By 
Ο Παναγιώτης Δημητρόγλου γράφει στο Prasinoforos.gr για το μεγαλύτερο οπαδικό συλλαλητήριο όλων των εποχών στην Ελλάδα.
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τις 13 Απριλίου του 2008 και το συλλαλητήριο των φίλων του Παναθηναϊκού με αίτημα την αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη από τα Παναθηναϊκά δρώμενα. Μία ημέρα αμφιλεγόμενη και συχνά αιτία συγκρούσεων ανάμεσα στους υποστηρικτές του συλλόγου, για κάποιους η αρχή της καταστροφής και για άλλους η αρχή της (σύντομης δυστυχώς) ελευθερίας.
Περίπου 40.000 οπαδοί του «τριφυλλιού» συγκεντρώθηκαν στο Πεδίον του Άρεως και άρχισαν να κατευθύνονται ειρηνικά προς το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Το συγκλονιστικό είναι πως το συλλαλητήριο δεν διαφημίστηκε από κανένα κανάλι, από κανέναν ραδιοφωνικό σταθμό ενώ το ίντερνετ δεν ήταν ακόμη της μόδας, άρα πως; Η απάντηση είναι απλή και προφανής. SMS, συνθήματα στους τοίχους και από στόμα σε στόμα, με αποτέλεσμα θα φτάσουν στο Πεδίον του Άρεως άνθρωποι όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά ακόμη και από το εξωτερικό.
«Ο Παναθηναϊκός σου σε χρειάζεται». Αυτό ήταν ένα από τα κύρια συνθήματα που «έπαιζαν» παντού πριν το συλλαλητήριο. Υπερβολή; Αφού Ο Παναθηναϊκός πρωταγωνιστούσε σε Ελλάδα και Ευρώπη επί Τζίγγερ, θα σκεφτούν κάποιοι, όμως η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Το πρωτάθλημα του 2003-04 είχε ξεχαστεί, είχαν διαδραματιστεί τα γεγονότα τις Ριζούπολης, οι Ευρωπαϊκές πορείες αποτελούσαν πλέον παρελθόν, οι προπονητές άλλαζαν ο ένας μετά τον άλλον και ΟΦΗ κέρδιζε με 4-1(!) το «τριφύλλι» στην Κρήτη. Πόσο ακόμη θέλει για να ξεχειλίσει το ποτήρι;
Την ίδια ώρα που υπήρχε η οικογένεια Γιαννακόπουλου, ο Βγενόπουλος, ο Πατέρας και λοιποί επιχειρηματίες που ζητούσαν την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη να αρνείται κάθε πιθανή συζήτηση. Πως γίνεται ο κόσμος του Παναθηναϊκού να μην ονειρεύεται έναν «Σύλλογο μεγάλο»; Πως θα μπορούσε να αρκείται στην δεύτερη θέση πίσω από τον «αιώνιο» αντίπαλο; Πως θα γινόταν να ξεχάσει τις ευρωπαϊκές πορείες και να συμβιβαστεί μόνο με τις εγχώριες διοργανώσεις;
Μα φυσικά και δεν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, κάτι το οποίο όμως συμβαίνει σήμερα αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Το συλλαλητήριο όμως στη βάση του δυστυχώς απέτυχε, οι ταχύς εξελίξεις με την ΠΕΚ έκαναν τον κόσμο του Παναθηναϊκού να ξεχάσει το βασικό αίτημα του συλλαλητηρίου, που δεν ήταν άλλο από την αποχώρηση της οικογένειας Βαρδινογιάννη από την ΠΑΕ. Αυτή η αποχώρηση δεν ήρθε ποτέ καθώς η οικογένεια συνέχισε να ελέγχει το 51% των μετοχών και μετά την έναρξη της πολυμετοχικότητας.
Μπορεί το συλλαλητήριο ουσιαστικά να απέτυχε όμως υπήρξαν σίγουρα κάποια κέρδη. Το ποδοσφαιρικό τμήμα επέστρεψε έστω και για δύο χρόνια στην κανονικότητα, πραγματοποιώντας μία πορεία στους «16» του Champions League (2008-09) και μία εξίσου καλή πορεία στο Europa League (2009-10). Οι «πράσινοι» κατέκτησαν το νταμπλ (2009-10) στέλνοντας παράλληλα τον Ολυμπιακό στην 5η θέση μετά το τέλος των πλέι οφ.
Το όνειρο όμως δεν κράτησε για πολύ, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης διέλυσε, επί της ουσίας, την πολυμετοχικότητα και το 2012 παρέδωσε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών στην Παναθηναϊκή Συμμαχία και τον Γιάννη Αλαφούζο, με την συνέχεια να είναι (δυστυχώς) γνωστή.
Το συλλαλητήριο μπορεί να απέτυχε στο βασικό του αίτημα, αλλά πέτυχε σε όλα τα υπόλοιπα, ανέδειξε για ακόμη μία φορά την τρομακτική δύναμη που έχει ο κόσμος του Παναθηναϊκού, συσπείρωσε όλους τους φιλάθλους και έδειξε πως όταν υπάρχει ενότητα μπορούν να επιτευχθούν τα πάντα. Μακάρι να σταθούμε αντάξιοι της ιστορίας και να ξαναζήσουμε μία αντίστοιχη 13η Απριλίου.
Παναθηναϊκός σημαίνει να μάχεσαι, να αντιστέκεσαι, να μην υποτάσσεσαι σε κανέναν και σε τίποτα…
ΥΓ: Λευτεριά στην ΠΑΕ
