκει: ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΙΤΛΟΥΣ!
Όσο για εκείνο το συναίσθημα;
Είναι εκείνο, του να περιμένεις να τελειώσει η διακοπή του πρωταθλήματος για να ξαναδείς την ομάδα σου, για να χαρείς το ποδόσφαιρο που βλέπεις να παίζει και να σε γεμίσει αισιοδοξία ότι οι καλύτερες μέρες έρχονται, ενώ ταυτόχρονα, αφήνει πίσω της, τις «μαύρες» μέρες.
