By 
Ήταν ένα πραγματικά “ακατάρριπτο βουνό” και ο Απόστολος Μιχαηλίδης μέσα από αυτό το άρθρο μας επαναφέρει στην εποχή όπου η εστία του Παναθηναϊκού την φύλαγε ο καλύτερος ξένος τερματοφύλακας που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα, ο Γιόσεφ Βάντσικ.
Ήταν το 1990 όταν ο Παναθηναϊκός απέκτησε από την Gornik Zabrze τον 27χρονο τότε πανύψηλο τερματοφύλακα (ύψος 1.98), τον Βάντσικ. Εδώ να σημειώσουμε πως η προηγούμενη ομάδα του Βάντσικ πριν την Gornik Zabrze ήταν η Ruch Chorzów, η ίδια ομάδα απ’ όπου οι πράσινοι είχαν αποκτήσει έναν άλλον Πολωνό θρύλο, λίγο καιρό πριν, τον Κριστόφ Βαζέχα. Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας που δεν είναι άλλο από το “Βουνό”, χαρακτηρισμός που ασφαλώς αναφέρεται στον Βάντσικ και του τον είχαν δώσει οι φίλαθλοι της ομάδας εξαιτίας του πολύ ύψους που διέθετε. Ο Πολωνός Goalkeeper όπου αγωνίστηκε και για 10 χρόνια (1985-1995) με την Εθνική Πολωνίας κάνοντας 52 εμφανίσεις, “σημάδεψε” μια νέα εποχή για το Παναθηναϊκό που έμελλε να ναι και μία από τις πιο χρυσές της ιστορίας του. Ασφαλώς η μεγαλύτερη επιτυχία μακράν που κατάφερε η ομάδα των πρασίνων τότε είναι η συμμετοχή στα ημιτελικά του Champions League την περίοδο 1995/96 όταν αποκλείστηκε από τον Άγιαξ νικώντας τον μάλιστα στο πρώτο παιχνίδι με 0-1 μέσα στο σπίτι του με γκολ του Βαζέχα, όμως παρόλο που οι περισσότεροι θυμούνται εκείνο το γκολ ως το μοναδικό γεγονός που συνέβη εκείνο το βράδυ στο Άμστερνταμ πρέπει να πούμε πως αν δεν ήταν οι εκπληκτικές αποκρούσεις του Βάντσικ σε αρκετές φάσεις, σίγουρα ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε φέρει κάποιο διαφορετικό αποτέλεσμα από ήττα με η χωρίς το γκολ του Βαζέχα. Εκτός όμως από την μεγάλη εκείνη επιτυχία που ανάλογη στο Champions League δεν επανέλαβε η ξεπέρασε ποτέ ο Παναθηναϊκός (Μιλώντας μόνο για Champions League και όχι για Κύπελλο Πρωταθλητριών), ο Βάντσικ αγωνιζόμενος μια δεκαετία σχεδόν με τα πράσινα (1990-1999) πρόλαβε να κατακτήσει 3 πρωταθλήματα (1991, 1995, 1996), 4 Κύπελλα (1991, 1993, 1994, 1995) και δύο Σουπερ Καπ Ελλάδος (1993, 1995). Ήταν μέσα σε ένα εκπληκτικό σύνολο που διέθεταν τότε οι Πράσινοι και αυτό είναι δεδομένο, όμως βοήθησε τα μέγιστα την ομάδα σε όλα αυτά που εκείνη πέτυχε, δημιουργώντας πάντα τεράστιο πρόβλημα στους αντίπαλους επιθετικούς στο πως θα καταφέρουν να τον νικήσουν. Φεύγοντας από το Παναθηναϊκό ουσιαστικά τερμάτισε την καριέρα του πηγαίνοντας απλά για ένα χρόνο στον Απόλλων Σμύρνης χωρίς κάτι όμως ιδιαίτερο να κατορθώσει και μετά έκλεισε οριστικά τη καριέρα του την επόμενη χρονιά στον Αθηναϊκό όπου αγωνίστηκε μόνο για 6 παιχνίδια.
Όχι μόνο για αυτά που κατέκτησε, όχι μόνο για τις πορείες που έκανε, όχι μόνο για το ότι ήταν ο καλύτερος ξένος τερματοφύλακας που ήρθε ποτέ στην χώρα μας, αλλά και για το ήθος του και τον σεβασμό που διέθετε προς συμπαίκτες και αντιπάλους ο Γιόσεφ Βάντσικ έμεινε αναντικατάστατος και μπορεί με τη φυγή του Πολωνού να βγήκε από τον “πάγο” που είχε μείνει για σχεδόν μία δεκαετία ο Αντώνης Νικοπολίδης και μπορεί να ήταν σίγουρα ένας τρομερά αξιόλογος τερματοφύλακας, όμως ούτε καν αυτός μπόρεσε να αντικαταστήσει ολοσχερώς το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε το “Βουνό”, όπως και κανένας άλλος τερματοφύλακας μεταγενέστερα. Το αν ποτέ ο Παναθηναϊκός θα αποκτήσει κάποιο ανάλογο τέρμα, προσωπικά πιστεύω πολύ δύσκολα στην επόμενη δεκαετία τουλάχιστον, αλλά σίγουρα ο χρόνος θα τα δείξει όλα.
