Το νερό στο κρασί του Γιοβάνοβιτς και ο Αταμάν που θύμισε (θου, Κύριε…) «Ζοτς»

Ο Νίκος Μποζιονέλος σχολιάζει, με τον δικό του τρόπο, τις «πράσινες» νίκες σε Μονακό και Βόλο.

Η αλήθεια είναι πως προτίμησα, από το να κατέβω στον όροφο που έχω το προσωπικό μου γραφείο στο σπίτι και να βλέπω παράλληλα τα ματς στο Μονακό και στο… Μονακό της Ελλάδος (κατά Μπέον), τον Βόλο, να αράξω στο σαλόνι παρουσία μονάχα μιας οθόνης.

For the record, έχω 8. Καμία αίθουσα VAR δεν συγκρίνεται με αυτό (χεχε!).

Η κρίσιμη ώρα ήταν στις 19:59 της Τετάρτης: μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Έχοντας δει, συγκεντρωμένος, την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, παρέμεινα εκεί. Είχε κάνει φάσεις, είχε (ξανά μανά) χάσει φάσεις, το σενάριο τύπου Άρη ή Μακάμπι ή Ατρόμητου επανερχόταν. Ακριβώς πάνω εκεί που ο καλός μας Ιβάν αποφάσισε να αλλάξει… μυαλά – και το γράφω με αγάπη. Ο Σέρβος, αυτός ο καταπληκτικός άνθρωπος και πολύ καλός προπονητής (με τις γνωστές του εμμονές) κοίταξε τον πάγκο και αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να βάλει νερό στο κρασί του. Τι έχει αυτό το… κρασί μέσα, ουδείς έχει πολυκαταλάβει αλλά έπρεπε (εδώ και καιρό, όχι χθες…) το ρόστερ να ανοίξει.

Στο 62’ μπήκαν ο Ζέκα και ο Γερεμέγεφ. Φορ μέσα, πιο… φορ περιοχής από τον Ιωαννίδη, χωρίς ο Φώτης να βγει: απλά άλλαξε θέση. Ένα χαμόγελο έσκασε μέσα μου βλέποντας τον Γιοβάνοβιτς να δοκιμάζει τον Ιωαννίδη πιο πίσω, κάτι που τούτη εδώ η στήλη είχε αναφέρει επανειλημμένως.

Γκολ ο Γερεμέγεφ με το πρώτο άνοιγμα. Στο 64’. Το ματς, κακά τα ψέματα, δύσκολα γυρίζει. Στο… καπάκι, κεφαλιά Αράο από σέντρα-αλφάδι του Μπέρναρ, πάπαλα. Τελείωσε.

Είχε… και γλυκό

Όχι, ψέματα. Είχε… και γλυκό: γκολάρα Γερεμέγεφ στο 72’. Μέσα σε δέκα, ούτε καν 11, λεπτά παρουσία του Σουηδού στο τερέν και είδες άλλο παιχνίδι. Είναι ένας παίκτης με εξαιρετικά τελειώματα, είναι από τους πλέον αδικημένους (όχι απλά φέτος, γενικά τα τελευταία χρόνια…) και… απάντησε στον προπονητή του: «Ναι, βάλε με και θα δεις». Απάντησε, επί του πρακτέου.

Αποστολή, στον Βόλο, εξελετέσθη και με άλλους από τη… ναφθαλίνη να παίρνουν χρόνο συμμετοχής: ο Κλαϊνχάισλερ και ο Τσοκάι. Και τους έχουμε, και μπάλα ξέρουν, γιατί τόσο καιρό να μην έχουν αγωνιστεί κατιτίς παραπάνω ώστε χθες στον Βόλο να είναι βασικοί, για να ανασάνουν και οι υπόλοιποι.

Στα θετικά, κοντολογίς, δεν είναι τόσο τα γκολ και η παρουσία του… Αλέκου του Γερεμέγεφ, όσο ότι ο Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να αντιμετωπίσει (θαρραλέα…) την ανασφάλειά του και να κάνει ένα βήμα πίσω. Που ήταν, για την ομάδα, ένα βήμα μπροστά.

Η βραδιά όμως είχε και… γλυκό. Στο Μονακό. Πάνω που ήθελες να σπάσεις την τηλεόραση (θυμίζω ότι η φετινή πορεία του «εξάστερου» στην Ευρωλίγκα μου έχει κοστίσει ήδη ένα τηλεκοντρόλ και ένα σημάδι στον τοίχο) o Εργκίν Αταμάν θύμισε σε άπαντες γιατί είναι top class coach.

Ο Αταμάν θύμισε (θου, Κύριε…) Ομπράντοβιτς

Όχι, ο Ελι Οκόμπο με την ηλίθια βολή 2,5 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος δεν χάρισε καμία νίκη σε κανένα Παναθηναϊκό. Η νίκη θα είχε κριθεί νωρίτερα αν στο χείριστο τρίτο δεκάλεπτο έμπαινε ένα, άντε δύο, από τα 6-7 χαμένα τρίποντα με σουτ από αμαρκάριστους παίκτες και σε καλή θέση: η αστοχία ήταν ανησυχητική και το ματς έδειχνε να ξεφεύγει: 12 πόντους πίσω, 6 λεπτά ακόμη, γυρίζει;

Η ερώτηση αφορούσε στον Αταμάν και ο Τούρκος απάντησε στον… chaser με μαεστρικές κινήσεις.

Όσοι προσέξατε ή καταλάβατε τις οδηγίες του Τούρκου στο μπλοκάκι, στο τάιμ άουτ πριν το τέλος, ήταν προφανές: κινήσεις για να ελευθερωθεί ο Γκριγκόνις: ούτε Ναν, ούτε Γκραντ, ούτε Σλούκας. Ούτε καν δίποντο: το πλάνο όριζε «τρίποντο και νίκη». Σχωράτε με αλλά θύμισε… Ομπράντοβιτς η εν λόγω τακτική!

Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε από το -15 επειδή το πίστεψε, επειδή κέρδισε το ματς με την επίθεσή του (με 35 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο, 90-91 από 67-56!) και όχι με την άμυνά του, επειδή ο Κέντρικ Ναν εξελίσσεται στον πλέον κομβικό παίκτη του παρκέ, επειδή ο Βιλντόσα ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό και επειδή όταν ο Σλούκας πάει να βγάλει ασίστ, δεν υπάρχει όμοιός του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερις. Ευχαριστούμε, κόουτς Μπαρτζώκα…

More than a win

Ήταν, ως λένε και στο ΝΒΑ, «more than a win»: κάτι περισσότερο από μια νίκη. Ήταν νίκη χαρακτήρα, ήταν διπλό που έκλεισε στόματα και έδωσε απαντήσεις, ήταν από τις επιτυχίες που εκτινάσσουν την ψυχολογία στα ύψη.

Επόμενος σταθμός το Μιλάνο, βράδυ Παρασκευής. Αν τούτη η διαβολοβδομάδα ολοκληρωθεί με δύο νίκες, και δη εκτός έδρας, και μάλιστα σε τόσο δύσκολες έδρες, το turning point που αναζητούσε ο «εξάστερος» θα έχει γίνει πράξη. Και θα χειροκροτηθεί σε  κατάμεστο γήπεδο, λίγα 24ωρα πριν την αλλαγή του έτους, με τον Ερυθρό Αστέρα φιλοξενούμενο στο Κολοσσαίο του ΟΑΚΑ ωσάν άλλος μελλοθάνατος…

Και, μην ξεχαστούμε: οι διαιτησίες στην Euroleague συνεχίζουν να είναι γελοίες. Το βίωσε στο πετσί του και ο Ολυμπιακός προχθές στην Μπολόνια, το βίωσε και ο Παναθηναϊκός στο Μονακό: δεν δίνεται το φάουλ πάνω στον Ναν, στην αντεπίθεση τρεις βολές στον Τζέιμς (ενώ ήταν δύο) και δεν δόθηκε και το φάουλ στο buzzer beater τρίποντο του Γκριγκόνις. Αστειότητες!

ΥΓ1. Μπήκα, κι εγώ, στο Threads. Θα με βρείτε ΕΔΩ.

ΥΓ2. Αν είσαι socialιστής, τα λέμε και από το Facebook, το Instagram αλλά και το Twitter.