Το απόρθητο κάστρο του, γκρεμίστηκε την χειρότερη ώρα

    Μετρώντας ο Παναθηναϊκός σ’ έναν μαραθώνιο 30 αγωνιστικών (15 εντός, 15 εκτός έδρας) ένα σερί 14-1 στο ΟΑΚΑ, τότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το πλεονέκτημα έδρας στην Euroleague ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που θα έδινε στο σύλλογο τη δυνατότητα επιστροφής του σε Final 4 πέντε χρόνια μετά. Όμως η τραγική ειρωνεία ήταν ότι αντίπαλος ήταν ένας παλιός γνώριμος, ο Ζοτς. Γράφει στο Prasinoforos.gr για τα παιχνίδια στο ΟΑΚΑ ο Δημήτρης Δημόπουλος.

    Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα στο μπάσκετ, η οποία έχει συνηθίσει να έχει επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, λοιπόν, όταν σιγά-σιγά είσαι μακριά απ’ αυτές, τότε αρνείσαι να το δεχθείς και δεν έχεις υπομονή. Κακά τα ψέματα ο σύλλογος οφείλει κάθε χρόνο να περνάει διάφορες δοκιμασίες. Δοκιμασίες που σε άλλες ομάδες δεν υφίστανται και έτσι είναι ένα κλικ δυνατότερες απ’ αυτόν. Για παράδειγμα από το 2012 έως και σήμερα ο σύλλογος δεν έχει αποκτήσει ούτε σταθερό προπονητή αλλά ούτε και βασικό κορμό. Κάθε χρόνο αλλάζει ριζικά το ρόστερ του και πηγαίνει να υποστηρίξει κάτι διαφορετικό. Δηλαδή τη φιλοσοφία του εκάστοτε προπονητή. Μέσα όμως σ’ όλα αυτά η ομάδα το περασμένο καλοκαίρι κλήθηκε να προχωρήσει στο μέλλον χωρίς τον μεγάλο της αρχηγό, χωρίς τη σημαία της, δηλαδή τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Έτσι, μέσα στις δύσκολες δοκιμασίες που περνούσε το τριφύλλι, κλήθηκε να προσπεράσει άλλη μια.

    Όλα τα παραπάνω γεγονότα θέλουμε δεν θέλουμε επηρεάζουν σημαντικά το τριφύλλι. Έτσι, όταν ξεκίνησε την Euroleague όφειλε να κάνει ακόμα μεγαλύτερη υπέρβαση για να πετύχει τον πρώτο στόχο, δηλαδή το πλεονέκτημα έδρας. Μετρώντας ένα αδιανόητα καλό σερί (14-1) μέσα στο ΟΑΚΑ, οι «πράσινοι» κατάφεραν και με άλλες πέντε εκτός έδρας νίκες να εξασφαλίσουν την τέταρτη θέση και να πάνε στα play off της διοργάνωσης με πλεονέκτημα έδρας (19-11 ρεκόρ). Αυτό σίγουρα αποτελεί τεράστια επιτυχία για το σύλλογο, ο οποίος ένιωσε ότι ήρθε η ώρα του να επιστρέψει μετά από πέντε χρόνια σ’ ακόμα ένα Final 4. Ωστόσο η τραγική ειρωνεία ήταν ότι για να βρεθεί στην Πόλη και εκεί που θεωρητικά ανήκει ο Παναθηναϊκός, θα έπρεπε πρώτα να βγάλει έναν δικό του άνθρωπο. Και γιατί δικός του άνθρωπος; Γιατί ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποτελεί τη μισή ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού και έχει συνδεθεί με πολλές κούπες. Έναν από τους καλύτερους προπονητές του μπασκετικού κόσμου στα ευρωπαϊκά δεδομένα.

    Ο Παναθηναϊκός όμως είναι ανεξάρτητος από τον καθένα και έτσι η ζωή δεν τελείωσε στην αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Πλέον τα ηνία του συλλόγου κατέχει ο Τσάβι Πασκουάλ. Ένας άνθρωπος που κλήθηκε περίπου στα μισά της σεζόν να πάρει ένα άκρως ταλαντούχο σύνολο και να το δέσει γιατί δεν ήταν ομάδα. Αυτοί οι παίχτες κατάφεραν όπως είπαμε και πέρασαν στα play off της Euroleague με πλεονέκτημα έδρας. Όμως μήπως κόντρα στην Φενέρ δεν μπορούσαν να πάνε παραπέρα; Όπως αποδείχθηκε βάση των δύο τελευταίων αγώνων ανάμεσα στις δύο ομάδες, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε και δεν μπορεί να χτυπήσει τη Φενέρ. Ποιοτικά η τουρκική ομάδα είναι καλύτερη και παράλληλα χωρίς να έχει προχωρήσει σε εντυπωσιακή χρονιά έχει κατορθώσει να κάνει δύο απανωτά break σε μια ομάδα με 14-1 στη regular season. Πέρα από την ανάλυση των δύο ματς αυτό από μόνο του αναφέρει πολλά.

    Αγωνιστικά το 0-2 έχει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Καμία διαιτησία (ναι στο δεύτερο ματς δεν ήταν καλή), καμία εμφάνιση για σεμινάριο της Φενέρ. Πολύ απλά ο Ζοτς ήξερε τι ήθελε και το πήρε. Ικανός να περικυκλώνει τον αντίπαλο προπονητή με πολλούς τρόπους και ικανός να δίνει συνεχή κίνητρα στους παίχτες του, τότε δεν γίνεται να «ψαρώσει» σ’ ένα γήπεδο που ναι μεν είναι «καυτό» αλλά που ξέρει από άκρη σ’ άκρη. Όσοι ήξεραν πέντε-δέκα πράγματα γύρω από το μπάσκετ δεν περίμεναν τον Ζοτς να έρθει και να χάσει στάνταρ και τα δύο ματς. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ δυνατή ομάδα στην έδρα του αλλά υστερεί σε ορισμένα στοιχεία αγωνιστικά. Κι εκεί ακριβώς χτύπησε ο Σέρβος τον Καταλανό συνάδελφό του.

    Σημείο 1: Στο πρώτο παιχνίδι ο Πασκουάλ προχωράει σ’ ένα πρώτο τακτικό και σοβαρό λάθος. Το ξεκίνημα του Φελντέιν στην αρχική πεντάδα, έδωσε αυτόματα τη δυνατότητα στον Μπογκντάνοβιτς να κινηθεί ύπουλα και αποτελεσματικά. Ο Σέρβος shooting guard χτύπησε την αμυντική αδυναμία του Δομινικανού και βρίσκοντας γρήγορα ρυθμό, ένιωσε καλά σε μια «αρένα» (το ΟΑΚΑ για τους αντιπάλους αρένα είναι) και έτσι δημιούργησε άπειρα προβλήματα στο τριφύλλι. Συνολική ζημιά; 48 πόντους σε δύο ματς και από τη στιγμή που ένιωσε καλά, σκόραρε και μαρκαρισμένα σουτ!

    Σημείο 2: Ο Ομπράντοβιτς παρουσιάστηκε διαβασμένος και στην frontline. Έχοντας στο πρώτο παιχνίδι το δίδυμο Βέσελι-Ούντοχ αλλά βάζοντας μέσα στο παρκέ και τον Κάλινιτς, κατάφερε εύκολα να θωρακίσει την ρακέτα του. Ο Σέρβος ήξερε πολύ καλά ότι οι Σίνγκλετον, Γκιστ, Νίκολς, Γκάμπριελ είναι σοφτ παίχτες και δεν μπορούν να ματσάρουν τους Βέσελι και Ούντοχ, ενώ ο Μπουρούσης δεν μπορεί να παίζει 40 λεπτά. Αποκτώντας εκεί πλεονέκτημα, έπειτα προσανατολίστηκε στο κεφάλαιο «Σίνγκλετον». Βάζοντας μέσα τον Κάλινιτς ουσιαστικά μπλόκαρε τον Αμερικανό του Παναθηναϊκού. Ο Σέρβος είναι ένας παίχτης που μαρκάρει από το 1 έως το 4 αλλά ορισμένες φορές και κοντό 5. Αυτό που είδαμε ήταν να ακολουθεί έξω τον Σίνγκλετον και να μην του δίνει το εύκολο σουτ. Έτσι, ο Σίνγκλετον στο πρώτο παιχνίδι βγήκε εκτός αγώνα και στοίχισε αυτό.

    Σημείο 3: Η Φενέρ ουσιαστικά σ’ αυτά τα δύο παιχνίδια κατάφερε με σκληρή άμυνα αλλά και μεμονωμένους πρωταγωνιστές να πάρει το ματς. Ο Μπογκντάνοβιτς ήταν ο πρώτος που εκτός από τους πόντους του, είχε τη δυνατότητα να βρίσκει mismatch και να δημιουργεί άπειρα προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει παίξει και στα δύο ματς πάνω από 30 λεπτά και αποτελεί κύριο πυλώνα. Δεύτερος είναι ο Κάλινιτς. Ο Σέρβος εκτός από το γεγονός ότι στο πρώτο ματς εξαφάνισε τον Σίνγκλετον, εκτός από το ότι μαρκάρει από το 1-4 αλλά και κοντό 5, έχει τη δυνατότητα (το είδαμε και στα δύο ματς) να στέκεται στις πτέρυγες και με τρίποντα να βάζει μεγάλα σουτ. Πολύ βρώμικη δουλειά γενικότερα ο Σέρβος και κρυφός άσσος από τον Ζοτς. Τρίτος παίχτης ήταν ο Ούντοχ, ο οποίος στο πρώτο ματς επιθετικά δεν έκανε όσα μπορούσε αλλά ήταν πολύ θετικός αμυντικά. Ο Μπουρούσης όσες φορές τον πόσταρε δεν τον κέρδισε, ενώ παράλληλα θωράκιζε τη ρακέτα του. Στο δεύτερο βέβαια ματς ο Ούντοχ κατάφερε να πετύχει και 22 πόντους, μένοντας 34 λεπτά μέσα στο παρκέ και να αποδείξει πόσο σημαντικό γρανάζι είναι στη μηχανή της Φενέρ. Τέταρτος και τελευταίος ήταν ο Ντίξον, ο οποίος με την τρέλα του περισσότερο έμπαινε τις κατάλληλες στιγμές και τελείωνε με σουτ τον Παναθηναϊκό. Συνολικά στα δύο ματς ο Ντίξον αγωνίστηκε 44 λεπτά και πέτυχε 27 πόντους.

    Σημείο 4: Τελευταίο σημείο φυσικά και το άφησα για το τέλος είναι και η αμυντική λειτουργία της Φενέρ. Ο Ομπράντοβιτς διαθέτει μια ομάδα χωρίς ιδιαίτερο βάθος πάγκου και έτσι πηγαίνοντας σ’ ένα ροτέισον από 7 έως 9 παίχτες, τότε για να κερδίσει δεν έφταναν μόνο οι επιθετικές αρετές ορισμένων παιχτών του αλλά και η άμυνα. Ο Σέρβος έχει μάθει να στήνει τις ομάδες του στο παρκέ και αυτές να παίζουν «σκυλίσια» άμυνα. Αυτό είδαμε και από την Φενέρ. Όπως αναφέραμε παραπάνω κυρίως οι Ούντοχ, Βέσελι, Κάλινιτς ανέλαβαν να θωρακίσουν τη ρακέτα τους και από εκεί και πέρα ο Μπογκντάνοβιτς με τα μακριά του χεριά μπορούσε να προσφέρει κι αυτός σημαντικά. Τέλος, ο Σλούκας μπορεί να έμεινε πολύ χαμηλά σε πόντους και στα δύο ματς (συνολικά 5 πόντους), ωστόσο η αμυντική του συμβολή ήταν θετικότατη. Πίεζε πολύ σωστά την πρώτη μπάλα και παράλληλα δεν άφηνε τους αντίπαλους guard ελεύθερους. Έτσι, ο σοβαρός κίνδυνος του Τζέιμς στο πρώτο ματς σταμάτησε να υφίσταται στο δεύτερο μέρος, ενώ στο δεύτερο ματς δεν γινόταν μόνο με τραβηγμένες ενέργειες που συνηθίζει ο Αμερικανός να χάσει το παιχνίδι η Φενέρ, όπως φυσικά κι έγινε.

    Αυτά ήταν ορισμένα από τα σημεία που χτύπησε ο Ομπράντοβιτς τον Πασκουάλ και παρά το γεγονός ότι η ομάδα του κουράστηκε στο δεύτερο ματς από την 3η περίοδο και μετά, δεν επέτρεψε ποτέ στον Παναθηναϊκό να την χτυπήσει και να χάσει το παιχνίδι. Φαινόταν δηλαδή ότι ποιοτικά οι Τούρκοι ήταν καλύτεροι. Φυσικά για να τα λέμε και όλα ο Παναθηναϊκός δεν γνώρισε την ήττα μόνο από το γεγονός ότι ο Ομπράντοβιτς διάβασε πολύ καλά το παιχνίδι αλλά και γιατί σαν ομάδα οι «πράσινοι» είχαν κενά αλλά και γιατί ο Πασκουάλ προχώρησε σε ορισμένα τακτικά λάθη. Πάμε να δούμε από πλευράς γηπεδούχων τι ακριβώς έφταιξε και πήγε στράφι η έδρα για δύο σερί αγώνες.

    Σημείο 1: Σε πρώτο χρόνο ο σχεδιασμός το καλοκαίρι ήταν λάθος διότι ο Παναθηναϊκός στην πορεία της χρονιάς εμφάνισε τρία βασικά κενά, τα οποία και δεν κάλυψε. Το πρώτο είναι ότι πίσω από τον Καλάθη δεν υπάρχει ένας καθαρός χειριστής της μπάλας. Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός παίζει χωρίς δεύτερο point guard, καθώς τόσο οι Τζέιμς και Παππάς που έχουν ανέβει στον «1» είναι περισσότερο combo guard. Δηλαδή παίζουν και στον «1» και στο «2». Από εκεί και πέρα ο Παναθηναϊκός έχει καθαρό θέμα στους ψηλούς του. Αρχικά στο «4» διαθέτει συνολικά τέσσερις παίχτες (πέντε με τον Σίνγκλετον) και κανένας δεν είναι παίχτης που θα πάει σε ποστάρισμα. Με λίγα λόγια κανείς δεν μπορεί να παίξει κοντά στο καλάθι πλην του Γκιστ, ο οποίος μετά τον τραυματισμό του δεν έχει επανέλθει στο 100%. Τέλος, ο Μπουρούσης δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα κι έτσι οι «πράσινοι» στερούνται πολλά σε κάθε ματς. Συνεπώς όλα αυτά τα προβλήματα βγήκαν και με τη Φενέρ.

    Σημείο 2: Στο πρώτο παιχνίδι έχουν γίνει πολλά λάθη τακτικής από τον Τσάβι Πασκουάλ. Η ομάδα παρά το γεγονός ότι μπήκε νωθρά στο παιχνίδι, κατάφερε να πάρει μια διαφορά 16 πόντων στο ημίχρονο. Όταν όμως σταμάτησαν να μπαίνουν τα σουτ, τότε το καθαρό μυαλό έπαψε να υπάρχει. Οι γηπεδούχοι παρά το ταλέντο τους δεν πήγαν σε επιθέσεις με ντράιβ (εύκολα καλάθια ή φάουλ), δεν δοκίμασαν να κυκλοφορήσουν την μπάλα για ελεύθερα σουτ και δεν πέρασαν την μπάλα μέσα στο ζωγραφιστό (Μπουρούσης) μήπως βρουν inside game. Εγκλωβίστηκαν έτσι στα άστοχα σουτ κι έχασαν το μομέντουμ του αγώνα κι έπειτα και τον ίδιο τον αγώνα. Τέλος, ένα ακόμα λάθος ήταν και το γεγονός ότι δεν σημάδεψαν τον φορτωμένο με φάουλ Μπογκντάνοβιτς, ο οποίος έμενε στο παιχνίδι και σκόραρε συνεχώς. Στον δεύτερο αγώνα ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, έβγαζε περισσότερη ενέργεια αλλά στο τέλος έδειξε και πάλι ότι δεν διαθέτει την ποιότητα και το σύνολο της Φενέρ. Κακές επιλογές τα τραβηγμένα τρίποντα των Ρίβερς, Φελντέιν και κάκιστες οι ενέργειες του Τζέιμς να μονοπωλεί τις επιθέσεις και να αστοχεί. Έτσι, η Φενέρ πέρασε μπροστά με 68-69 και στην πορεία διαμόρφωσε το 75-80.

    Σημείο 3: Γενικότερα ο Παναθηναϊκός δεν φάνηκε διαβασμένος και στην πορεία των παιχνιδιών δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί και να αλλάξει τα δεδομένα. Ο Μπογκντάνοβιτς από το πρώτο ματς είχε δείξει απειλητικά σημάδια και δεν άλλαξε τίποτα ούτε στο δεύτερο. Ο Κάλινιτς έκανε όλη την βρώμικη δουλειά σε συνεχόμενα ματς, με τον Παναθηναϊκό να μην βρίσκει απάντηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σέρβος πέτυχε 16 και 7 πόντους ενώ γενικότερα έχει συμβάλλει αμυντικά. Έπειτα ο Ούντοχ στο δεύτερο ματς έδειξε την υπεροχή του και αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν το περίμενε ο Πασκουάλ. Κι όμως ούτε κι εκεί καμία αντίδραση, με τον Αμερικανό center να στήνει πάρτι. Μέσα σ’ αυτούς μπαίνει και ο Ντίξον, ο οποίος έκανε βρώμικη δουλειά επιθετικά με τον Παναθηναϊκό να μην βρίσκει απάντηση. Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι η καλύτερη άμυνα της regular season στην Euroleague κατάφερε να δεχθεί συνολικά 151 πόντους, 48 από τον Μπογκντάνοβιτς και 30 από τον Ούντοχ! Αυτό φανερώνει ότι ο Παναθηναϊκός έχασε γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει άμυνα, κάτι που η Φενέρ το έπραξε.

    Πλέον το 0-2 σίγουρα δίνει ένα τεράστιο προβάδισμα στη Φενέρ και κατά 90% οι Τούρκοι έχουν βρεθεί στο Final 4 της Πόλης. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός οφείλει να παλέψει αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να κάνει την ολική ανατροπή και να περάσει. Θα μιλάμε για θαύμα και κάτι τέτοιο δεν γίνεται συχνά σε τόσο υψηλό επίπεδο. Το βασικό ωστόσο είναι να μείνει ένας σταθερός κορμός και να βελτιωθεί με κινήσεις η ομάδα γιατί η ζωή δεν τελειώνει σε μια αποτυχία. Τα λάθη όταν τα αξιοποιείς είναι ο καλύτερος δάσκαλός σου!

    0 0 Ψήφοι
    Article Rating
    Subscribe
    Notify of
    guest
    0 Comments
    Inline Feedbacks
    Δείτε όλα τα ασχόλια