Συνέντευξη Τσαρτσαρή 3ο μέρος: «Διαμαντίδης, ο ταπεινότερος των Βασιλέων»

Μετά το 1ο και το 2ο μέρος της συνέντευξης του Κώστα Τσαρτσαρή στο Prasinoforos.gr και τον Βασίλη Ντούτση σας παρουσιάζουμε το 3ο μέρος όπου ο «Τσάρι» μιλάει για τα πρώτα του μπασκετικά ερεθίσματα, τον Νίκο Γκάλη, το πρότυπο του από το NBA, την Εθνική ομάδα, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ενώ για το τέλος σχολίαζει με λίγες λέξεις ανθρώπους έχουν αφήσει το στίγμα τους στο χώρο του μπάσκετ.

Επιμέλεια συνέντευξης: Βασίλης Ντούτσης

Ποιά ήταν τα πρώτα σου μπασκετικά ερεθίσματα;

«Μπασκετικά ερεθίσματα.. ναί.. Άρης. Το να βλέπουμε τα ευρωπαικά παιχνίδια του Άρη στην τηλεόραση ήταν το πρώτο ερέθισμα και συνέπεσε μαζί με το έπος της εθνικής το 87, αυτό ήταν η απαρχή όλων ξεκάθαρα».

Κώστα το θυμάσαι;

«Θυμάμαι λίγα πράγματα από το παιχνίδι, θυμάμαι όμως που βγήκαμε όλοι στους δρόμους στην Βέροια, ήταν σαν διαδήλωση του Πασόκ χαχα (γέλια). Τέτοια κατάσταση ήταν κι αυτό ήταν για μένα ένα κλίκ, δεν ασχολήθηκα άμεσα αλλά υπήρχε στις αλάνες υπήρχε πλέον κι αυτό, όλοι είδαμε τότε το μπάσκετ με άλλο μάτι. Άλλωστε τότε άρχισαν να φυτρώνουν κι οι μπασκέτες σαν μανιτάρια. Βέβαια το 87 υπόψιν δεν ήταν προιόν παρθενογέννησης έτσι υπήρχαν υποδομές, απλώς τότε έγινε η έκρηξη».

Ποιά είναι η γνώμη σου Κώστα για τον Νίκο Γκάλη;

«Κοίταξε πρίν τον Γκάλη υπήρχε μπασκετμπολίστας πρότυπο; Κανένας δεν το κατάφερε. Ούτε ο Στήβ Γιατζόγλου, ούτε ο Απόστολος Κόντος, ούτε ο Κορωναίος, ούτε ο Κολοκυθάς, που ήταν δεν λέω τεράστιοι παίκτες, αλλά ξέρεις κάτι; Ήταν και άλλες εποχές, δεν υπήρχε εικόνα, δεν υπήρχε το ένα δεν υπήρχε το άλλο. Ο Γκάλης ήταν εκείνο το μπάμ, ήταν η προσωποποίηση του θαύματος, είναι κι αυτό μάρκετινγκ έτσι; της εποχής αλλά είναι πιο ελκυστικό. Ε ο Γκάλης το είχε αυτό σε πανευρωπαικό επίπεδο για να μην πώ παγκοσμίως, κάτι που δεν είχε κάνει κανένας Έλληνας ώς τότε. Άλλωστε πιστεύω ότι ο Γκάλης ακόμα και με αυτό το ύψος θα μπορούσε να παίξει στο ΝΒΑ.  Πάντως για να σου λυθεί η απορροία εμένα το δικό μου πρότυπο ώς παίκτης δεν ήταν ο Γκάλης αλλά ο Βράνκοβιτς ακόμα από την εποχή που έπαιζε στον Άρη. Μού άρεσε ο τρόπος που έπαιζε, το πάθος που έβγαζε στο γήπεδο, άλλωστε επειδή και στο σχολείο μου με είχαν ταυτίσει με εκείνον γιατί ήμουν ο πιο ψηλός, και στα παιχνίδια ήμουν αυτός που μοίραζε τάπες, έπαιρνα τα ρημπάουντ, κατάλαβες».

Από το ΝΒΑ είχες κάποιο πρότυπο;

«Μάικλ Τζόρνταν ξεκάθαρα. Πολλά χρόνια ειδικά στα 90s που ήταν και στα καλύτερα του χρόνια, αυτός και όλοι οι άλλοι πίσω μακρυά, αλλά στην πορεία βλέποντας και άλλους θρύλους της εποχής, νομίζω κι ο Λάρυ Μπέρντ ήταν και ένας άλλος παίκτης που με εντυπωσίαζε παρόλο που δεν τον έζησα πολύ εγώ».

Πάμε πάλι λίγο στην εθνική ομάδα. Τί θεωρείς ότι λείπει από την εθνική ομάδα που ενώ έχει καλούς παίκτες απέχει από τις επιτυχίες;

«Νομίζω ίσως οι ρόλοι στην εθνική ομάδα να έχουν μπερδευτεί λιγάκι, μοιάζουν να μην είναι διακριτοί οι ρόλοι, δεν ξέρω για ποιό λόγο ίσως συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν πολλοί καλοί έλληνες παίκτες και ίσως αυτό είναι ένα πρόβλημα, δηλαδή δεν μπορούν να βάλουν πιο κάτω το εγώ τους από το εμείς για το καλό του συνόλου. Έν μέρει το καταλαβαίνω γιατί είναι δύσκολο μέσα σε ένα μήνα να δέσουν να γίνουν σύνολο. Από κεί και πέρα είναι και θέμα τύχης καμιά φορά έτσι; Κάποιοι τραυματισμοί, κάποιες κακοτυχίες συμβαίνουν, κάποια μάτς που δεν σου βγαίνουν που είναι σημαντικά, κομβικά».

Η άποψη σου για τον προπονητή Παναγιώτη Γιαννάκη; Και πώς τον έζησες τον Παναγιώτη Γιαννάκη;

«Κοίτα ο κόουτς Γιαννάκης πέραν των τεχνικών ικανοτήτων, γνώσεων που έχει, είναι αυτό που σε εμπνέει, δεν χρειάζεται να πούμε πώς εμπνέει αλλά εμπνέει ο άνθρωπος. Έχει ζήσει τόσα πολλά, είναι άνθρωπος που ώς παίκτης μεγαλώσαμε εμείς ώς γενιά, πολλές φορές έλεγε πράγματα άσχετα με το μπάσκετ αλλά φέρναν το αποτέλεσμα που ήθελε ψυχολογικά, έτσι για να προετοιμάσει την ομάδα από πρίν. Μπορεί να μην έλεγε παίξτε το ένα ή το άλλο, αλλά έλεγε πράγματα προετοιμασίας λίγο του μυαλού..Ενδιάμεση ερώτηση..Επηρέαζε δηλαδή το θυμικό σας; Ναί ναί κάπως έτσι κάπως έτσι».

Θεωρείς ότι θα ήταν ιδανική λύση για τον πάγκο της εθνικής ενόψει Ευρωμπάσκετ 2017;

«Ναί νομίζω ειναι από τους ανθρώπους που έχει συνδυαστεί το όνομα του και η παρουσία του, στους πάγκους, ξέρει πώς να χειριστεί αυτούς τους δύο μήνες, γιατί είναι ιδιαίτεροι αυτοί οι δύο μήνες κάθε καλοκαίρι, δεν είναι μια σαιζόν ή δέκα μήνες που μπορείς να διορθωσεις πράγματα, να βάλεις πράγματα, στους δύο μήνες είναι δύσκολα, αλλά ο κόουτς Γιαννάκης είναι καλό διαχειριστής προσωπικοτήτων, προφανώς και κάποιες άλλες λύσεις να είναι ικανές, αλλά επειδή έχω ζήσει τον κύριο Γιαννάκη νομίζω ότι είναι ένας άνθρωπος σωστός γι αυτή την θεση».

Πώς νιώθεις ώς προπονητής των ακαδημιών του Παναθηναϊκού τώρα;

«Είναι κάτι πρωτόγνωρο γιατί όντας πάντα άνθρωπος με το σορτσάκι τώρα βρίσκομαι έξω με το κοστούμι εκτός των εισαγωγικών (γέλια). Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί είναι πολύ όμορφη η παραγωγική διαδικασία, το να βλέπεις τα παιδάκια να σε κοιτάνε στα μάτια, να ρουφήξουν οτιδήποτε τους πείς. Και είναι αθώα όλα αγνά είναι το κάτι άλλο που δεν το είχα ζήσει».

Εσύ Κώστα τί ακριβώς κάνεις;

«Εγώ κάνω personal training, έρχονται παιδιά είτε της ακαδημίας, είτε εξωσχολικά και κάνουμε εξτρά προπόνηση σε επιμέρους θέματα μόνο μπάσκετ».

Πάμε σε μία τεχνική ερώτηση. Θεωρείς ότι ο προπονητής των παίδων, των εφήβων πρέπει να έχει την οξυδέρκεια να ετοιμάσει τον παίκτη για να μάθει τον ρόλο του όταν γίνει άντρας; Όταν ενηληκιωθεί παικτικά ή πρέπει κάθε πράγμα στον καιρό του;

«Είναι δύσκολη ερώτηση αλλά θα σου απαντήσω. Έχω εγώ ένα παιδί στα 14 του 2.01 ύψος σε ποιά ομάδα παίζει; έχει άλλους δίμετρους γύρω του;ή οι υπόλοιποι είναι 1.70-1.80; θα βάλεις το πιό ψηλό σου να παίζει πλέι μέικερ και τον κοντό σου στο 5; Εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι κουτό και κουλό.Οπότε παίζει ρόλο κι αυτό, σε ποιά ομάδα είναι. Από κεί και πέρα βλέπεις και κάποια προσόντα, ούτως ή άλλως υπάρχουν κανονισμοί που λένε π.χ μέχρι τα 13 όλα τα παιδιά πρέπει να παίζουν σε όλες τις θέσεις, να παίρνουν ρημπάουντ, να κατεβάζουν μπάλα, κάποιοι βέβαια τον καταπατούν αυτόν τον κανόνα αλλά πρέπει στα παιδιά όλα τα εφόδια όπως εγώ λέω σε κάποιους ψηλούς να μην παίζουνε πλάτη, μ αρέσει να τους βλέπω να παίζουνε πρόσωπο όπως έπαιζα κι εγώ. Θεωρώ ότι το μπάσκετ πάει πρός αυτό το κομμάτι».

Πές σου την άποψη σου για την ονοματοδοσία του οακα σε Νίκος Γκάλης; Την κάνω σε όλους αυτήν την ερώτηση.

«Οπωσδήποτε αυτός ο άνθρωπος χρειαζότανε μια τιμή όπως του άρμοζε έτσι αντικειμενικά γιατί αυτός έδωσε ώθηση σε όλους μας, μας έβαλε μέσα στον χώρο αυτό, κακά τα ψέμματα, πολύ σωστά πήρε το όνομα του Αλεξανδρείου και θεωρώ πολύ σωστά πήρε και το ΟΑΚΑ αυτό το όνομα, γιατί είναι το γήπεδο στολίδι όλης της Ελλάδας».

Λοιπόν κλείνοντας θα κάνουμε το εξής.Θα σου λέω ένα όνομα και θα μού λές μια λέξη ή μια φράση για το τί είναι για σένα,τί σημαίνει για τον Κώστα Τσαρτσαρη το κάθε όνομα.

Δημήτρης Διαμαντίδης: «Ο ταπεινότερος των Βασιλέων»

Μάικ Μπατίστ: «Ο καλύτερος σέντερ ever μακράν»

Φραγκίσκος Αλβέρτης: «Αρχηγός»

Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: «Τρελός και εξαιρετικά ταλαντούχος σε όλα»

Βασίλης Σπανούλης: «Ηγέτης»

Παύλος Γιαννακόπουλος: «Ο πρώτος πατέρας μου»

Θανάσης Γιαννακόπουλος: «Ο δεύτερος πατέρας μου»

Δημήτρης Γιαννακόπουλος: «Αναμορφωτής σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή»

Τάσσος Στεφάνου: «Άγιος άνθρωπος»

Μάνος Παπαδόπουλος: «Το Α και το Ω της ομάδας μπάσκετ»

Γιώργος Βασιλακόπουλος: «Το Α και το Ω όλου του ελληνικού μπάσκετ»

Ντέγιαν Τομάσεβιτς: «Σέντερ-θρύλος πραγματικά»

Δημήτρης Ιτούδης: «Ανερχόμενος σούπερ στάρ της προπονητικής»

Μιχάλης Κακιούζης: «Εξαιρετικός συμπαίκτης»

Θοδωρής Παπαλουκάς: «Ο εξυπνότερος όλων»

Νίκος Ζήσης: «Ο πιο υποτιμημένος στάρ»

Αργύρης Πεδουλάκης: «Του χρωστάω τουλάχιστον τα μισά από όσα έκανα στο μπάσκετ»

Γιώργος Καλαιτζής που τον βρήκαμε όπως ερχόμασταν για την συνέντευξη: «Κι αυτός πολύ υποτιμημένος αλλά από τα λίγα πραγματικά πόιντ γκάρντ που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ»

Λίνα Τσαρτσαρή: «Ο άνθρωπος μου»