By 
Ο Απόστολος Μιχαηλίδης γράφει το πρώτο και τελευταίο (πλην απροόπτου) μπασκετικό άρθρο του τιμώντας και εκείνος με τη σειρά του το φαινόμενο που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης.
Δυστυχώς η ευτυχώς ασχολούμαι μόνο με το ποδόσφαιρο και στη ζωή μου μπάσκετ έχω δει απειροελάχιστα. Όμως, αυτό το “απειροελάχιστα” σχεδόν πάντα συνοδευότανε απ’ τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Δεν θα ψάξω στο youtube η στο google τις επιτυχίες, τα στατιστικά, τα νούμερα για το Διαμαντίδη και λοιπά, τα οποία σαφώς δεν γνωρίζω, διότι από μπάσκετ θα μπορούσε να πει κανείς πως έχω πλήρη μεσάνυχτα και κάτι τέτοιο θα αποτελούσε κοροϊδία. Στο θέμα του Διαμαντίδη εδώ και καιρό οι συντάκτες του εν λόγω αθλήματος έχουν γράψει τα πάντα μα κυριολεκτικά τα πάντα για αυτόν τον τόσο σπουδαίο όχι απλά αθλητή, αλλά και άνθρωπο. Θα αναφέρω μερικές απ’ τις εμπειρίες απλώς που θυμάμαι από τούτο τον παίκτη. Στον προημιτελικό με την Γαλλία για το Eurobasket αν δεν κάνω λάθος την διοργάνωση, όταν μένανε μόλις λίγα δευτερόλεπτα για τη λήξη και ο Βασίλης Σκουντής αναφώνησε στην περιγραφή το περίφημο “βάλτο αγόρι μου” δεν πίστευα ότι θα το βάλει και όμως το έβαλε και θυμάμαι το πόσο έξαλλα πανηγύριζα. Πάντα, μα πάντα έβαζε τα κρίσιμα τρίποντα, ήταν εκείνος που όταν η μπάλα “έκαιγε” έπαιρνε την πρωτοβουλία και απ’ αυτά που χω δει τολμώ να πω πως το έκανε επιτυχέστατα. Ήταν ένας πραγματικός ηγέτης, αλλά και παράλληλα ένας άνθρωπος που ποτέ του δεν προκάλεσε εκτός αγωνιστικού χώρου. Ποτέ δεν θυμάμαι τον Διαμαντίδη να ξεκίνησε καυγά, να καυχήθηκε για το ποιος είναι (κατά τη γνώμη μου ο αμέσως επόμενος μετά τον Γκάλη), ούτε όπως θα μπορούσε να πει κανείς “την ψώνισε”, μα ούτε και στο ελάχιστο. Πάντα σεμνός, πάντα αγωνιστής, πάλευε μόνο εντός του αγωνιστικού χώρου δίνοντας στην ομάδα του αλλά και στην Εθνική νίκες, που ας είμαστε ειλικρινείς, χωρίς εκείνον δεν θα τις κατακτούσαν ποτέ.
Είχε με λίγα λόγια όλο το σύνολο για να πει κανείς πως μιλάμε απλά για έναν “σπουδαίο” βάζοντας δίπλα είτε τη λέξη αθλητής, είτε μπασκετμπολίστας, είτε άνθρωπος, όμως ότι και να βάλουμε το “σπουδαίος” είναι αυτό που αντανακλά πλήρως το Δημήτρη Διαμαντίδη. Δυστυχώς, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για αυτόν, όπως έρχεται για όλους και αποχώρησε απ’ τα γήπεδα αφήνοντας παρακαταθήκη όχι μόνο τα όσα πέτυχε, αλλά και τα όσα με τη στάση του κατά καιρούς δίδαξε. Ανέδειξε κατά τη διάρκεια της πορείας του πολλά πράγματα, ανέβασε επίπεδο (ίσως και επίπεδα) το ελληνικό μπάσκετ και χάρισε αξέχαστες στιγμές στους φίλους και όχι μόνο του Παναθηναϊκού. Τώρα, μία τέτοια περίοδο κρίσης σε όλους τους τομείς ένας τέτοιος αθλητής πρέπει να αποτελεί παράδειγμα απ’ όλους και τέτοιοι αθλητές πρέπει να βγουν εκ νέου (αν και ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολο) και στο Ελληνικό μπάσκετ, αλλά και γενικότερα σε όλα τα σπορ, πράγμα που ελπίζουμε, όσο τουλάχιστον είναι δυνατόν, τα προσεχή χρόνια να γίνει.
Κλείνοντας να πω μόνο ένα πράγμα αν και θα γίνω λίγο κοινότυπος, όμως είναι κάτι που με εκφράζει και συνεπώς θα το πω. “Μήτσο, ενέπνευσες πολλούς ανθρώπους και θα αποτελείς είδωλο για πολλές γενιές ακόμα, ειλικρινά και μέσα απ’ τα βάθη της ψυχής μου, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που απλά υπήρξες”.
Υ.Γ Όπως με ενημέρωσε ο Δημήτρης Δημόπουλος, διότι εγώ δεν το γνώριζα, (είναι πληροφορία που πρέπει να κατέχεις το άθλημα για να την ξέρεις) ο Διαμαντίδης έπαιζε ποδόσφαιρο πριν στραφεί στην καλαθοσφαίριση και μάλιστα λόγω της έκτασης των χεριών του αγωνιζότανε ως τερματοφύλακας και προοριζόταν για μεγάλα πράγματα κάτω απ’ τα γκολπόστ, αλλά τελικά έκανε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα κάτω και έξω απ’ τη μπασκέτα.
Βρείτε τον συντάκτη στο facebook: Apostolhs Adiorthwtos
