Πώς ο Panathinaikos έδειξε ποιος είναι το «αφεντικό» του ομίλου

Ο Νίκος Μποζιονέλος αναλύει την επικράτηση του Panathinaikos επί της Βιγιαρεάλ.

Με τρεις νίκες και μια ήττα εκκίνησε η φάση των ομίλων για το Big-4 του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ως απολογισμός, μια χαρά. Και με μπροστάρη τον Panathinaikos ο οποίος, σε ένα ακόμη βράδυ προπονητικού ρεσιτάλ του Ιβάν Γιοβάνοβιτς (σ.σ. ε όχι, δεν θα γράψω «βύθισε το υποβρύχιο», κούρασε) επιβλήθηκε μετά από (μετρήστε…) 18 χρόνια και 16 αγώνες (0-3-13 έγραφε το κοντέρ…) ισπανικής ομάδας.

Ναι, από εκείνο το βράδυ στη Λεωφόρο, με τη Σεβίλλη. Το βράδυ της γκολάρας του Λουκά Βύντρα. Και το βράδυ του Τότη Φυλακούρη, για να μην ξεχνιόμαστε.

Ο Παναθηναϊκός, ο στρατηγός Ιβάν δηλαδή, πήρε από τους παίκτες του ό,τι περισσότερο μπορούσε ενώ χάρη στο «βάθος» του φετινού πάγκου, δεν αποκλείεται να δούμε βασικούς με την ΑΕΚ τη Δευτέρα τον Βιλένα και τον Αράο, οι οποίο μπήκαν ως αλλαγή. Σε ένα ματς που ξεκίνησε, κι ας μη του φάνηκε, άσχημα μιας και η Βιγιαρεάλ δεν είχε αφήσει την μπάλα στο πρώτο 20λεπτο, οι «πράσινοι» ισορρόπησαν το ματς και έπαιζαν τόσο προσεκτικά και βάσει σχεδίου, που το γκολ ήταν θέμα χρόνου.

Το γκολ. Όλα χάνονται (σ.σ. Αντραζ, για σένα λέμε) και όλα μπαίνουν. Το πλασέ-λόμπα του Ιωαννίδη ήταν η πρώτη, κλασική ευκαιρία του Παναθηναϊκού και έγινε γκολ. Άλλες φέτος, αρκετές, δεν κατέληξαν στα δίχτυα. Είναι και τύχη μα είναι και θέμα κλάσης παικτών, οργάνωσης, ψυχολογίας. Ο φετινός Παναθηναϊκός τα έχει όλα, ο φετινός Παναθηναϊκός μπορεί να στηριχθεί ως και σε 20-21 παίκτες, ο φετινός Παναθηναϊκός ξεκινά τη σεζόν με δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη και δεν σφυρά αδιάφορα. Κάνει all in και όπου βγει.

Το 2-0 επί της Βιγιαρεάλ, μιας ομάδας που (ως σωστά είπε ο κόουτς) πριν από δύο χρόνια πήρε το Europa League και έπαιξε και σε ημιτελικό Champions League, ήταν μια «πράσινη» νίκη από τα παλιά. Σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ που έσφυζε από παλμό, μια ομάδα που ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση απέδειξε πρόωρα ποιος είναι το αφεντικό του ομίλου (αν και ομολογώ τη Ρεν την ψιλοφοβάμαι λίγο, πολύ ζημιάρα).

Στα σημαντικά, και θα το λέμε μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα μας: ο Παναθηναϊκός ανέβηκε επίπεδο, είναι πια διεκδικητής του πρωταθλήματος και όχι κομπάρσος. Και, εξίσου σημαντικό, ο Ευρωπαίος Panathinaikos επέστρεψε. Είπαμε: στόχος φέτος να παίζουμε… με κοντομάνικα.

ΥΓ1. Απαράδεκτο που στο πάρκινγκ του κλειστού μπάσκετ φύγαμε, οι περισσότεροι, κατά τις… 23:30. Σχεδόν μια ώρα παγιδευμένοι επειδή κάποιοι δεν άνοιξαν ούτε την είσοδο προς το ποδοσφαιρικό (ώστε να βγεις εύκολα στην Κύμης) ούτε την πίσω είσοδο. Απαράδεκτο. Και οι υπεύθυνοι έλεγαν στον κόσμο που παραπονούνταν «τα παράπονά σας στον Αλαφούζο!». Αλήθεια, ο πρόεδρος το γνωρίζει αυτό;

ΥΓ2. Κλασικός Ολυμπιακός. Μια χαρά έπαιξε, για τα δεδομένα του, έχει μια νέα ομάδα και μια νέα άμυνα. Έχασε από τη Φράιμπουργκ στο Καραϊσκάκη, όπως και πέρυσι δηλαδή, και τους φταίει (οποία έκπληξις) η διαιτησία. Με αυτή τη διοίκηση ακόμη και ο πολύ καλός προπονητής που έχει φέρει, θα «καεί». Κρίμα διότι κάνει όντως καλή δουλειά και έφερε ως επί το πλείστον εξαιρετικούς παίκτες.

ΥΓ3. Ναι, από τη μια η ΑΕΚ κατέβηκε χωρίς τη μισή της άμυνα κι έχασε κατά τη διάρκεια και το αριστερό της μπακ. Από την άλλη όμως, σε όσο εξαιρετική ομάδα κι αν έχει εξελιχθεί, η Μπράιτον δεν παύει να είναι πρωτάρα στην Ευρώπη. Πήρε το μάθημά της, από μια ΑΕΚ που έπαιξε εξαιρετικά, παθιασμένα και πρακτικά τα δύο γκολ που δέχθηκε, τα χάρισε με τα ισάριθμα πέναλτι. Ως Ελληνας φίλαθλος, τη χειροκρότησα όρθιος και θερμά. Χρειαζόμαστε τέτοιες νίκες…

ΥΓ4. Όπως πρέπει (όσο απόλυτη λέξη κι αν είναι) νίκες ενάντια σε ομάδες τύπου Ελσίνκι να θεωρούνται δεδομένες. Ο ΠΑΟΚ ακόμη «χτίζεται», το ρόστερ του είναι πολύ καλύτερο από πέρυσι και πιο γεμάτο. Αν πάψουν στην Τούμπα να εφευρίσκουν εχθρούς, είναι ικανοί φέτος να χτυπήσουν τον τίτλο ως τέλους.

ΥΓ5. Αν είσαι socialιστής, τα λέμε κι από το Facebook, το Instagram αλλά και το κανάλι μου στο Telegram.