Το έβδομο σημάδι

    Άλλη μια χρονιά, αυτή η ομάδα, αυτή η παρέα, αυτή η εγγύηση πού ακούει στο όνομα οικογένεια Γιαννακόπουλου, μας δωρίζει απλόχερα χαρές μέσα σε έναν κυκεώνα προβλημάτων πού έχουμε όλοι μας. Το φετινό ταξίδι στην κανονική διάρκεια της Ευρωλίγκας δεν ήταν σαν τα προηγούμενα χρόνια. Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.

    Έμοιαζε πιο πολύ με το ταξίδι του Οδυσσέα πού περιπλανήθηκε σε διάφορες συμπληγάδες, μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη του, ή μάλλον καλύτερα πλησιάζοντας στην Ιθάκη του γιατί στην προκειμένη περίπτωση Ιθάκη φέτος,είναι η χώρα των Βάσκων. Φέτος πού στα 100 χρόνια του μπασκετικού τμήματος πού όλοι ευελπιστούμε ότι μετά από 7 χρόνια απουσίας θα ραφτεί την 7η μέρα της εβδομάδας, το έβδομο αστέρι στην φανέλα μας, μια χρονιά πού πέρα από τα αγωνιστικά, σημαδεύτηκε από τον θάνατο, των τριών φυσικών ηγητόρων του συλλόγου, του Κώστα, του Παύλου και εσχάτως του Θανάση. Αλλά η Νέμεσις υπάρχει και στο πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου βρίσκει την καταλληλότερη έκφραση, πού έχοντας την οξυδέρκεια του πατέρα του, έκανε την κίνηση ρουά μάτ μεσούσης της περιόδου. Αλλά άς πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Η χρονιά φέτος ξεκίνησε με προσδοκίες για κάτι καλύτερο, για κάτι παραπάνω, αυτό ήταν το προσωπικό στοίχημα του σενιόρ Πασκουάλ πού έχοντας το απόλυτο στο εσωτερικό, έπρεπε επιτέλους να κάνει το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη έχοντας ένα μίς μάτς, δύο χρονιών πού ναι μεν, για τους επικριτές του, περιείχε αποκλεισμούς με πλεονέκτημα έδρας για την ομάδα, αλλά δε για τους υποστηρικτές του, αυτοί οι αποκλεισμοί προήλθαν από τις ομάδες, πού αργότερα κατέκτησαν τον ευρωπαικό τίτλο. Κάπου εκεί ξεκίνησε το ταξίδι.

    Μέχρι τις 14 του Δεκέμβρη και τον εντός έδρας αγώνα με την Νταρουσάφακα, έβλεπες ένα έργο πού το έβλεπες συνεχώς σε επανάληψη, τα χρόνια της παρουσίας του σενιόρ Τσάβι στον πάγκο του Παναθηναικού. Αργές επιθέσεις, προβλέψιμες, μέτρια άμυνα, καλή εντός έδρας παρουσία μέν αλλά κάκιστη εκτός, χωρίς καμία μεγάλη νίκη μακριά από το ΟΑΚΑ,γενικά ένα ξεζουμισμένο φαγητό. Αλλά το κυριότερο δεν ήταν αυτό αλλά κάτι πού και ένα μικρό παιδί θα αντιλαμβανόταν παρακολουθώντας καθημερινά το ρεπορτάζ της ομάδας. Ψυχολογία μηδέν, άδειες ψυχές στα αποδυτήρια, παίκτες πού τους έλειπε όχι κάτι αγωνιστικά ή σε θέματα διοίκησης, αλλά ρε άνθρωπε ένας καλός λόγος, ένα πάρε ρε Γιάννη πάμε ρε Ίαν πάμε ρε Τζείμς, μια ανθρώπινη ζεστασιά, ένα σκίρτημα ψυχής. Κι αυτό φρόντισε να το μετουσιώσει ένας 88χρόνος έφηβος και ο τεράστιος ανηψιός του μετά τους αγώνες, με την Νταρουσάφακα ο πρώτος,και το μάτς με την ρεάλ στην Μαδρίτη ο δεύτερος.

    Η λύση τελικά ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και λεγόταν Ρίκ Πιτίνο. Είχα πεί τότε και κάποιοι με είχαν ειρωνευτεί, ότι ο πρόεδρος έφερε τον Ντομινίκ Ουίλκινς του πάγκου. Τα αποτελέσματα άν εξαιρέσουμε το παρθενικό του μάτς στο ΟΑΚΑ με την ΤΣΣΚΑ, δεν ήταν άμεσα αλλά αυτό ήταν το λιγότερο και αναφέρομαι στο αγωνιστικό. Το κυριότερο ήταν να αντιστραφεί το κλίμα εντός των πυλών, εντός των ψυχών των παικτών. Τα αγωνιστικά αργά ή γρήγορα θα ερχόντουσαν, άλλα πράγματα προείχαν. Ξαφνικά τα αποδυτήρια απέκτησαν νόημα περιεχόμενο λόγο ύπαρξης και αυτό μόνο ένας γουίνερ μπορούσε να το μεταφέρει. Κι αυτό έκανε απλόχερα ο κόουτς Πιτίνο.

    Ξαναέκανε πολεμιστές αυτούς τους παίκτες, τους έκανε να πιστέψουν, να οραματιστούν, να αδράξουν την μέρα,να ξανανιώσουν σημαντικοί. Και άν στο ταξίδι προέκυψαν συμπληγάδες πέτρες, σκύλες και χάρυβδες ο τελικός προορισμός πού ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, θα περιέχει ένα νόστημον ήμαρ, ομηρικά μία γλυκιά επιστροφή. Δεν ξέρω τί θα γίνει στην σειρά των αγώνων με την ρεάλ ή αργότερα άν περάσουμε στο φάιναλ φόρ, γιατί θεωρώ ακλόνητο φαβορί την φενέρ του δικού μας Ζέλικο, αλλά η κατάθεση μου είναι ότι ο μεγάλος ο τεράστιος Παναθηναικός του μπάσκετ, επέστρεψε για τα καλά, στο ευρωπαικό γίγνεσθαι και θα μας ταξιδέψει για τα επόμενα χρόνια για τα καλά στις θάλασσες της Ευρωλίγκας…

    Μείνετε εδώ.. τα καλύτερα έρχονται…