Ως πότε θα χύνεται αθώο αίμα για τις… εταιρείες;

    Χθες το βράδυ στη Θεσσαλονίκη συνέβη άλλο ένα τραγικό οπαδικό περιστατικό. Ένα 19χρονο παιδί, φίλος του Άρη, έχασε τη ζωή του από την άνανδρη επίθεση ενός οπαδού άλλης ομάδας, ενώ οι δύο φίλοι του τη… γλίτωσαν με τραυματισμούς. Ως πότε θα χύνεται αθώο αίμα από την ηλιθιότητα ορισμένων ανεγκέφαλων; Γράφει ο Χάρης Χαμακιώτης.

    Οι περιπτώσεις τραυματισμών για οπαδικούς λόγους είναι αμέτρητες. Ακόμη και ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι ενεργοί στο οπαδικό κίνημα, δεν ανήκουν σε κάποιο σύνδεσμο, δε συμμετείχαν σε επεισόδια ή «ραντεβού». Έτυχε απλά να πέσουν πάνω σε μερικούς ανεγκέφαλους -το λιγότερο που μπορώ να πω-, οι οποίοι τους επιτέθηκαν επειδή φορούσαν μπλούζα της ομάδας που αγαπάνε ή απάντησαν… λάθος στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι;».

    Τα ξημερώματα της 1ης Φεβρουαρίου 2022 προστέθηκε ακόμη ένας άδικος θάνατος που θα «στοιχειώνει» για πολλά χρόνια το οπαδικό κίνημα, όπως και όσοι έχουν συμβεί μέχρι τώρα. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι ο φίλαθλος του Εθνικού, Κώστας Κατσούλης, τον οποίον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου οπαδοί του Ηροδότου το 2014. Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετά ακόμη παραδείγματα…

    Πότε, όμως, θα σταματήσει όλο αυτό; Είναι δυνατόν να σταματήσει; Η ελληνική κοινωνία όσο πάει απογοητεύει όλο και περισσότερο. Οι ειδήσεις για βιασμούς, γυναικοκτονίες, τραυματισμούς και θανατούς για οπαδικούς λόγους και πολλά ακόμη γίνονται όλο και πιο συχνές. Στο οπαδικό θέμα το πράγμα φαίνεται πως ξεφεύγει. Ανέκαθεν υπήρχε όλο αυτό το σκηνικό. Επεισόδια, ραντεβού αντίπαλων οπαδών και λοιπά, όμως υπήρχε κι ένας «κώδικας». Δεν έβγαιναν έτσι τα μαχαίρια και τα όπλα, δε χτύπαγαν κάποιον που ήταν πεσμένος και ανήμπορος, δεν έκαναν επίθεση σε 1,2,3 άτομα όταν ήταν 10…

    Όταν οι άνθρωποι φοβούνται να βγουν έξω με την μπλούζα της ομάδας τους ξέρεις ότι έχεις αποτύχει ως κοινωνία. Μη βιαστείτε να κατηγορήσετε αμέσως μόνο τους συνδέσμους και τα οπαδικά κινήματα, γιατί όλο αυτό έχει δημιουργηθεί από συνδυασμό πολλών παραμέτρων. Η τοξικότητα της κοινωνίας που ζούμε, η ελλιπής παιδεία, οι ΠΑΕ, τα ΜΜΕ, τα social media, οι κυβερνήσεις και πολλά ακόμη έχουν βάλει… το λιθαράκι τους σε αυτή την κατάσταση.

    Ως πότε θα τρωγόμαστε μεταξύ μας για χάρη των εφοπλιστών που διοικούν τις ομάδες και τις διαχειρίζονται απλώς ως εταιρείες; Ως πότε θα θρηνούν γονείς, αδέλφια, φίλοι; Ως πότε θα φοβούνται οι γονείς να φορέσουν μια μπλούζα της ομάδας τους στα παιδιά τους; Ως πότε νέα παιδιά θα σκοτώνονται μεταξύ τους για τις ομάδες αντί να το διασκεδάζουν και να αρκεστούν στα «πειράγματα» και τις απλές διαφωνίες; Απαντήσεις που ίσως δε θα λάβουμε ποτέ…

    Υ.Γ. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του αδικοχαμένου Άλκη…

    Υ.Γ. 2 Μακάρι αυτή να είναι η τελευταία αντίστοιχη περίπτωση που μαθαίνουμε.