“Ένα όνειρο που πέρασε ξυστά out”

“Για το όνειρο που δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί” γράφει ο Απόστολος Μιχαηλίδης.

Οι πορείες του Παναθηναϊκού στο Champions League είναι αρκετές, πορείες που έχουν αφήσει ιστορία με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το τελικό του Γουέμπλεϊ το 1970 όπου η ομάδα των πρασίνων ηττήθηκε 2-0 από τον Άγιαξ και αμέσως μετά έρχεται ο αποκλεισμός από τον Άγιαξ στα ημιτελικά εν έτη 1996. Υπήρχε όμως μία χρονιά που ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε δίκαια μεν, τουλάχιστον όσο αφορά το κομμάτι της διατησίας, όμως αδιαμφισβήτητα σε εκείνους τους προημιτελικούς είχε σταθεί στα δύο μάτς συνολικά καλύτερα από την Μπαρτσελόνα.

Πάμε όμως να ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή: Είναι η περίοδος 2001-2002 και ο Παναθηναϊκός κληρώνεται στην πρώτη φάση των ομίλων με την Άρσεναλ, τη Μαγιόρκα και τη Σάλκε. Οι αγώνες που πραγματοποίει είναι εξαιρετικοί και με τέσσερις νίκες έναντι δύο ηττών περνάει πρώτος με 12 βαθμούς αφήνοντας το αδιαφιλονίκητο φαβορί του ομίλου, τους “Κανονιέρηδες” του Arsene Wenger στην δεύτερη θέση με 9. Στη δεύτερη φάση των ομίλων (τότε υπήρχαν δύο φάσεις ομίλων και οι προκρινόμενες ομάδες αγωνιζόντουσαν κατευθείαν στα προημιτελικά) αντιμετωπίζει τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Σπάρτα Πράγας και την Πόρτο. Μη μπορώντας (όπως και καμία άλλη ομάδα εκείνη τη σεζόν) να κοντράρει την Ρεάλ δέχεται βαριά ήττα στο Μπερναμπέου με 3-0, όμως καταφέρνει στον τελευταίο αγώνα στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας να πάρει τη πολυπόθητη ισοπαλία στερώντας από τους “Μερένχες” το απόλυτο 6 στα 6 και εξασφαλίζοντας παράλληλα την πρόκριση στους 8 της διοργάνωσης.

Η μεγάλη ώρα είχε έρθει! Η κληρωτίδα έθεσε αντιμέτωπο τον Παναθηναϊκό με έναν εκ των ιστορικότερων ποδοσφαιρικών συλλόγων όλων των εποχών, την Μπαρτσελόνα. Ο πρώτος αγώνας γινότανε μέσα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και όπως αναμενότανε το γήπεδο ήταν κατάμεστο. Οι πράσινοι θέλανε νίκη για να μπορέσουν να διεκδικήσουν την μεγάλη πρόκριση στον επαναληπτικό του Camp Nou. Πράγματι, το όνειρο είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά! Ο Παναθηναϊκός χωρίς να απειληθεί ιδιαίτερα κατάφερε και κέρδισε πέναλτι στο 76’ όπου εκτέλεσε “μαεστρικά” ο Άγγελος Μπασινάς στέλνοντας στην αντίθετη γωνία τον Oscar Bonano.

Ο επαναληπτικός ξεκινάει και αυτός ιδανικά όταν ο Μιχάλης Κωνσταντίνου νικάει κατά κράτος τον Frank De Boer και από μακριά κεραυνοβολεί τον Bonano παγώνοντας τους Καταλανούς και γράφοντας το 0-1. Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός δεν διαχειρίστηκε καλά αυτό το γκολ που πλέον του έδινε τεράστιο προβάδισμα και η Μπαρτασελόνα με δύο γκολ του Luis Enrique και ένα του Javier Saviola κατάφερε να ανατρέψει το σκορ και να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της. Όμως, ο Παναθηναϊκός δεν είχε πει την τελευταία του λέξη ακόμα: Οι πράσινοι κλείσανε τη Μπαρτσελόνα στα καρέ της και την σφυροκοπούσαν ανελέτητα! Πρώτα ο Μιχάλης Κωνσταντίνου από τα 5 μέτρα είδε τον Puyol σε ρόλο φύλακα άγγελου να διώχνει πάνω στη γραμμή το πλασέ του, αμέσως μετά ο Olisadebe σε σχεδόν κενή εστία πέταξε τη μπάλα out και φτάνουμε στο 96 λεπτό! Η μπάλα έπειτα από απομάκρυνση αμυντικού της Ισπανικής ομάδας στρώνεται στο πόδι του Vlaovic και εκείνος πραγματικά κάνει ένα εξαιρετικό σουτ αφήνοντας συμπαίκτες και αντιπάλους θεατές στην θέα της μπάλας περιμένοντας εναγωνίως την κατάληξή της. Δυστυχώς όμως, η μπάλα πέρασε εκατοστά out δίπλα απ’ την εστία του αποσβολωμένου Bonano και συνάμα αυτή η φάση σήμαινε το τέλος ενός μαγικού ταξιδιού.

Ήταν σίγουρα μια αγωνιστική περίοδος που ο Παναθηναϊκός δεν θα ξεχάσει ποτέ, μα το σημαντικότερο απ’ όλα κατά την προσωπική μου άποψη είναι πως δεν αποκλείστηκε από μία ομάδα η οποία ήταν καλύτερη από αυτόν! Σε ένα τέτοιο επίπεδο κατάφερε και κόντραρε τη Μπαρτσελόνα επί ίσοις όροις και αν αθροίσουμε τις φάσεις όπως και αντίστοιχα κριτήρια στους δύο αγώνες των προημιτελικών, θα διαπιστώσουμε όπως αναφέρουμε και στην αρχή πως το “Τριφύλλι” ήταν καλύτερο και του άξιζε η πρόκριση στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.